گروه بین‌الملل- از هر پنج نفر در جهان، یک نفر با روزانه کمتر از یک‌دلار زندگی می‌کند، البته آمار و ارقام نمی‌توانند میزان عجز، تحقیر و سختی که این جماعت فقیر در زندگی روزانه با آن دست و پنجه نرم می‌کند؛ نشان دهند. به گزارش بی‌بی‌سی، بخش عظیمی از مردم کنیا، از جمله افرادی هستند که با روزی کمتر از یک‌دلار زندگی می‌کنند. در غرب کنیا، خانواده‌ها غالبا متکی به درآمد حداقلی هستند که از محل کشت محصول در زمین‌های کوچک به دست می‌آید. این در حالی است که خاک اصلا مرغوب نیست و به همین دلیل میزان محصولی که از این زمین‌ها برداشت می‌شود، اندک است و کفاف خرج خانواده را نمی‌دهد.

در واقع میزان محصول برداشتی به قدری اندک است که خانواده‌ها آن را مصرف می‌کنند و چیزی برای فروش باقی نمی‌ماند.

در همان بخش کنیا، مردم چای می‌کارند. در گذشته کشاورزان درآمد نسبتا خوبی از کشت چای به دست می‌آوردند؛ اما در حال حاضر کشت چای هیچ درآمد قابل توجهی برای خانواده‌ها در بر ندارد.

در واقع درآمد خانواده‌ها از کشت چای، معادل کمتر از ۶دلار در هر ماه است.

بسیاری از خانواده‌ها با این درآمد باید خانواده‌ای حداقل هشت‌نفره را اداره کنند، مالیات پرداخت کنند و مخارج مدرسه فرزندانشان را هم تامین کنند.

علاوه بر این مخارج، خانواده‌ها باید با بیماری مالاریا، هزینه‌های درمان و واکسیناسیون هم کنار بیایند.

بسیاری از خانواده‌ها می‌گویند که آنها غالبا مخارج درمان کودکانشان را که مبتلا به مالاریا شده‌‌اند، ندارند و به همین دلیل بسیاری از این خانواده‌ها فرزندان مبتلا به مالاریا را از دست می‌دهند.

تنها خانواده‌‌هایی که می‌توانند ۲دلار در روز درآمد داشته باشند، می‌توانند پشه‌بندی برای مقابله با پشه‌ها داشته باشند و اندکی غذای متنوع‌تر بخورند و البته دوچرخه کرایه کنند.

اما حتی این خانواده‌ها نیز نمی‌توانند از خدمات برق و... استفاده کنند؛ زیرا توانایی پرداخت هزینه‌های آن را ندارند. آبی که مردم در این مناطق استفاده می‌کنند هم تصفیه شده نیست و از رودخانه‌ها می‌آید.

در واقع به قول خودشان آنها فقیرتر از آن هستند که بتوانند برق و آب تصفیه شده، مصرف کنند.

مردم خود معتقدند، دلیل فقر در کنیا، جمعیت زیاد این کشور است. بنابراین زمین کافی برای همه مردم وجود ندارد و به همین دلیل مردم ابزاری برای پول درآوردن ندارند. جمعیت کنیا حدود ۳۵میلیون نفر است که ۱۰میلیون بیشتر از جمعیت این کشور در یک دهه قبل است. در کشوری که جمعیت آن متکی بر درآمد کشاورزی است، زمین به دلیل اینکه به طور مرتب استفاده می‌شود، در حال فرسایش است. این در حالی است که مردم قدرت خرید زمین را هم ندارند و از طرفی وام‌ها نیز با بهره بالا اعطا می‌شود و در صورت عدم پرداخت اقساط، دولت زمین را مصادره می‌کند.

وضعیت رقت‌بار کنیا با توجه به بحران کنونی سیاسی که بر سراسر کشور سایه انداخته است، نیاز به توجه بین‌المللی دارد. مردم می‌گویند کشورهایی که به کنیا کمک می‌کنند، باید بیایند و نحوه زندگی ما را ببینند. مردم معتقدند، کمک‌های کشورهای خارجی صرف بهبود زندگی مردم نمی‌شود، بلکه دولت آن را مصرف می‌کند. نمایندگان و اعضای سازمان‌های غیر دولتی نیز که در منطقه کار می‌کنند، حرف مردم را تصدیق می‌کنند و معتقدند وضع در مناطق روستایی که دچار فقر بیشتری نسبت به شهرها است، روز به روز بدتر می‌شود و اصلا نشانی از بهبود وضعیت اقتصادی به چشم نمی‌خورد.

به عقیده سازمان‌های غیر دولتی که در کنیا فعالیت دارند رویکرد فعلی سازمان‌های کمک کننده اشتباه است و نمی‌تواند هدف سازمان ملل را در امحای فقر تا سال ۲۰۱۵ برآورده کند.