نگاه دیگران (بخش پنجاه و هفتم)
محرمانه‌های کره‌شمالی
تضعیف بیشتر کنترل دولتی- لااقل به معنای روان‌شناختی آن- استفاده بیشتر از تلفن‌های ساخت کره‌جنوبی در میان کاربران شبکه‌های چینی است. دلایل متعددی برای این امر وجود دارد اما مهم‌ترین دلایل عبارتند از: محصولات کره‌جنوبی به‌خاطر اثرات hallyu یا همان موج کره‌ای «مُد»تر هستند؛ آنها کیفیت بالاتری دارند و تصور بر این است که مقبولیت بیشتری دارند؛ همواره هم فهرست زبانی کره‌ای دارند. ثروتمندان و کسانی که به‌دلیل نیازهای کاری‌شان نیازمند کیفیت بالای تماس هستند به‌طور روزافزونی ازگوشی‌های «ال‌جی» یا «سامسونگ» استفاده می‌کنند. در کرایه دادن گوشی‌های موبایل متصل به شبکه‌های چینی هم برای برخی افراد پول وجود دارد. بیش از نیمی از تماس‌هایی که با گوشی‌های چینی با خارج از کره‌شمالی گرفته می‌شود متعلق به خود تماس گیرنده نیست. به چه معنا؟ به این معنا که اکثریت دارندگان موبایل در ازای وجهی به دیگران اجازه می‌دهند از گوشی‌هایشان استفاده کرده و تماس برقرار سازند و به دوستان و اعضای خانواده خود هم اجازه می‌دهند به رایگان از این گوشی‌ها استفاده کنند.
این حقیقت که مردم این سطح از اطمینان را دارند که به دیگران اجازه استفاده از گوشی‌های غیرقانونی‌شان را بدهند نشانه روشنی به دست می‌دهد دال بر اینکه آن دسته از مردم کره‌شمالی که در مناطق مرزی زندگی می‌کنند ترس کمتری از مراجع قدرت و نگرانی کمتری هم درخصوص احتمال جاسوسی از خود دارند. پیش از قحطی، حتی اعضای خانواده از یکدیگر جاسوسی می‌کردند؛ حال یا به‌خاطر ترس یا باوری که این کار را «درست» می‌انگاشت. امروز دیگر این مساله مطرح نیست. گفته می‌شود مردم وقتی تماس می‌گیرند اقدامات احتیاطی اتخاذ می‌کنند. برای جلوگیری از ردیابی سیگنال، دارندگان تلفن همراه گوشی‌های خود را خاموش می‌کنند تا زمانی که واقعا نیازی داشته باشند و بخواهند از آنها استفاده کنند. به همین دلیل، مدت زمان تماس کوتاه می‌شود؛ مدت زمان بیش از ۵ دقیقه «طولانی» تلقی می‌شود.
برخی هم وقتی پشت تلفن از برخی موضوعات حساس مانند فرار یا پناهندگی سخن به میان می‌آورند از کدهای مخفی یا از پیش تعیین شده استفاده می‌کنند. برخی هم به شیوه‌های غیرمعمول احتیاط به خرج می‌دهند. یک فراری (که در نوامبر ۲۰۱۰ کره‌شمالی را ترک کرد) از پر کردن سینک ظرفشویی با آب و قرار دادن در قابلمه برنج روی سرش سخن می‌گفت هر بار که با گوشی غیرقانونی چینی‌اش صحبت می‌کرد. دلیل این کار چه بود؟ ظاهرا این باور وجود داشت که این کار باعث می‌شود ردیابی سیگنال‌های موبایل از سوی دولت غیرممکن یا دشوار شود. این نشان می‌دهد که با وجود تغییرات اخیر، جامعه کره‌شمالی همچنان یک جامعه بسیار بسته است و در غیاب اطلاعات صحیح، تمام انواع ایده‌های عجیب و نظریه‌های توطئه پخش می‌شوند.
مسدود کردن، ارسال پارازیت و پخش رادیویی از خارج
دولت این قابلیت را ندارد که روی سیگنال‌های خارجی به‌طور کامل پارازیت بفرستد و آنها را- به‌طور مثال- مسدود کند زیرا این کار مستلزم امواج ثابت با قدرت بالاست. با این وجود، مقام‌های کره‌شمالی به شدت می‌کوشند کاربران را از شبکه‌های موبایل چینی سرخورده و منصرف سازند. نتیجه ارسال پارازیت تماس‌هایی است که قطع و وصل می‌شود و کاربر مجبور می‌شود برای برقراری تماس بهتر روی تپه‌ها یا جاهای بلند برود یعنی همان جاهایی که دستگاه‌های شناسایی سیگنال نصب شده تا افراد را ردیابی و دستگیر کنند. به‌طور خاص در عصر کیم جونگ اون، عصری که در آن دولت به دنبال سفت و سخت کردن کنترل‌های امنیتی و جلوگیری از فرار است، ارسال پارازیت منبع روزافزونی از ناراحتی برای کسانی است که در مناطق مرزی هستند. اما مردم کره‌شمالی بیش از یک دهه است که از تلفن‌های چینی استفاده می‌کنند و حاضر به کنار گذاشتن این مهم‌ترین ابزار ارتباطی خود با دنیای خارج نیستند.
البته، کاربری که دستگیر و گرفتار می‌شود باید رشوه بدهد در غیر این صورت، یا مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرد یا به دست پلیس‌های بی‌رحم و متعصب می‌افتد. امواج رادیویی از خارج از کره‌شمالی نیز در معرض پارازیت هستند، هرچند باز هم، کسانی که می‌خواهند به آنها گوش سپارند قادر خواهند بود که راهی برای گوش دادن به آنها بیابند. منطقه پیرامون «منطقه غیرنظامی شده» (DMZ) یکی از شلوغ‌ترین مناطق ترافیک رادیویی در جهان است. شاید جالب‌ترین مورد- که البته سخن کمی هم در مورد آن گفته شده- از پخش رادیویی از خارج به داخل کره‌شمالی همانا ایستگاه‌های شماره‌ای [numbers station] کره‌جنوبی است؛ ایستگاهی که با وجود تلاش‌های کره‌شمالی برای انسداد آن اما پخشی منظم برای چند دهه داشته است. این ایستگاه‌های شماره‌ای پیام‌های کدگذاری شده را به نفع عوامل مخفی [secret agents] انتقال می‌دهد. معروف است که عوامل کره‌شمالی در کره‌جنوبی حضور دارند.
عکس آن نیز درست است و یکی از روش‌هایی که کره‌جنوبی با عوامل خود ارتباط برقرار می‌سازد همانا ارسال مجموعه‌ای از شماره‌هاست که از سوی یک مجری در مجموعه‌ای از فرکانس‌های AM خوانده می‌شود. برخی از خبرپراکنی‌ها با آواز «Bangapseumnida» شروع می‌شود یعنی «از دیدارت خوشحالم»، هرچند اکنون معمول نیست که آهنگ شماره هشتم Piano Sonata را بشنویم. وقتی آواز تمام می‌شود، صدای یک زن شنیده می‌شود که شماره‌ها را می‌خواند: «۵۶- ۳۱- ۷۳» و ... و از الگوی نظامی خوانش شماره‌ها به کره‌ای استفاده می‌کند که از ابهام احتراز جوید. برای شنوندگان معمولی، این صدا چیزی نیست جز یک بازی مشکوک بینگو. اما برای آن عاملی که دفترچه راهنما یا «کتابچه کد» را دارد، این شماره‌ها نوعی دستورالعمل است.
ارسال نظر