پست‌های کلیدی اتحادیه بین فرانسه و آلمان تقسیم شد
جانشین موگرینی از اسپانیا می‌آید
پس از مذاکرات فشرده و سخت، اعضای اتحادیه اروپا سرانجام روز سه‌شنبه ۱۱ تیرماه بر سر پست‌های کلیدی این اتحادیه به توافق رسیدند. براساس این توافق دو زن برای دو پست حساس انتخاب شدند آن هم در زمانی که وحدت این بلوک بیش از هر زمان دیگری دستخوش تهدید شده و در معرض یک آزمون بزرگ قرار گرفته است. «استیون ارلانگر» و «متینه استویس گریدنف» در گزارش ۲ ژوئیه برای نیویورک‌تایمز نوشتند که پس از یک فرآیند خسته‌کننده و طولانی ، رهبران اروپا دو محافظه‌کار را برای دو شغل مهم برگزیدند: «اورسولا فون درلاین» وزیر دفاع آلمان را برای ریاست کمیسیون اروپا و «کریستین لاگارد»، رئیس کنونی صندوق بین‌المللی پول را برای ریاست بانک مرکزی اروپا. «فون درلاین» از نزدیکان آنگلا مرکل است. او که ۶۰ سال دارد و بیش از ۱۶ سال است به‌عنوان وزیر در دولت‌های مختلف آلمان فعالیت می‌کند، رابطه نزدیکی با فرانسه دارد. فون درلاین اولین زنی است که در ۵۲ سال گذشته در مقام وزیر دفاع ایفای نقش کرده است. او به زبان‌های فرانسوی و انگلیسی تسلط داشته و یک مدرک نیز از مدرسه اقتصاد لندن دریافت کرده است. فون درلاین در تاریخ ۸ اکتبر ۱۹۵۸ تحت نام اورسولا گرترود آلبرخت در شهر بروکسل به دنیا آمد. پدر او به نام ارنست آلبرخت یک مقام ارشد کمیسیون اروپا بود و فون درلاین تا ۱۳ سالگی ساکن این شهر بود. گفته شده که فون درلاین شخصی با انضباط آهنین است و اغلب نیز به‌رغم زن بودن مدل موی کاملا مرتب به سبک نظامیان دارد.
اعلام نامزدی او برای این پست، نشان داد که قرار است سکان هدایت کمیسیون اروپا همچنان در دست عضوی از حزب مردم اروپا، متشکل از نمایندگان راست میانه پارلمان اروپا باقی بماند. این حزب در جریان انتخابات پارلمان اروپا که در ماه مه برگزار شد نیز بیشترین رای شهروندان اروپا را از آن خود کرد. لاگارد نیز فرانسوی است و بین سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۱ در دوران ریاست‌جمهوری سارکوزی وزیر اقتصاد و دارایی فرانسه بود. وی در سال ۲۰۱۱ رئیس صندوق بین‌المللی پول شد. از جمله نکات منفی کارنامه لاگارد، محکومیت او در دادگاهی در فرانسه به اتهام «سهل‌انگاری» در پرونده برنار تپی، سرمایه‌دار فرانسوی است. با اینکه وی در سال ۲۰۱۶ در این پرونده مجرم شناخته شد اما دادگاه او را محکوم نکرد. او اگرچه یک اقتصاددان نیست اما یک مدیر عالی با ارتباطات گسترده در سطح جهان است.
پس از این گفت‌وگوها، «شارل میشل»، نخست‌وزیر بلژیک نامزد پست ریاست شورای اروپا شد. به این ترتیب وی قرار است جانشین «دونالد تاسک» شود. وی ۴۳ ساله است و در اکتبر ۲۰۱۴ میلادی در ۳۸ سالگی به نخست‌وزیری بلژیک رسید. درهمین حال، «ژوزف بورل»، وزیرخارجه اسپانیا نیز برای ریاست بر دستگاه سیاست خارجی اتحادیه اروپا برگزیده شد تا جانشین فدریکا موگرینی شود. وی متولد منطقه کاتالونیای اسپانیا و یکی از مدافعان یکپارچگی کشورش است. بورل ۷۲ ساله در سال ۲۰۱۸ میلادی از سوی پدرو سانچز، نخست‌وزیر اسپانیا به‌عنوان وزیر خارجه برگزیده شد. وی در انتخابات اخیر پارلمان اروپا نامزد حزب کارگران سوسیالیست اسپانیا بود و توانست بیشترین آرا را برای ورود به پارلمان به دست آورد. «ارلانگر- گریدنف» می‌نویسند این تغییر و تحولات در اروپا در حالی انجام می‌گیرد که به تازگی انتخابات پارلمان اروپا برگزار شده و برخی احزاب بزرگ بازنده شده و جای خود را به احزاب کوچک‌تر و ایدئولوژیک‌تر دادند. به نوشته این گزارشگران، این اتفاق وحدت و اجماع در میان ۲۸ کشور اروپایی را که به‌شدت دچار شکاف شده‌اند به آزمون گذاشته است: شرق در برابر غرب؛ محافظه‌کار در برابر ترقی‌خواه؛ اروپای فدرالیست در برابر اروپای پوپولیست.
در نهایت، این مذاکرات به‌دنبال فائق آمدن بر این اختلافات است. این مذاکرات و این بده‌بستان‌ها تاکیدی است بر اینکه چگونه اتحادیه اروپا به‌عنوان یک بلوک می‌کوشد تا پاسخی به چالش‌های مهاجرت، تغییرات آب و هوایی، ولادیمیر پوتین، بی‌عدالتی و ظهور پوپولیست‌ها بدهد. اروپا هم اکنون با آشفتگی‌های زیادی دست و پنجه نرم می‌کند و در روابط ترانس آتلانتیکی هم دچار بحران است آن هم با ترامپی که دائم تهدید به جنگ تجاری می‌کند و شکاف‌های جدی هم بر سر نحوه تعامل با ایران و برگزیت وجود دارد. به نوشته گزارشگران نیویورک‌تایمز، خانم «درلاین» قرار است منافع اروپا را در مذاکره با ترامپ، چین و دیگر قدرت‌های بزرگ دنبال کند. کمیسیون اروپایی در خلق و اجرای سیاست‌ها و قوانینی که با زندگی نیم میلیارد انسان سروکار دارد دارای نقش مرکزی است. نفوذ این کمیسیون بر زندگی اروپایی‌ها- از آنچه مردم می‌خورند تا نحوه خرج کردن پولشان- فراوان است. رئیس جدید در یکی از حساس‌ترین و مهم‌ترین لحظات در تاریخ اروپا ریاست این نهاد را بر عهده می‌گیرد. در مورد برگزیت، وزیر دفاع سابق آلمان که اکنون رئیس کمیسیون اروپایی است، باید کار ناتمام برگزیت را به سرانجام برساند. او احتمالا با ترامپ بر سر طیفی از موضوعات همکاری خواهد کرد.
مذاکرات میان ۲۸ کشور ماه گذشته به سرانجام نرسید. این مذاکرات بار دیگر یکشنبه و دوشنبه صبح هم به نتیجه نرسید. سه‌شنبه صبح مذاکرات به سرانجام رسید. رسیدن به اجماع – که همیشه یک چالش برای اعضای متفاوت اتحادیه اروپاست- در این بازه زمانی واقعا سخت بود. سخت است بتوان شکاف‌ها در یک اروپای متفرق را پر کرد. به‌طور سنتی، اگر آلمان و فرانسه روی سیاست‌ها توافق کنند، اتحادیه معمولا مسیر خود را می‌یابد. انتخابات پارلمان اروپا در ماه می موجب شد محافظه‌کاران و سوسیال دموکرات‌ها شکست را تجربه کنند؛ اکنون آنها به لیبرال‌ها و حزب مکرون چشم دوخته‌اند تا بتوانند اکثریت را تشکیل دهند. «ارلانگر- گریدنف» بر این باورند که بحث‌های طولانی همچنین از نفوذ رو به کاهش آنگلا مرکل و حزب محافظه‌کار او نشان دارد. وقتی روز دوشنبه مذاکرات پس از ۲۰ ساعت بحث تعلیق شد، مکرون نیز زبان به انتقاد گشود. مکرون گفته بود: «اعتبار ما با این دیدارها به‌شدت خدشه‌دار شده؛ دیدارهایی که با بحث‌های طولانی منتج به هیچ نتیجه‌ای نشد. ما تصویری از اروپا مخابره کردیم که جدی نیست.» البته مکرون هم در این رابطه منافعی دارد؛ او می‌خواست بداند چه کسی از فرانسه قرار است جانشین ماریو دراگی به‌عنوان رئیس بانک مرکزی اروپا شود.
«متینه استویس گریدنف» و «میلان شروئر» نیز در گزارش دیگری برای نیویورک‌تایمز در تاریخ ۲ ژوئیه نوشتند که اگرچه اهمیت اتحادیه اروپا در عرصه جهانی زیاد است اما سیاست‌هایش دچار تفرق و پراکندگی است. آنها می‌نویسند اکنون احزاب کوچک‌تر و ایدئولوژیک‌تر از جمله ملی‌گرایان و پوپولیست‌ها دست برتر یافته‌اند و احزاب سنتی و میانه‌روتر را تضعیف کرده‌اند.
این گزارشگران می‌نویسند «فون در لاین» اولین زنی است که قرار است «بوروکراسی عریض و طویل اروپایی را هدایت کند»؛ یعنی همان کمیسیون اروپا که پدرش نیز در آنجا کار می‌کرد. «گریدنف- شروئر» می‌نویسند اگرچه شاید انتخاب درلاین بتواند ۳۲ هزار نیروی بوروکرات اروپایی را قانع کند اما شاید نتواند کشورهای بدبینی مانند مجارستان و لهستان را قانع کند؛ دو کشوری که اولویت‌های ملی خود را همواره مطرح می‌کنند. درلاین در سال ۲۰۱۵ در مصاحبه با «Die Zeit» گفته بود که دوست دارد فرزندانش در «ایالات‌متحده اروپا» زندگی کنند. در زمانی که اروپا دچار بیشترین شکاف و اختلاف است، دستیابی به این هدف دشوار می‌شود. او همچنین در زمره مدافعان ارتش اروپایی است. این گزارشگران همچنین در مورد لاگارد هم می‌نویسند او زنی است که سلسله مراتب قدرت را طی کرده است. او مدتی در آمریکا به‌عنوان وکیل یک شرکت مستقر در شیکاگو به نام Baker & Mackenzie مشغول به‌کار شد. در کابینه‌های دولت فرانسه هم پست‌هایی داشت تا اینکه در دوران نیکولا سارکوزی وجهه عمومی‌تری یافت و بیشتر در انظار قرار گرفت. او سپس جانشین دومینیک استراس کان، رئیس سابق صندوق بین‌المللی پول، شد که به اتهام تجاوز جنسی برکنار شد. نیویورک‌تایمز لاگارد را «مذاکره‌کننده‌ای پرانرژی و سخت» معرفی و این دو ویژگی را از ضروریات هماهنگی در تصمیمات اقتصادی می‌داند که می‌تواند بر سرنوشت میلیون‌ها نفری که از یورو استفاده می‌کنند تاثیر بگذارد. دیپلمات‌های اروپایی می‌گویند سران اروپا امیدوارند انتخاب دو زن، لاگارد فرانسوی و در لاین آلمانی پیامی مثبت برای اروپا داشته باشد. بزرگ‌ترین وظیفه لاگارد- که قبلا گفته بود علاقه‌ای به‌کار در اتحادیه اروپا ندارد- احیای اقتصاد منطقه یورو است. کریستین مالدین اودته لاگارد، در اول ژانویه ۱۹۵۶ در شهر پاریس فرانسه در خانواده‌ای تحصیل کرده و دانشگاهی متولد شد. لاگارد دوران دبیرستان خود را در دبیرستانی در شهر لوآور فرانسه طی کرد و پس از شرکت در آزمون بهره هوشی، بورسیه AFS فرانسه شد و تحصیلات خود را در مدرسه نظامی هولتون، مریلند ایالات‌متحده که مدرسه‌ای دخترانه در یکی از مناطق مرفه‌نشین مریلند بود ادامه داد. وی پس از پایان تحصیلات در آمریکا به پاریس بازگشت و تحصیل در رشته حقوق دانشگاه «پاریس غربی نانتر» را برگزید و مدتی بعد پیش از سایر همکلاسی‌هایش در این رشته فارغ‌التحصیل شد و سپس به موسسه D’AIX-FA-Provence فرانسه رفت و مدرک کارشناسی ارشد رشته علوم سیاسی را به‌دست آورد. لاگارد در سال ۱۹۴۷ در ساختمان کنگره ایالات‌متحده آمریکا به‌عنوان کار آموز مشغول به‌کار شد و همین امر سبب اشتیاق او به فعالیت‌های سیاسی و ارتقای سطح سیاست خارجی کشورش شد. کریستین لاگارد در ژوئن سال ۲۰۰۷ میلادی از سوی نیکولا سارکوزی، رئیس‌جمهور وقت فرانسه به‌عنوان وزیر دارایی و امور اقتصادی این کشور منصوب شد. وی پیش از این نیز در زمان دولت «دومینیک دو ویلپن» به‌عنوان وزیر تجارت، وزیر کشاورزی و ماهیگیری فعالیت کرده بود. کریستین لاگارد اولین وزیر اقتصاد زنی است که در دولت‌های «جی۸» به این منصب دست یافته است و در زمان حضورش در اجلاس‌های سران جی ۸ خود را نماینده و خادم مردم فرانسه معرفی کرده است. تا پیش از گزینش وی برای این پست، هیچ زن دیگری به مقام ریاست صندوق بین‌المللی پول نرسیده بود و نیکلا سارکوزی، انتخاب خانم لاگارد به‌عنوان رئیس این صندوق را یک پیروزی برای کشور فرانسه خواند. لاگارد که از اعضای حزب «همبستگی برای جنبشی مردمی» در فرانسه است، در سال در سال ۲۰۱۱ در رده نهم فهرست قدرتمندترین زنان جهان نشریه «فوربس» قرار گرفت.
ارسال نظر