پیلین در برابر بایدن

شادی آذری

در شرایط عادی مناظره معاونان احتمالی ریاست‌جمهوری رویدادی چندان مهم نیست. چون رای‌دهندگان به فرد شماره یک هر حزب توجه می‌کنند و تنها در صورتی که نامزد معاونت ریاست‌جمهوری عصبانی شود همه اوضاع به نفع او پیش می‌رود. اما وقتی که یکی از نامزدها یک مبارز فرهنگی در حال افول باشد، ‌آنگاه خرد جمعی متوجه وی می‌شود. چند هفته اخیر برای سارا پیلین، یار انتخاباتی جان مک کین دشوار بود. در یک مصاحبه فاجعه‌بار، این نامزد معاونت ریاست‌جمهوری حزب جمهوری‌خواه، قادر نشد یک تصمیم دادگاه عالی را نام ببرد.

بنابراین علاقه به مناظره روز پنجشنبه سارا پیلین و جو بایدن، یار انتخاباتی باراک اوباما، به طرزی غیرعادی زیاد بود. جمهوری‌خواهان خود را برای اخبار بد آماده کرده بودند. دموکرات‌ها با احتیاط خوشبین بودند. برخی هم احساس می‌کردند یکی از این دو نفر سرانجام در تله می‌افتد. اما مدیر ستاد انتخاباتی اوباما تاکید کرد که پیلین «یکی از بهترین مناظره‌کنندگان در سیاست آمریکا بود.»

خبر خوش برای ستاد انتخاباتی مک‌کین این است که پیلین از اعتماد به نفس و جسارت کافی برخوردار بود و هیچ اشتباه بزرگی را مرتکب نشد. خبر بد اینکه یک حضور متوسط توسط پیلین، خبری خوش محسوب می‌شود. اما جمهوری‌خواهان می‌توانند از این نکته بهره‌برداری کنند.

ستاد مک‌کین برای شکل مناظره لابی کرد: دو دقیقه پرسش، بدون تبادل‌نظرهای طولانی. این روش برای پیلین خوب کار کرد. به نظر رسید که او چند نکته را در صحبت‌هایش به خاطر سپرده بود و قرار بود از آنها تجاور نکند.

او لحظاتی پیش از آغاز مناظره گفت: «من به پرسش‌هایی که نه مردم و نه گوینده برنامه نمی‌خواهند بشنوند، پاسخ نخواهم داد. اما قصد دارم مستقیم با مردم آمریکا سخن بگویم و به آنها اجازه دهم با سوابق من هم آشنا شوند.»

این روش موثر بود هرچند بی پرده صورت گرفت. تنها یک صحبت بین پیلین و بایدن در گرفت آن هم زمانی که گوینده برنامه گوون آیفیل، از آقای بایدن پرسید آیا آمریکایی‌ها ظرفیت آن را دارند که در دارفور سرباز داشته باشند. این منطقه در غرب سودان درگیر جنگ است. بایدن در پاسخ به حمایت زودهنگام خود از مداخله در بوسنی اشاره کرد و گفت که در آن زمان مخالفت‌ها علیه نظرش زیاد بود، اما سرانجام ماموریت آنها با موفقیت روبه‌رو شد. او اینگونه پاسخ‌اش را پایان داد که آمریکا باید در مداخله در دارفور از جهانیان جلو بزند.

پیلین ابتدا پاسخی در مورد جنگ عراق داد. او گفت: «اوه بله، واضح است که من اهل واشنگتن نیستم و می‌دانم که برخی خارج از واشنگتن با روش عملکرد شما موافق نیستند؛ زیرا شما در اینجا به جنگ رای دادید و اکنون مخالف جنگید.» او موافقت خود را با یک منطقه پرواز ممنوع در دارفور اعلام کرد.

اما در نکته دیگری پیلین گیج‌کننده عمل کرد. بایدن جمهوری‌خواهان را به خاطر امید بیش از حد به استخراج نفت به عنوان راه‌حلی به بحران انرژی مورد انتقاد قرار داد. او گفت: «جان مک‌کین ۲۰دفعه علیه تامین بودجه برای انرژی‌های جایگزین رای داد و به نظر من او فکر می‌کند تنها راه‌حل «حفاری، حفاری و حفاری» برای نفت است.»

پیلین که او را تصحیح می‌کرد، گفت: شعار ما‌ «حفاری، عزیزم، حفاری» است. اما پیلین با این کار به نوعی به لحاظ جنسیتی امتیازی منفی را برای خود رقم زد. هر دو نامزد معاونت ریاست‌جمهوری، مانند یار انتخاباتی خود، مسائل اقتصادی را مهم دانستند. بایدن گفت که دوستی دارد که استطاعت پر کردن باک بنزین خودروی خود را ندارد. پیلین درباره والدینی صحبت کرد که همسرشان را از دست داده‌اند و به تنهایی برای تشویق فرزندانشان به زمین فوتبال می‌روند. بایدن از خود دفاع کرد و گفت: «ببینید، من معنای تک والدی را می‌فهمم. وقتی همسرم و دخترم چشم از جهان فرو بستند و دو پسرم تا حد مرگ جراحت دیدند، درک کردم که تک والدی یا احساس فرزند شما چگونه است.»

از سوی دیگر بایدن نیز از حد پایین انتظارات نفع برد. دموکرات‌ها ترسیده بودند که مبادا مغرور و خودپسند به نظر برسند. جمهوری‌خواهان نیز چنین احتمالی می‌دادند. هیچ‌کس اعتبار زیادی برای بایدن قائل نمی‌شد.

اما بایدن قدرتمند و قانونمند ظاهر شد. او گفت که عاشق دوستش جان (جان مک‌کین) است، اما سیاست‌های پیلین مانند سیاست‌های جورج بوش است. رای‌دهندگانی که به خاطر پیلین جذب شده‌اند، از اینکه اینقدر در مورد مک‌کین می‌شنوند، خسته‌اند. اما تا جایی که بایدن می‌داند، خسته شدن چیز چندان بدی برای یک یار انتخاباتی نیست. جمهوری‌خواهان آموخته‌اند که یک راه وجود دارد و آن راه دشوار است.