در ابتدای مراسم که از سوی بخش ریاضی و تحقیقات دانشگاه استنفورد برگزار شده بود، مجموعه‌ای از عکس‌های میرزاخانی به همراه آهنگی غمگین به نمایش گذاشته شد.  خانواده، دوستان و همکاران میرزاخانی این‌بار دور هم جمع شده بودند؛ هرکس به طریقی. بیشتر سخنرانان مراسم استادان و همکاران او بودند. 

از نظر یکی از سخنرانان، زندگی فشرده او پر از انگیزه برای زنان در سراسر جهان است. الینا الئنور، یکی از استادان ریاضی دانشگاه استنفورد که همکار و دوست او بود، مریم را مهربان و دوست‌داشتنی توصیف کرد که ساعت‌ها درباره فرزندانشان با هم صحبت می‌کردند. او به جوایز معتبر جهانی و انجمن‌هایی که مریم میرزاخانی عضو آنها بود، اشاره کرد که همه را قبل از ٤٠سالگی دریافت کرده بود. الئنور گفت: «میرزاخانی الهام‌بخش زندگی اطرافیانش در سطحی بالا بود».

همسرش «یان وندراک»، جزئیاتی را مانند «نداشتن شکایت از سرنوشت و تسلیم بودنش» و اینکه «معتقد بود فرد خوش‌اقبالی است» و تأکید بر این نکته که «زندگی‌شان در ریاضیات خلاصه نمی‌شد» و «او دوست نداشت به او به‌عنوان یک قربانی نگاه شود» برای حاضران بیان کرد. «وندراک» درباره همسرش گفت: «مریم اخلاق خاصی داشت و به بسیاری از چیزهایی که دیگران به آنها علاقه‌مند هستند، بی‌تفاوت بود. او زمان زیادی برای میهمانی و جشن نداشت و دقیقا می‌دانست که چه کاری می‌خواهد انجام دهد و برای آن نقشه‌ای کامل و دقیق داشت و هیچ اهمیتی نمی‌داد که دیگران چه چیزی درباره‌ او می‌گویند. او ذهنی بسیار قدرتمند داشت».

نکته مهمی که یان گفت، درباره زمانی بود که سرطان بیشتر و جدی‌تر شده بود: «زمانی که مشخص شد پیشرفت سرطان در بدن مریم به‌قدری زیاد شده که تقریبا امیدی وجود ندارد، به من گفت خب، به‌هرحال زندگی عادلانه نیست؛ همان‌طور که زمانی که در یک خانواده خوب و با بهره هوشی بالا و افراد خیلی خوب در کنار خودم به این دنیا آمدم، عادلانه نبود. من شکایت و گله‌ای از این بابت ندارم؛ چون بسیاری از افراد در دنیا این دارایی‌ها را ندارند».

در پایان یان وندارک، همسر مریم میرزاخانی، نطق پراحساسی ایراد کرد و قطعه «نازنین‌مریم» را با پیانو نواخت.

 

 

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.