اگر زمانی برای جولان دولت بزرگ، برنامه‌های جاه‌طلبانه و نقش مرکزی مقامات فدرالی باشد، الان زمانش است. الان زمان آن است که افراد شایسته در دولت حضور و نقش ایفا کنند. حضور مختصر کوشنر، نمونه‌ای مناسب از کابوس‌های ما بود. حالا ما می‌دانیم چرا ترامپ او را مسوول بسیاری از مشکلات رام نشدنی قرار داده است. کوشنر به وفور از اعتماد به نفس بالایی برخوردار است. او از یک ترامپ درونی برخوردار است. وی دارای نخوتی بدون زرق و برق است. ترامپ، فرماندارانی را که به نمایندگی از مردم خواستار دستگاه‌های اکسیژن بودند، مکررا ملامت کرده است. او گفته است: چیزهایی را از ما نخواهید، وقتی اختیار آن چیزها در دستان شما است. ترامپ فرمانداران را به این دلیل که از متخصصان خود سوال می‌کنند و بابت چیزهایی که نمی‌دانند در اختیار دارند، ملامت کرد. این در حالی است که او در یک مقطع زمانی اظهار کرده بود که ذخایر لوازم پزشکی فدرال برای ایالات نیست. او تصریح کرده بود که اینها به منظور ذخیره‌سازی برای «ما» است. البته رئیس‌جمهوری مشخص نکرد که منظور از «ما» چه کسانی است.  ترامپ شهره به انتصاب و به کارگیری افرادی است که برای پست‌های خود شایسته به حساب نمی‌آیند. پس جای تعجب ندارد که حضور وی برای اجرای برنامه‌های اضطراری چندان چشم‌نواز و موثر نباشد. میلیون‌ها آمریکایی به دلیل این بیماری پاندمی، شغل خود را از دست داده‌اند. از این رو کنگره سریعا با تصویب یک قانون چند تریلیون دلاری برای کمک به این موضوع وارد عمل شد. بسیاری از متخصصان حکومتی در این شرایط اضطراری بی سابقه، تمام تلاش خود را انجام می‌دهند اما برنامه‌های روزهای اول آنها چندان دلگرم‌کننده نیست. کارگران به یک باره بیکار شده رستوران‌ها ممکن است از حقوق ماهانه ۱۲۰۰ دلاری قول داده شده، بهره‌مند نشوند. به رغم اینکه وعده داده شده است که این پول‌ها طی دو هفته وارد جیب افراد بیکار شود، به نظر می‌رسد تا ۲۰ هفته این موضوع طول بکشد و این به آن معنا است که ۴ ماه طول خواهد کشید تا این چک‌ها نقد شوند.  مشاغل کوچک وقتی از زبان وزیر خزانه‌داری آمریکا یعنی استیو منوچین شنیدند که دولت قرار است برای جلوگیری از ورشکستگی به آنها وام بدهد، بسیار خوشحال شدند. اما مهر دستور وی هنوز خشک نشده بود که بانک‌ها گفتند آنها نیاز به بخشنامه دارند تا بتوانند وجوه را تامین کنند و در اختیار متقاضیان قرار دهند.  مشکلات بزرگ هستند.

شاید این مشکلات به زودی حل شوند. اما هیچ بهانه‌ای برای بی‌کفایتی و تاخیرهای موجود در بحبوحه بیماری ویروس کرونا وجود ندارد، جز اینکه این مشکلات نتیجه بی‌اعتنایی دولت ترامپ و نبود اعتماد به دولت وی است. واقعیت آن است که برخی چالش‌ها چنان هراس‌آور هستند که فقط دولت می‌تواند پاسخ موثری به آن بدهد. برخی از این مشکلات چنان فاجعه‌بار هستند که فقط با زور بازوی دولت قابل رفع هستند.  نیویورکی‌ها در هر سه دقیقه شاهد فوت یک نفر هستند. اقتصاد ملی اکنون به کما رفته است و کوششی ناامیدانه صورت می‌گیرد تا از یک فاجعه بزرگ‌تر جلوگیری شود. الان زمان آن است که زمین از صدای سواره‌ها به لرزه درآید. الان زمان حمله دونالد ترامپ، به دموکرات‌ها در شبکه خبری فاکس نیوز نیست؛ جایی که به شان هانیتی، مجری برنامه بگوید، من فکر نمی‌کنم که نیاز به ۳۰ تا ۴۰ هزار دستگاه ونتیلاتور (دستگاه اکسیژن) باشد. این سخنان پس از آن ابراز شد که اندرو کومو، فرماندار نیویورک به دلیل این بیماری پاندمی درخواست کمک فوری کرده بود. گابریل شرمن به نقل از یک منبع آگاه در کاخ سفید در «ونیتی فر» نوشت که کوشنر به ترامپ گفته است که من تخمین زده‌ام و نیویورک به این همه دستگاه ونتیلاتور نیاز ندارد. کومو این موضوع را این‌گونه تشریح می‌کند: موضوع بسیار ساده است. فردی که به آی‌سی‌یو می‌آید به ونتیلاتور نیاز دارد، در غیر این صورت می‌میرند. این کمک‌ها شاید بیایند اما تاخیر بیش از این جایز نیست.  اگر حکومت فدرالی در دست فردی شایسته بود، خیلی زودتر مسوولیت برای حل این بحران را بر عهده می‌گرفت. اگر اتاق بازرگانی ترامپ را برای تولید دستگاه ونتیلاتور متقاعد نمی‌کرد، شاید او برای تولید این دستگاه اعلام شرایط اضطراری نمی‌کرد. در حال حاضر ایالات مختلف در آمریکا به تماشای جزر و مدی نشسته‌اند که برای هدایت این کشتی‌های توفان زده‌شان نیاز به تامین منابع دارند.  به طرز باورنکردنی، آنها در حال رقابت با یکدیگر هستند و اکنون رقابت خود را با اقداماتی علیه آژانس فوریت‌های اضطراری ادامه می‌دهند. به‌عنوان مثال، کومو، فرماندار نیویورک، روز پنج‌شنبه به سی‌ان‌ان گفت همگان در تلاش هستند حتی کالاهایی مشابه، حتی شده از چین به-دست آورند؛ چرا که در بحبوحه این بیماری پاندمی، تجهیزات به مقدار لازم در اختیار آنها قرار نگرفته است. 

تصور کنید که یک دولت فعال، کارآمد، شفاف و قابل اعتماد، هماهنگی خرید، تولید و توزیع دستگاه‌های ونتیلاتور و تجهیزات پزشکی را بر عهده می‌گرفت و این دولت از ایالتی به ایالت دیگر، منابع مورد نیاز آنها را مد نظر قرار می‌داد. حکومت خوبی که آمریکایی‌ها آرزوی آن را دارند، همچنین به فکر بیمه سلامت آنها نیز است. شگفت آنکه دونالد ترامپ با بازگشایی بیمه موسوم به اوباماکر هم مخالفت کرد و این احتمال حالا مطرح شده است که شاید میلیون‌ها آمریکایی که بیمه‌ای هم برای آنها پیش‌بینی نشده است، به این بیماری دچار شوند. حتی خود کمپانی‌های بیمه گفتند که برای این موضوع اقدام کنند اما باز هم ترامپ  مخالفت کرد.  کاخ سفید می‌گوید که دیگر گزینه‌ها را بررسی می‌کند اما هنوز مشخص نیست که این گزینه‌ها چه هستند. با میلیون‌ها نفری که شغل خود را از دست می‌دهند و بیشتر آنها نیز از طریق مشاغل خود بیمه شده‌اند، باید روزی را دید که این افراد بیکار و فاقد بیمه درگیر این ویروس شده‌اند.  در حالی که با اداره‌ای مناسبت‌تر می‌توان کشتی‌های نیروی دریایی را که از آنها به‌عنوان بیمارستان استفاده می‌شود، پاسخگوی توده بیماران کرد اما نیویورک تایمز گزارش داده است که پروتکل‌های بوروکراتیک پنتاگون مانع از حضور انبوه بیماران در این نوع بیمارستان‌ها می‌شود.  بدون دولت بزرگ و قوی، حتی با معیارهای سرمایه‌داری، شرکت‌های بنام و بزرگ نیز ممکن است محو شوند. این فقط به لطف محرک‌های اقتصادی و مالیات دهندگان است که آنها حفظ شده‌اند. دولت باید جان مالیات‌دهندگان را نجات دهد و برای جان آنها ارزش قائل شود. اما این دولت به دولت بزرگ اعتقاد ندارد. حالا این موضوع که آمریکا چقدر نیاز به مدیران مجرب نیاز دارد، بیش از پیش خودنمایی می‌کند.