کاپیتالیست‌های کره شمالی در محاصره کمونیسم

گروه بین‌الملل- عموم مردم جهان کره شمالی را کشوری می‌شناسند با مردمی که لباس‌های شبیه به هم می‌پوشند، کمتر می خندند و فرصت‌های کمی برای شاد بودن دارند. عمده فعالیت‌های اقتصادی در این کشور یا از سوی دولت انجام می‌شود و یا از کانال‌ دولت به شدت کنترل می‌شود. تقریبا هیچ سرمایه خارجی قادر به ورود به این کشور نیست. اینگونه است که کره شمالی رشد اقتصادی بالایی راتجربه نمی‌کند و چرخ‌های توسعه به سختی در آن به حرکت در‌ می‌آیند. صاحبان کسب وکار در کره شمالی اکثرا اجاره نشین دولت هستند و آن دسته که از سال‌های دور زمینی را برای خود نگاه داشته‌اند نمی‌توانند کسب و کار خود را توسعه دهند. در کره شمالی پولی بیش از اداره زندگی حاصل نمی‌‌شود و این داستان ده‌ها سال است که تقدیر ناگزیر صاحبان کسب و کار در کره شمالی شده است. در این زمان نسبتا طولانی مردم، بازرگانان و فروشندگان به این سیستم کمونیستی عادت کرده‌اند.

درآمدها مشخص است و به نظر می‌رسد نسل‌های جدید در کره شمالی دیگر به افزایش درآمد به منظور رسیدن به رفاه بیشتر حتی فکر هم نمی‌کنند. چنین می‌شود که نسل جدید بازرگانان و کاسبان کره شمالی توانایی حرکت با سرعت تجارت در جهان را از دست داده‌اند. اما در این میان هنوز هستند تولیدکنندگانی که قصد دارند فعالیت خود را در چارچوب قواعد اقتصاد آزاد تجربه کنند.

این کاپیتالیست‌های جوان اکنون در محاصره کمونیسم کره شمالی قرار گرفته‌اند و برای ادامه راه خود نیازمند کمک‌های خارجی هستند.

سیمون مارتین، خبرنگار خبرگزاری فرانسه در سفری به شهر کاسونگ کره شمالی با برخی از این صاحبان کسب و کار دیدار کرده و مشاهدات خود را از کره‌شمالی شرح داده است. مارتین در بخشی از گزارش خود می‌نویسد: مدیران کاپیتالیست کره‌شمالی که در محاصره دولتمردان کمونیست کره‌شمالی قرار گرفته‌اند بازار آزاد را تنها راه ورود صلح به این منطقه می‌دانند و عقیده دارند که باید مورد حمایت جامعه جهانی قرار گیرند.

منطقه کاسونگ اکنون در حال تبدیل شدن به یک منطقه صنعتی در دل کره‌شمالی است. ساخت کارخانه‌ها از سال ۲۰۰۵ میلادی در این منطقه آغاز شد و هم‌اکنون ۲۲ کارخانه متوسط و بزرگ در آن قرار دارد و پنج کارخانه دیگر نیز در حال ساخت است. این منطقه با سرمایه‌گذاری اولیه همسایه جنوبی آغاز شد و در ابتدا شرکت هیوندای ۲/۱میلیارد دلار در کاسونگ سرمایه‌گذاری کرد. بقیه سرمایه‌گذاری نیز به وسیله شرکت‌های چینی که شرکای مطمئنی از نظر دولت کره‌شمالی هستند انجام شده است. در این منطقه اکنون ۱۲هزار نفر مشغول به کار هستند و ۷۰۰مدیر و کارمند ارشد کره‌جنوبی نیز بر روند کارها نظارت می‌کنند. هدف از راه‌اندازی این منطقه تشکیل یک قطب اقتصادی متشکل از ۲هزار کمپانی با بیش از ۳۵۰هزار کارمند تا سال ۲۰۲۰ است. همچنین امیدواری وجود دارد که این قطب صنعتی روند دوستی و اتحاد دو کره را سرعت بخشد. کاپیتالیست‌های کره‌شمالی عقیده دارند که این بهترین راه برای غلبه بر کمونیسم و اقتصاد دولتی این کشور است.

آنها عقیده دارند منطقه اقتصادی کاسونگ‌ همان نقشی را ایفا خواهد کرد که منطقه اقتصادی شنزن در مرز هنگ‌کنگ برای چین بازی کرد. تشکیل منطقه اقتصادی شنزن سنگ بنای رشد اقتصادی چین و خروج این کشور از یک سیستم اقتصادی کاملا کمونیستی بود. هم‌اکنون میزان درآمد هفتگی کارگران کره‌شمالی ۵/۵۷دلار برای ۴۸ساعت کار است. اما این کارگران به دلیل قطع ارتباط کره‌شمالی با جهان خارج نمی‌توانند همین درآمد اندکشان را هم برای کالاهایی که دوست دارند هزینه کنند. در بسیاری از مشاغل دولتی تنها ۱۵ تا ۲۰درصد از حقوق هفتگی به این کارمندان پرداخت می‌شود و بقیه از طریق دادن مواد غذایی و دیگر کالاهای اساسی همچون سوخت یا لباس است. حالا مشخص است که چرا در کره‌شمالی بسیاری از افراد لباس‌های شبیه به هم می‌پوشند!

در منطقه کاسونگ اکنون کارگران کره‌شمالی و جنوبی با یکدیگر مشغول به کار هستند و این در حالی است که دستمزدهای بسیار متفاوتی را دریافت می‌کنند. دستمزدهایی که گاه به ۸برابر کره‌شمالی هم می‌رسند. همین تفاوت‌های دو اقتصاد است که کاپیتالیست‌های کره‌شمالی را به آینده و تغییر شرایط اقتصادی امیدوار می‌کند. آنها عقیده دارند که کارگران بافندگی‌های کره‌شمالی نیز با دیدن همکاران جنوبی خود روزی به حقوق اصلی خود واقف می‌شوند و آنگاه تغییری که باید اتفاق می‌افتد.