بهار اوپک
گروه بین‌الملل- رشد بهای نفت روزهای طلایی را برای اوپک رقم زده است. روزهایی که بدون شک در تاریخ ۴۰ ساله این کارتل نفتی بی‌سابقه است. حتی اگر کاهش ارزش دلار و هزینه‌های یورویی کشورهای صادرکننده نفت بخشی از این افزایش قیمت نفت را در خود حل کرده باشد، باز هم بعید است که هیچ یک از وزرای نفت عضو اوپک بتوانند سودهایی را که نفت گران سال ۲۰۰۸ برای کشورهایشان به همراه داشته است کتمان کنند.
گروه بین‌الملل- رشد بهای نفت روزهای طلایی را برای اوپک رقم زده است. روزهایی که بدون شک در تاریخ ۴۰ ساله این کارتل نفتی بی‌سابقه است. حتی اگر کاهش ارزش دلار و هزینه‌های یورویی کشورهای صادرکننده نفت بخشی از این افزایش قیمت نفت را در خود حل کرده باشد، باز هم بعید است که هیچ یک از وزرای نفت عضو اوپک بتوانند سودهایی را که نفت گران سال ۲۰۰۸ برای کشورهایشان به همراه داشته است کتمان کنند.
دیروز پایگاه اینترنتی دبیرخانه سازمان کشورهای صادرکننده نفت، اوپک، اعلام کرد که بهای نفت این سازمان با 71/1 دلار افزایش نسبت به روز قبل از آن به 73/105 دلار رسیده است.
نفت ۱۰۵ دلاری که یک رکورد جدید برای کشورهای صادرکننده به حساب می‌آید، پس از جهش قیمت جهانی نفت به سطح ۱۱۴ دلار رقم خورد. این قیمت نفت علاوه بر آنکه موجب افزایش درآمدهای کشورهای صادرکننده نفت می‌شود و رشد اقتصادی آنها را بالا می‌برد، زمینه حضور پررنگ‌تر را برای اعضای اوپک در معادلات جهانی و بازی‌های سیاسی فراهم می‌کند. نفت ۱۰۵ دلاری اوپک به طور روشن به معنی قدرت چانه‌زنی بیشتر در روابط بین‌المللی برای این کشورها است. قیمت نفت اوپک از ابتدای ماه آوریل تاکنون ۱۰ دلار افزایش یافته است. به عقیده تحلیل‌گران نفت اوپک اکنون در حال طی کردن مسیری است که با روند کنونی به زودی به نزدیکی قیمت جهانی نفت خواهد رسید.
نگاهی به میانگین سالانه قیمت نفت به خوبی نشان می‌دهد که کشورهای صادرکننده نفت از چه درآمدهای بالایی برخوردار شده‌اند. در سال 1998 میانگین قیمت سالانه نفت اوپک تنها 28/12 دلار در هر بشکه بود. در حالی که میانگین قیمت نفت اوپک تا این تاریخ از سال 2008 میلادی 78/93 دلار در هر بشکه است. به این ترتیب میانگین قیمت نفت سالانه اوپک در یک روند 10 ساله 5/81 دلار افزایش داشته است. با این حال تحلیل‌گران عقیده دارند که این نفت گران همانند یک شمشیر دو دم برای اعضای اوپک است که می‌تواند معایبی هم داشته باشد. دلارهای نفتی در صورتی که به درستی مدیریت نشوند و مستقیما به اقتصادهای در حال گذار و توسعه‌نیافته کشورهای نفت‌خیز تزریق شوند، می‌توانند پیامدهایی همچون بیماری هلندی و افزایش تورم را به دنبال داشته باشند. چگونگی مصرف این درآمدهای نفتی در کشورهایی نظیر عربستان و امارات نشان داده است که در بسیاری موارد مدیریت این اضافه درآمد به درستی صورت نگرفته است. عربستان سعودی که در یک دهه گذشته تورمی بین صفر تا 5/0درصد داشته است اکنون با تورم شش‌درصدی رو‌به‌رو شده است.
در امارات متحده عربی نیز دولت بخش زیادی از اضافه درآمد نفت را به پروژه‌های عمرانی در بخش راه‌سازی و مسکن هدایت کرده است که حاصل آن افزایش ۲۵درصدی قیمت‌ها در این بخش بوده است.
ایالات متحده به عنوان بزرگترین مصرف‌کننده نفت جهان که به تنهایی 25درصد نفت تولید شده در روز را مصرف می‌کند و آژانس بین‌المللی انرژی به عنوان نماینده کشورهای صنعتی در بخش انرژی در ماه‌های اخیر پی‌در‌پی از اوپک درخواست کرده‌اند تا سقف تولید را به منظور کاهش قیمت‌ها بالا ببرد. این درخواست تاکنون از سوی کشورهای صادرکننده نفت رد شده است. آژانس بین‌المللی انرژی در تحلیل خود مطرح کرده است که افزایش قیمت‌های دیگری نیز دربر دارد.
یکی از این زیان‌ها تورم وارداتی است که از طریق واردات از کشورهای صنعتی به اقتصادهای در حال توسعه وارد می‌شود. افزایش قیمت نفت مستقیما باعث افزایش قیمت تمام شده کالاهای صنعتی می‌شود. این در حالی است که کشورهای نفت‌خیز در حال توسعه واردکننده اصلی ماشین‌آلات صنعتی از کشورهای پیشرفته هستند.
در مقابل درخواست‌های افزایش تولید، سران اوپک تاکنون مقاومت کرده و آن را نتیجه عوامل سیاسی و اقتصادی خارج از بازار می‌دانند، یکی از این عوامل کاهش ارزش دلار است که موجب شده تا سرمایه‌گذاران بین‌المللی برای سود بیشتر به بازارهای کالا هجوم آورند. گزارشی که چندی قبل منتشر شد نشان داد که صندوق‌های بزرگ سرمایه‌گذاری از ماه مارس سال 2007 تاکنون 47درصد به سرمایه‌گذاری خود در بازارهای کالایی اضافه کرده‌اند. روند کاهش ارزش دلار می‌تواند این افزایش سرمایه‌گذاری را تسریع کند. هجوم این پول‌های جدید معاملات کاغذی را افزایش می‌دهد و در نتیجه قیمت‌ها بالاتر می‌روند.
ارسال نظر