چرا روحانیون به حضور در مناصب عادت کردند؟
آیتالله سیدعباس قائم مقامی که مهمان کافه خبر خبرآنلاین بود با تاکید بر ضرورت درک شرایط اضطراری زمان دهه اول انقلاب و سال های دهه ۶۰ که تا پایان جنگ ادامه یافت، در پاسخ به اینکه چرا روحانیت مجبور بود در جایگاه اجرایی در کشور قرار بگیرد؟، گفت: این یک الزام ضروری بود ، چون جامعه از آنان خواسته بود. مردم آن زمان به روحانیت بسیار مراجعه می کردند. حتما موضع امام را از همان اول می دانید که تاکید داشتند روحانیت فقط نقش نظارتی بپذیرد و ورود در مدیریت اجرایی نداشته باشد. برای همین بود که امام بهمن ماه وارد ایران شدند و اسفندماه به قم رفتند. یعنی نگذاشتند به سال نو برسد. این در عین حال یک حرکت نمادین بود. امام، پدر انقلاب بود و قصد فاصله گرفتن از آن را نداشت، بلکه می خواست بگوید که من فقط نقش نظارتی دارم و اجرا دست خود مردم است.
وی افزود: تا دور دوم ریاست جمهوری آیتالله خامنهای، بخشی از روحانیت هنوز قانع نشده بود که وارد مباحث اجرایی شود، چون این ورود را به عنوان یک اضطرار و بر مبنای مصلحت پذیرفته بودند ، بنابراین می پرسیدند چرا باید این موضوع ادامه پیدا کند؟ یک دورهای اضطرار بود و تمام شد. لذا در دور دوم ریاست جمهوری آیت الله خامنه ای، حتی برخی از اقایان مدرسین قم مخالف کاندیداتوری یک روحانی بودند؛ که در نهایت جلساتی گذاشتند و هم دیگر را متقاعد کردند.
قائم مقامی با بیان اینکه متأثر از دیدگاههای امام (ره) تا مدتها این ذهنیت در میان خود بزرگان روحانی بود اما دائما جامعه حضور آنها را طلب می کرد، خاطرنشان کرد: اما اشکال این است که این ضرورت حضور روحانیت، بعدها تا حدی تبدیل به عادت شد که این مورد نقد است. بنظر می رسد ما به این اقتضائات عادت کردیم و حالا خیلی از آنها به قاعده تبدیل شده اند. این اولین اشتباهی است که رخ داده. ولی اصل این حضور فقط و فقط براساس ضرورت بود و اگر روحانیت به این ضرورت تاریخی تن نمی داند تردید نکنید که امروز، اگر هنوز امکانی برایمان باقی بود و کشوری برجای بود به جای بحث امروزمان در مورد نقد عملکرد روحانیت، مسولیت گریزی، عافیت طلبی و بی تدبیری روحانیت در آن برهۀ تاریخی ، موضوع نقدمان بود.
بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.
ارسال نظر