به نوشته نیویورک‌تایمز، مشکل برای نیروی هوایی افغانستان به‌ویژه «حاد» است. ناوگان کوچک اما حرفه‌ای نه‌تنها پشتیبانی هوایی از نیروهای محاصره شده ارائه می‌دهد؛ بلکه برای تامین و تخلیه صدها پاسگاه و پایگاه در سراسر کشور حیاتی است؛ خط به سرعت در حال آب رفتن که سرزمین تحت کنترل دولت را از سرزمین تحت کنترل طالبان جدا می‌سازد. خلبانان افغان با کاهش توانایی شان در حفظ هواپیماهای خود (که بر فراز سرزمین طالبان پرواز می‌کنند) درمی‌یابند که شرایط هواپیماهایشان پس از بازگشت - همانند موفقیت ماموریت آنها - دلهره آور است. یک خلبان افغان اندکی پیش از پرواز برای کمک به نیروهای محاصره شده افغان گفت، «مشکلات زیادی» در نیروهای هوایی افغانستان وجود دارد و این نیرو نیازمند «حمایت آمریکاست». هلی‌کوپتر این خلبان با گلوله باران طالبان متحمل خسارت شد و چیزی نمانده بود که با پرتاب موشک ازسوی طالبان از میان برود، اما شانس آورد و زنده ماند.  دستور پنتاگون برای آموزش، مشاوره و کمک به نیروی هوایی افغانستان- که به TAAC-Air معروف است- در ماه ژانویه به این نتیجه رسید که هیچ هواپیمای افغانی در غیاب پشتیبانی پیمانکاران اندکی بیش از چند ماه نمی‌تواند به‌عنوان نیروی رزمی موثر عمل کند و پس از آن در عمل این هواپیما بی‌اثر خواهد شد. ژنرال «کنت. اف. مک کنزی جونیور»، رئیس فرماندهی مرکزی پنتاگون که بر افغانستان نظارت دارد، در ماه آوریل به کمیته سنا در واشنگتن گفت: «من نگران توانایی ارتش افغانستان برای حفظ و بقای خود پس از خروج مان هستم. نگران توانایی نیروی هوایی افغانستان برای پرواز به‌ویژه پس از برچیده شدن پشتیبانی مان از آن هواپیماها هستم». این موضوع در مرکز ثقل بحث‌های پر پیچ و خم مقام‌های دولت بایدن قرار دارد که سعی دارند راه‌حل‌های بی‌شماری را در رابطه با تصمیم بایدن برای خروج همه نیروهای آمریکایی - و پیمانکارانی که آنها را پشتیبانی می‌کنند - از افغانستان بیابند. انتظار می‌رود بحث خروج تا اوایل یا اواسط ژوئیه تکمیل شود. «نف- کوپر- اشمیت» در بخش دیگری از گزارش خود نوشتند، مقام‌های پنتاگون می‌گویند که یک راه‌حل محتمل انتقال و واگذاری قراردادها به شرکت‌های خصوصی است که اکنون هزینه شان ازسوی ایالات‌متحده به دولت افغانستان پرداخت می‌شود. با چنین ترتیبی، پیمانکاران آمریکایی و سایر پیمانکاران خارجی در افغانستان می‌مانند اما هزینه آنها در قالب «کمک‌های خارجی» ازسوی دولت افغانستان پرداخت می‌شود؛ کمک‌هایی که از قضا بخش زیادی از آن ازسوی آمریکا تامین می‌شود. در این صورت، پنتاگون و دولت افغانستان می‌توانند حول شرایط توافقی بچرخند که ایالات متحده با طالبان منعقد کرد که بدان معنی است که آمریکایی‌ها پس از خروج از کشور پیمانکاران خصوصی در این کشور نخواهند داشت.  «رابرت گیتس»، وزیر دفاع سابق آمریکا، در مقاله اخیر خود در نیویورک‌تایمز نوشت: «ما باید دولت افغانستان را برای حفظ یا مشارکت در حمایت از پیمانکار برای نیروی هوایی افغانستان و سایر عناصر اصلی تدارکاتی و عملیاتی نیروهای امنیتی افغان ترغیب کنیم و باید هزینه مالی آن حمایت را هم بدهیم (از جمله امنیت خصوصی برای حفاظت از آن پیمانکاران)». حتی اگر قراردادها هم واگذار شوند، چندین فرمانده و سیاستگذار ارشد آمریکایی می‌گویند معلوم نیست که چند پیمانکار خارجی کار در افغانستان را برگزینند آن هم زمانی که چتر امنیتی آمریکا وجود ندارد. ایده دیگر جابه‌جایی و انتقال هواپیماها به خارج از کشور برای هرگونه تعمیرات اساسی است.