توهین جنسیتی نامزد جمهوری‌خواهان به هیلاری
یقه آبی‌ها و فاشیست‌ها؛سربازان ژنرال ترامپ
کلمه‌ای که برخی می‌گویند ریشه عبری و معنای بسیار رکیکی دارد و برخی دیگر می‌گویند اصلا کلمه‌ای که به‌کار برده است، معنایی ندارد. به نوشته روزنامه ایندیا اکسپرس، دونالد ترامپ پس از به‌کار بردن کلمه مزبور در توییتر مجبور به دفاع از خود شده است.
کلمه‌ای که برخی می‌گویند ریشه عبری و معنای بسیار رکیکی دارد و برخی دیگر می‌گویند اصلا کلمه‌ای که به‌کار برده است، معنایی ندارد. به نوشته روزنامه ایندیا اکسپرس، دونالد ترامپ پس از به‌کار بردن کلمه مزبور در توییتر مجبور به دفاع از خود شده است. او گفته کلمه‌ای که به‌کار برده به معنی کسی است که بد ضربه خورده است. سخنگوی وی نیز می‌گوید این کلمه اصلا معنایی ندارد و نباید از آن به‌عنوان یک توهین جنسیتی یاد کرد. با این حال برخی می‌گویند با توجه به سابقه دونالد ترامپ که پروایی در استفاده از کلمات ندارد، می‌توان کلمه رکیک وی را یک توهین جنسیتی قلمداد کرد. دونالد ترامپ در توضیح باخت هیلاری کلینتون به باراک اوباما در سال 2008، از این کلمه به شدت سخیف عامیانه استفاده کرده است. او همچنین در این مصاحبه گفته است که زمانی که مناظره دموکرات‌ها را مشاهده کرده، متوجه شده است، پس از یک استراحت کوتاه هیلاری کلینتون تاخیر داشته است. او مدعی می‌شود هیلاری کلینتون به دلیل دستشویی طولانی، به بخش دوم مناظره دیر رسیده است. او این جملات را چنین کنار هم می‌چیند: «فکر کردم او بی‌خیال مناظره شده و قصد دارد کناره‌گیری کند. با خودم گفتم کجا رفته، البته من می‌دانستم او کجا رفته است. آنها (سایر دموکرات‌ها در این مناظره) مجبور بودند مناظره را بدون حضور وی برگزار کنند. به راستی چندش‌آور است. نمی‌خواهم زیاد در این مورد صحبت کنم.» بسیاری ادبیات دونالد ترامپ را پوپولیستی و خارج از عرف سیاسی می‌دانند. همین موضوع موجب شده است که مخالفان وی بگویند او شایستگی ریاست‌جمهوری ایالات‌متحده را ندارد.
اگر ترامپ برنده شود
بسیاری در ایالات‌متحده نگران این موضوع هستند که دونالد ترامپ به‌خاطر به کار بردن ادبیات سخیف و نژادپرستانه پیروز انتخابات شود. این موضوع موجب شده پرسش مهمی در این خصوص شکل بگیرد که آیا ممکن است ترامپ به دلیل نفرت‌پراکنی‌‌ها و سخنان نژادپرستانه‌اش پیروز میدان شود. «جمیله بویی» در فارین‌پالیسی می‌نویسد: اگر شما یکی از آمریکایی‌های پیگیر مناظرات باشید و مناظره دموکرات‌ها را تماشا کرده باشید، متوجه می‌شوید که سناتور برنی سندرز، نامزد طیف سوسیالیست‌های دموکرات‌ها، بیشتر وقت خود را به کوبیدن آرا و افکار دونالد ترامپ اختصاص داد. او سعی داشت در این مناظره به مردم آمریکا بفهماند که حضور ترامپ در قدرت می‌تواند ناامنی را چه در حوزه امنیتی و چه در حوزه اقتصادی برای ایالات‌متحده به بار آورد. سندرز در این مناظره گفت: مردم معمولی آمریکا مدام از خود می‌پرسند چرا آنها هر روز ثروتمندتر از پیش می‌شوند و ما فقیرتر؟ آنها از دولتمردان در واشنگتن می‌پرسند در مورد این موضوع چه کاری از دستتان بر خواهد آمد؟ چه کاری می‌توانید برای آینده بچه‌های من داشته باشید.او سپس این سوالات را با یک جمله دیگر تکمیل می‌کند. سندرز می‌گوید: در چنین شرایط به‌وجود آمده، ترامپ می‌تواند آنها را فریب دهد، اغوا کند. یکی مانند ترامپ پیدا می‌شود و می‌گوید من جواب این پرسش‌ها را می‌دانم. جواب این است: مکزیکی‌ها جواب شما هستند. آنها همگی جانی و متجاوز به نوامیس هستند. ما باید از مکزیکی‌ها متنفر باشیم. آنها دشمنان شما هستند. ما از مسلمانان نفرت داریم. ما باید مانع ورود آنها به کشور شویم. ما باید از مسلمانان متنفر باشیم. این در حالی است که ثروتمندان در حال ثروتمندتر شدن هستند. در سخنان سندرز یک نکته مشهود است. او بر این باور است که ترامپ در حال سوار شدن بر موج عصبانیت مردم است و خشم آنها را به پیش‌داوری و تعصب کورکورانه تبدیل می‌کند و این‌گونه از این انفجار به سود خود بهره می‌برد. جمیله بویی ادامه می‌دهد: سندرز تنها کسی نیست که این‌چنین فکر می‌کند. «استیو اینسکیپ»، مجری شبکه خبری «NPR» زمانی که با باراک اوباما گفت‌وگو می‌کرد، او نیز از دلهره‌ای مشابه سخن گفت.
باراک اوباما گفت: یقه آبی‌ها (کنایه از کارگرانی که لباس فرم آبی دارند)، در اقتصاد جدید با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کنند، آنها دیگر دارای موقعیت سابق خود نیستند. به کارخانه‌ها می‌روند؛ اما با حقوقی که می‌گیرند دیگر نمی‌توانند از عهده خرج و مخارج خانواده‌شان برآیند. وقتی شما این مسائل را کنار هم می‌گذارید، متوجه می‌شوید که بالقوه خشم و نفرت در بین مردم در حال گسترش است. من فکر می‌کنم شخصی مانند ترامپ در حال سوءاستفاده از این شرایط است. برای همین می‌توان گفت وی در حال تاخت و تاز در کمپین‌های تبلیغاتی خود است.
برخی می‌گویند از زمان جورج والاس به این‌سو، ترامپ یکی از سرسخت‌ترین نژادپرستان آمریکایی محسوب می‌شود. بویی می‌نویسد: اگر چنین چیزی واقعیت داشته باشد و ترامپ روی عصبانیت طبقه کارگر سرمایه‌گذاری کرده است، پاسخ به حربه ترامپ این است: عصبانیت‌ها را شناسایی و آن را خنثی کنید. برای طبقه متوسط امنیت اقتصادی خلق و روی طرح‌های بلندمدت سرمایه‌گذاری کنید. با ظهور وال‌استریت، تمامی اتحادیه‌ها فروریخته و امنیت اقتصادی روز به روز کمتر شده است. اگر اوباما و سندرز راست می‌گویند؛ باید تمامی لیبرال‌ها و دموکرات‌ها دست به دست هم دهند تا ترامپ را به زیر بکشند یا با یک هدف وسیع‌تر «ترامپیسم» را مغلوب کنند. این وظیفه دموکرات‌ها است که با پیگیری برنامه‌های تامین اجتماعی، برنامه‌های بیشتر برای خانواده‌ها، حق و حقوق بیشتر برای کارگرها و ایفای نقش بزرگتر در سیاست، ما و اجتماع را از ترامپیسم نجات دهند.
برخی اما این پرسش را مطرح می‌کنند که اگر راز جذابیت ترامپ، بر عصبانیت طبقه کارگر استوار نباشد و صرفا هواداران وی به دلیل نژادپرستانه بودن رفتارش به وی عشق می‌ورزند، آنگاه چه باید کرد؟ اگر راز پیروزی ترامپ در این نکته باشد چه؟ در پایان دهه 60 و پیروزی سیاهان برای بازپس گرفتن حق و حقوق خود، نژادپرستی در این کشور تضعیف شد. اما باید گفت در جامعه آمریکا هرگز این موضوع به‌طور کامل از بین نرفت. اگرچه در دهه 90 بسیاری از نامزدهای انتخاباتی توانستند با شعارهای ضدنژادپرستانه بر مخالفان خود پیروز شوند، اما نژادپرستی با پوست انداختن جای خود را به نیش و کنایه‌های نژادپرستانه داد. ریچارد نیسکون «قانون و نظم» را داشته، رونالد ریگان «ملکه‌های رفاه» را داشته و جورج بوش پسر قانون «ویلی هورتون» را داشته که همگی رنگ و بوی نژادپرستانه داشته‌اند.
یک حقیقت وجود دارد؛ همواره بخشی از رای‌دهندگان با انگیزه‌های نژادپرستانه رای داده‌اند. در یک دموکراسی با تمایلات نژادی نباید از چنین سخنانی شگفت‌زده شد. این نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که جامعه آمریکا هنوز درصد بالایی از نژادپرستی را در خود حفظ کرده و در حال نشان دادن تمایلات مردم است. ترامپ در دیگری از محافظه‌کاری را بازکرده است. دیوید دوک، یکی از سیاستمداران سابق لوییزیانا می‌گوید: من فکر می‌کنم بسیاری از سخنان وی برای من الهام‌بخش است. جمیله بویی نتیجه‌گیری می‌کند: عصبانیت اقتصادی در این ماجرا نقش دارد اما شاید ترامپ چیزی را کشف کرده که ماهمواره دوست داریم آن را انکار کنیم: در قرن بیست و یک نژادپرست‌ها رای قابل‌توجهی دارند، صدای بلندتری دارند، تاثیر بیشتری دارند که ما تا حالا از فکر کردن به آن سرباز می‌زده‌ایم.
ارسال نظر