گروه بین‌الملل- پلیس مسلح شیلی مجهز به کلاه ایمنی،‌ باتوم و سپر که توسط انبوهی دیگر از پلیس‌ها پشتیبانی می‌شوند، در انتهای خیابانی در سانتیاگو قصد مقابله با تظاهرکنندگانی را دارند که کوله‌پشتی‌هایشان پر از سنگ است.

در آغاز جدال، سنگ‌ها در آسمان به سمت پلیس به پرواز درمی‌آیند. درنتیجه این برخورد ۱۷۰نفر دستگیر شدند و یک پلیس توسط تظاهرکنندگان عصبانی زخمی می‌شود. در روز بعد در تظاهراتی مشابه، یکی از نیروهای پلیس در اثر شلیک گلوله جان خود را از دست داد و نگرانی زیادی را در این کشور ناآرام ایجاد کرده است. درواقع تظاهرات و راهپیمایی به آرامی آغاز می‌شود اما خشونت به یکباره اتفاق می‌افتد. برای مثال در اوایل ماه سپتامبر، تظاهرکنندگان خیابانی را تصرف کردند تا یادآوری روزی را به دولت سوسیالیست خود کنند که ژنرال پینوشه علیه آلنده چپگرا و سوسیالیست کودتا و او را از ریاست‌جمهوری خلع کرد.

۱۱ سپتامبر ۱۹۷۳، روز آن کودتای نظامی بود. تظاهرات و اعتراضات مردم شیلی این موضوع را که پینوشه منفور نیز در میان مردم شیلی طرفدارانی داشت بار دیگر به اثبات می‌رساند. اکنون سیستم حمل‌ونقل، سیستم آموزش ناکارا و ریزش و کاهش محبوبیت چپ‌‌های حاکم یکی از چند دلیل تظاهرات مردمی در شیلی است.

شیلی نمونه یک کشور موفق در توسعه در سراسر آمریکای لاتین است. از زمانی که ارتش در سال ۱۹۹۰، با دولت وداع کرد این کشور دولتی دموکراتیک و باثبات داشته است، اقتصاد رشدی پایدار را تجربه کرده است و بیکاری به تدریج کاهش یافته و اختلافات این کشور با همسایگانش حل‌وفصل شده است. پس چرا این روزها، این همه اعتراض و تظاهرات در کشور برپا می‌شود.

اگر نگاهی به نمودارها و آمار و ارقام اقتصادی بیندازید، شیلی کشوری با اقتصاد شکوفا و پررونق است اما زندگی برای مردم دشوار است. این را بسیاری از تظاهرکنندگان می‌گویند. شیلی سال‌ها است رشد اقتصادی ۵/۵درصد را در هر سال دارد و خیابان‌های سانتیاگو، پایتخت زیبای این کشور مملو از اتومبیل‌های جدید است. به همین دلیل است که برخی از شهروندان این کشور معتقدند اگرچه تظاهرات و خشونت مانند شکستن شیشه‌های مغازه‌ها و ادارات اتفاق می‌افتد، اما این تصویر کلی کشور نیست، تظاهرات فقط در بخش‌هایی از شهر اتفاق می‌افتد.

اما واقعیت این است که شیلی به لحاظ توزیع درآمد و ثروت بدترین آمار منطقه را دارد و در این کشور شکاف میان دارا و ندار بسیار عمیق و وسیع است. در حال حاضر در این کشور حداقل دستمزد خیلی پایین است. دستمزد معمول ماهیانه ۲۰۸دلار است، اما براساس تحقیق موسسه تحقیقات سیاسی اقتصادی شیلی، ۱۵درصد مردم خیلی کمتر از این مبلغ دریافت می‌کنند. این در حالی است که مردم با سرویس حمل‌ونقل بسیار گران مواجه هستند و از آنجایی که کشور در حال توسعه است، قیمت‌ها دائما رو به افزایش دارد به نحوی که زندگی در کشور را پرهزینه ساخته است.

کلادیو فوئنتس یکی از تحلیلگران سیاسی معتقد است دولت نتوانسته است سیاست‌هایی اتخاذ کند که از بروز چنین مشکلاتی که معمولا برای کشورهای در حال توسعه پیش می‌آید، جلوگیری کند.

وی می‌گوید: شیلی یکی از سه کشور منطقه است که بیشترین نابرابری در توزیع درآمد را دارند.

فوئنتس معتقد است، راه‌حل امحای نابرابری اتخاذ سیاست‌های درازمدت است که آن هم احتمالا فرسودگی مردم را در پی خواهد داشت، زیرا شکاف میان فقیر و غنی در کشور بسیار عمیق است، این نابرابری حتی در سیستم آموزشی دیده می‌شود.

به نظر می‌رسد در حالی که بخش عمده‌ای از مردم شیلی از اوضاع راضی به نظر می‌رسند، بخش‌های دیگر جامعه از دست و پنجه نرم‌ کردن با هزینه‌های فزآینده زندگی خسته‌ شده‌اند و اگر این مشکل هرچه زودتر حل نشود، تظاهرات و اعتراضات مردم بالا خواهد گرفت و هر روز شمار بیشتری از مردم را در برخواهد گرفت.