رویکرد مک کین و اوباما در برابر چین

شادی آذری

نامزدهای ریاست‌جمهوری ایالات متحده آمریکا، جان مک‌کین و باراک اوباما هر دو بر این اعتقادند که می‌بایست چین را در زمینه تجارت تحت فشار گذارند و در صورت انتخاب باید با چین در زمینه تغییرات جوی همکاری کنند. به علاوه اوباما گفته است که سیاست‌های ارزی پکن را از اولویت‌های کاری خود قرار می‌دهد. اوبامای دموکرات و مک‌کین جمهوری‌خواه نظرات خود را در مورد افزایش قدرت سیاسی و اقتصادی چین در مقالاتی که اتاق بازرگانی آمریکا در چین روز دوشنبه منتشر کرد، اعلام کرده‌اند.

هر دو سناتور می‌خواهند چین به شهروندان خود حقوق بیشتری اعطا کند اما تاکید دارند که مسائل امنیتی، اقتصادی و محیط‌زیستی که موجب اتحاد بین واشنگتن و پکن می‌شود به لحاظ جهانی نیز اهمیت دارد و حساس است.

کسری تجاری ایالات متحده با چین در سال ۲۰۰۷ رکورد ۳/۲۵۶میلیارد دلاری را شکست. اوباما در مقاله سیاست‌های خود نوشته است: «در مرکز هرگونه تلاش برای متعادل‌سازی روابط اقتصادی ما باید تغییر در سیاست‌های ارزی باشد. من همه راهکارهای سیاسی موجود را به کار خواهم گرفت تا سیاست‌های ارزی چین تغییر کند.»

اوباما گفت: چین نرخ یوآن خود را «به طور مصنوعی» پایین نگه‌داشته و این باعث شده است صادراتش به شدت ارزان باشد.

او از قانونی که دستکاری‌های ارزی را غیرقانونی می‌داند طوری که ایالات متحده تعرفه بیشتری را برای کالاهای چینی در نظر بگیرد حمایت کرده است.

از سوی دیگر مک‌کین در مقاله خود رقیب دموکرات خود را متهم کرده است که از اقتصاد پر تحرک آسیا هراس دارد. اما این نامزد جمهوری‌خواه گفته است: «چین هم باید تعهدات خود را داشته باشد. تلاش چین برای بازکردن بازارهایش باید به‌کارگیری قوانین تجارت بین‌المللی، احترام گذاشتن به حق مالکیت معنوی، کاهش تعرفه‌های تولید و حرکت به سمت تعیین نرخ ارز توسط بازار را نیز در برگیرد.»

از زمانی که نرخ یوآن ۱/۲درصد تغییر کرد و هر دلار به ۱۱/۸ یوآن در جولای سال ۲۰۰۵ رسید، ارزش یوآن ۴۷/۱۸درصد دیگر نیز افزایش یافت. اکنون یک دلار آمریکا حدود ۸۵/۶ یوآن معامله می‌شود.

در شرایطی که جان‌ مک‌کین جمهوری‌خواه و باراک اوبامای دموکرات در مورد انرژی با هم اختلاف دارند، در مورد مداخله چین در کنترل گازهای گلخانه‌ای که منجر به گرمایش زمین شده‌اند، باهم توافق نظر دارند.

ایالات متحده و چین دو کشور بزرگی هستند که از مسببان اصلی تولید گازهای گلخانه‌ای و دی‌کسید کربن هستند و نقشی تاثیرگذار در مذاکرات مربوط به تغییرات جوی و پروتکل کیوتو که در سال ۲۰۱۲ منقضی می‌شود، ایفا می‌کنند.

چین اصرار دارد که به عنوان یک کشور در حال توسعه ابتدا باید به توسعه و رشد خود بپردازد و تا زمانی که به لحاظ اقتصادی به سلامت کامل نرسیده است، نباید هیچ‌گونه کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای را بپذیرد.

از سوی دیگر واشنگتن از پذیرش پروتکل کیوتو امتناع کرده و گفته است کاهش گازها را به چین و سایر اقتصادهای در حال توسعه بزرگ تحمیل نکرده است.

مک‌کین در این باره گفته است: «با توجه به چالش‌های زیست‌محیطی که در چین امروز مشهود است، تحت فشار گذاردن این کشور در شرایطی که گازهایش کنترل نمی‌شود مطلوب هیچکس نیست. در عوض ایالات متحده می‌تواند رهبری توسعه تکنولوژی‌های کم‌کربن را در کشورهای فقیرتر برعهده گیرد.»

اوباما نیز گفته است این دو ملت باید «همکاری‌های سطح بالاتری را بدون هیچ معطلی آغاز کنند» تا راهکارهای جدیدی برای کاهش تهدیدات تغییرات جوی به دست آید.