از ماه مه، فناوری‌های جدید امکان کشف بقایای انسان، عمدتا کودکان را در صدها قبر بدون نام و نشان در محوطه این مدارس فراهم کرده است. سه مدرسه سابق در کانادا‌، دو مدرسه در بریتیش کلمبیا و دیگری در ساسکاچوان. این دستگاه‌ها مشخص می‌کند که آنها چه کسانی بودند، چگونه مرده‌اند یا برخی از آنها در زمان مرگ کاملا ناشناس بوده‌اند و معلوم نیست چه کسانی هستند. اما جوامع بومی بر این اعتقادند که آنها فرزندان آبا و اجدادی‌شان بوده‌اند و خودشان تخمین می‌زنند بین ۱۰ هزار تا ۵۰ هزار نفر به این طریق ناشناس فوت کرده‌اند؛ کسانی که به مدرسه رفته‌اند و دیگر هرگز به خانه‌هایشان باز نگشته‌اند. جوامع محلی آنها را «کودکان گمشده» می‌نامند.

یافته‌های اخیر برای خانواده‌های آنها تایید داستان بازماندگان و منبع جدیدی برای کشف کودکانی است که گمشده لقب گرفته بودند. همچنین این یافته‌ها تبدیل به منبع جدیدی برای کشف آزار و اذیت‌ها شده است. وقتی دانش‌آموزان در مدارس فوت می‌کردند، اجساد آنها به ندرت به خانواده‌هایشان باز‌می‌گشت و در مورد سرنوشت آنها توضیح اندکی داده می‌شد یا اصلا توضیحی نمی‌دادند. بیماری، به‌ویژه سل و شیوع آنفلوآنزای اسپانیایی که به دنبال جنگ جهانی اول رخ داد، در این خوابگاه‌ها جولان داد و جان بسیاری از این کودکان را گرفت. آتش‌سوزی‌ها و حوادث مرگبار مکررا در این نوع مدارس رخ می‌داد و تعداد زیادی از کودکان هنگام فرار از این مدارس جان خود را به خاطر خطراتی که در مسیر وجود داشت، از دست داده‌اند.  در مدارس کاتولیک، خشونت جنسی و جسمی گسترده‌ای رخ می‌داده و احتمالا یکی از علل مرگ آنها، مستقیم و غیر‌مستقیم (خودکشی) همین موارد بوده است.عکس‌هایی پیدا شده است که برخی از این ادعاها را تا حدی مستند می‌کند، اما کل داستان را نشان نمی‌دهد. مثلا در یکی از آنها عکس‌هایی از سال ۱۹۵۰ پیدا شده است که عکسی از این کودکان گرفته شده است. این عکس نشان می‌دهد این مدارس تا چه حد پر‌ازدحام بوده‌اند اما شرایطی را که آنها داشته‌اند‌، نشان نمی‌دهد. در این عکس‌ها نشان داده می‌شود که چگونه آنها موهای خود را مانند غیر‌بومی‌ها باید کوتاه می‌کردند و بدون توجه به فرهنگ خود لباس می‌پوشیدند. در این مدارس آنها باید با فرهنگ غالب هماهنگ می‌شدند. حق به‌جا آوردن مراسم مذهبی خود را نداشتند و اگر به‌غیر از فرانسه و انگلیسی صحبت می‌کردند، با تنبیه مواجه می‌شدند. این مدارس شبانه‌روزی تحت تاثیر مدارسی پیدا شدند که به «تمدن تدریجی» شهرت داشتند. آن مدارس در سال ۱۸۵۷ شکل گرفتند و وظیفه آنها این بود که به بومیان، زبان انگلیسی و فرانسوی بیاموزند تا بتوانند نام‌های سنتی خود را کنار بگذارند و نام‌های جدید و مدرن انتخاب کنند. با مطرح شدن نام این مدارس حالا نخست‌وزیر کانادا از مدارس کلیسای کاتولیک خواسته است مسوولیت اقدامات‌شان را بپذیرند. مردم این کشور نیز خواستار بررسی این موضوع هستند و حتی از پاپ خواسته‌اند به‌طور رسمی عذرخواهی کند؛ موردی که تاکنون واتیکان در برابر آن مقاومت کرده است.