نویسندگان: مایکل دی سوین، ونیان دنگ و اوبه ری لسکور
ترجمه: محمدحسین باقی

آغازگر بودن یا نبودن چین در استفاده از تسلیحات هسته‌ای اکنون به کانون مباحث هسته‌ای در چین تبدیل شده است. برخی دانشمندان چینی در مورد سیاست اعلامی آغازگر نبودن در استفاده از تسلیحات هسته‌ای آن هم «در هر زمانی و تحت هر شرایطی» اما و اگرهایی دارند. برخی می‌گویند «سیاست آغازگر نبودن مشروط»- از چشم‌اندازی دیگر- سیاستی است برای «آغازگر بودن مشروط» که به شکل موثری برابر است با آغازگر بودن در استفاده از تسلیحات هسته‌ای. این تغییری بنیادین در سیاست چین خواهد بود.

آیا چین باید تاثیر بازدارندگی هسته‌ای خود را به حداکثر برساند؟

در سال‌های اخیر، خواه به‌خاطر فشارهای بیرونی بر چین برای شفاف بودن در مورد نیروهای هسته‌ای خود و مشارکت در خلع سلاح هسته‌ای بین‌المللی خواه به‌خاطر نارضایتی‌شان از نقش محدود تسلیحات هسته‌ای، برخی دانشمندان چینی این باور را ابراز کرده‌اند که چین باید اصل «تعداد محدود» را کنار بگذارد و به‌شدت زرادخانه هسته‌ای خود را گسترش دهد.

استدلال آنها این است که این امر به شکل موثرتری مانع جنگ هسته‌ای و بنابراین، مانع از وقوع حادثه‌ای مشابه بمباران سفارت چین در سال 1999 در بلگراد خواهد شد. این امر همچنین فشار و درخواست از چین برای شفافیت در مورد تسلیحات هسته‌ای‌اش را کم خواهد کرد. پیشنهاد این جناح‌های حامی تصحیح تفکر چین در مورد استراتژی هسته‌ای با انتشار و پذیرش نظریه بازدارندگی غربی در چین ارتباط دارد؛ امری که موجب شده تعداد روزافزونی از دانشمندان چینی به ارزیابی دوباره و تحلیل دوباره مسائل مربوط به استراتژی هسته‌ای بپردازند.

برخی دانشمندان بسط و توسعه نقش تسلیحات هسته‌ای برای به حداکثر رساندن بازدارندگی این کشور را پیشنهاد داده‌اند. مهم‌ترین طرح و پیشنهاد از میان تمام این طرح‌ها و پیشنهادها همانا استفاده از قابلیت بازدارندگی تسلیحات هسته‌ای چین برای مایوس کردن دشمنان خارجی از انجام حملات نظامی متعارف علیه چین است. اگر چین بخواهد نقش تسلیحات هسته‌ای خود را توسعه دهد و نظریه بازدارندگی را بپذیرد، باید «استانداردهای کارآیی» برای تشخیص کارآمدی و بهره‌وری زرادخانه هسته‌ای خود در بازداشتن رقبای بالقوه تعیین کند.

این اقدام طبیعتا منجر به درخواست‌هایی می‌شود که چین به‌شدت مقیاس زرادخانه هسته‌ای خود را توسعه دهد و بنابراین، اصل «تعداد محدود» را ترک کند. ایده بازداشتن حملات متعارف با تسلیحات هسته‌ای فقط مربوط است به بازدارندگی دولت‌های هسته‌ای. تمام جنگ‌های منطقه‌ای میان دولت‌های هسته‌ای و غیرهسته‌ای که از جنگ دوم جهانی به بعد رخ داده، نشان داده است آنگاه که دولت‌های هسته‌ای با کشورهای در حال توسعه‌ای که خواستار استقلال ملی و آزادی هستند وارد جنگ شوند، تسلیحات هسته‌ای نمی‌تواند مانع یا بازدارنده حملات متعارف شود.