نویسندگان: مایکل دی سوین، ونیان دنگ و اوبه ری لسکور
ترجمه: محمدحسین باقی

در بخش قبل به «ارزیابی کمی» توانمندی‌های متحدان و دوستان آمریکا در منطقه پاسیفیک پرداخته شد. همچنین مقایسه چشمگیری میان توانمندی‌های نظامی متحدان و دوستان آمریکا در زمینه زیردریایی‌ها، ناوچه‌ها، ناوشکن‌ها، ناوهای هواپیمابر و هلی‌کوپتربر، جنگنده‌های تاکتیکی زمین پایه و نیروهای مبارز گارد ساحلی با توانمندی‌های چین انجام گرفت که نشان داد تمام این متحدان به لحاظ قابلیت‌های نظامی هم اکنون و هم تا سال 2040 بسیار عقب‌تر از چین خواهند بود.

داده‌های مربوط به سفارش‌های گاردساحلی هند برای 11کشتی نشان می‌دهد که این کشور تا سال 2040 دارای 170 تا 190کشتی خواهد بود. داده‌های مربوط به سفارش اندونزی برای 9 کشتی گارد ساحلی (از جمله مناقصه‌ها و مزایده‌های مربوط به شناورها) نشان می‌دهد که این کشور تا سال 2040 حدود 25 تا 38کشتی خواهد داشت. همین داده‌ها برای فیلیپین برای خرید 14 نوع کشتی گارد ساحلی نشان می‌دهد که این کشور تا سال 2040 حدود 50 تا 73کشتی خواهد داشت. اگرچه فیلیپین هم اکنون بیش از 70 کشتی و قایق گشت‌زنی و ساحلی رزمی دارد و در نظر دارد تا سرمایه‌گذاری سنگینی روی توانمندی‌های خود در آینده انجام دهد اما نیروهای مسلح فیلیپینی هنوز ژستی می‌گیرند که به شدت به نفع ارتش این کشور است. کشتی‌های گارد ساحلی این کشور در اندازه و میزان جابه‌جایی (به تُن) در مقایسه با چین کوچک هستند و این به این معنا است که کشتی‌های فعلی فیلیپینی در آب‌های دریای جنوبی چین در هنگام تقابل و مواجهه دریایی رقمی به حساب نمی‌آیند. در مجموع، با توجه به تعداد محدود آنها بعید است که نیروهای گارد ساحلی ویتنام، فیلیپین و کره‌جنوبی چالش جدی برای کشتی‌های گارد ساحلی چین باشند که هم به لحاظ اندازه حجیم و بزرگ هستند و هم به لحاظ تعداد پرشمار هستند. تنها ژاپن می‌تواند از قابلیت‌های چین به لحاظ تعداد - اگر نگوییم اندازه- با فرض نرخ تولید مداوم پیشی بگیرد.

ارزیابی‌های نظامی کیفی

در میان متحدان و دوستان آسیایی آمریکا در منطقه آسیا- پاسیفیک، ژاپن مهم‌ترین نقش را در موازنه با چین بازی می‌کند. توکیو یکی از دوستان نزدیک آمریکاست و در حال حاضر دارای توانمندی قوی هوایی، دریایی و ساحلی است. گارد ساحلی ژاپن- که متشکل از حدود 400 کشتی است- احتمالا در حال حاضر بهترین گارد ساحلی در آسیاست. همچنین ژاپن دارای یکی از بهترین سیستم‌های دفاع موشکی بالستیکی در جهان است و به‌طور مداوم 4 ناوشکنی که نقش سپر را برای این کشور دارند و از قابلیت دفاع موشکی بالستیکی برخوردارند به روز می‌کند. علاوه بر این، در سال‌های اخیر، ژاپن به شکل فعالانه‌تری برای افزایش کارآمدی رزمی خود و سطح قابلیت همکاری با نیروهای آمریکایی به‌ویژه در حوزه‌های دفاع موشکی، ISR (جاسوسی، ردیابی و شناسایی)، جنگ ضدزیردریایی‌ها و پشتیبانی لجستیکی مستقیم‌تر تلاش کرده است. این کشور همچنین تلاش می‌کند تا همکاری امنیتی چندجانبه خود را با کشورهایی نظیر استرالیا، کره‌جنوبی و هند توسعه دهد.

با این حال، تا زمانی که هزینه‌های دفاعی ژاپن در حدود میزان تاریخی یک درصد GDP (تولید ناخالص داخلی) در سال باقی بماند و محدودیت‌های مهم اقتصادی و سیاسی بر اندازه و کارکرد نیروهای ژاپنی باقی بماند، افزایش اساسی در برنامه‌های تسلیحاتی ژاپن که از قابلیت موازنه سازی با قدرت دریایی چین برخوردار باشد طی 25 سال آینده همچنان نسبتا اندک باقی خواهد ماند. در بهترین حالت، این رقم ممکن است افزایش اساسی، اما دورقمی اندک در تعداد زیردریایی‌های پیشرفته متعارف، جنگنده‌ها، جنگنده‌های رزمی و ناوشکن‌ها را تجربه کند. برای مثال، در حوزه هواپیماهای جنگی، جایگزینی «F-35 لایتنینگ 2 » به جای F-X به احتمال زیاد تدریجی و به تعداد محدود خواهد بود و هنوز هیچ جایگزینی به جای F-15J‌های ژاپنی وجود ندارد. همان‌طور که پیش‌تر اشاره شد، نیروی هوایی این کشور هنوز متکی است بر هواپیماهای عمدتا قدیمی F-4، F-15 و F-2. دستیابی به تعداد قابل‌توجهی از هواپیماهای تاکتیکی گران و پیشرفته با قیمت‌های وضع شده از سوی سیستم تدارکاتی ژاپن احتمالا براساس واقعیات فعلی بودجه امکان‌ناپذیر است.

افزون بر این، تا زمانی که هزینه‌های دفاعی ژاپن اندک باشد، بعید است توکیو قابلیت‌های ناوهای خود را به‌طور چشمگیری افزایش دهد و احتمالا فقط بتواند 4 یا 5 ناو تهیه کند. در حالی که ژاپن احتمالا سطح همکاری امنیتی خود را با سایر کشورهای آسیایی بهبود خواهد داد اما محدودیت‌های شدید همچنان بر میزان و اهمیت چنین همکاری‌هایی برای موازنه با چین - به‌دلیل محدودیت‌های سیاسی و منابع در میان تمام طرف‌های مربوطه- باقی خواهد ماند. با وجود تصویب یک لایحه امنیتی جدید در پارلمان [Diet] در اواخر 2015 اما بعید است که تغییرات امنیتی تدریجی به‌طور چشمگیری محدودیت‌های تاریخی که ارتش ژاپن با آن مواجه است را تغییر دهد. در مجموع، نیروهای نظامی ژاپن همچنان روی کارکرد اصلی خود یعنی «دفاع» در برابر حملات مستقیم به قلمروی ژاپن متمرکز خواهد بود؛ در حالی که پشتیبانی موثرتر در پشت جبهه را برای نیروهای آمریکایی فراهم می‌کنند در مناطق دورتر در حال فعالیت هستند. براساس گفت‌وگوهایی با ناظران مطلع، ژاپن فاصله زیادی با قابلیت‌های قدرتمند نیروهای آمریکایی دارد و بعید است به این زودی‌ها بتواند به قابلیت همکاری با نیروهای آمریکایی برسد.

کره‌جنوبی، متحد نزدیک دیگر آمریکا، طی 25 سال آینده به‌طور قطع توانمندی‌ها و قدرت دریایی خود را فراتر از شبه جزیره افزایش خواهد داد به‌ویژه اگر تهدید ایجاد شده از سوی کره‌شمالی به‌طور چشمگیری کاهش یابد. همان‌طور که پیش‌تر اشاره شد، در سال‌های اخیر سئول به قابلیت سپرساختن ناوشکن‌ها [ناوشکن‌هایی که نقش سپر حفاظتی را در برابر تهدید این کشور دارند]، قوای بزرگ‌تر در زمینه زیردریایی و هواپیماهای کنترل و هشدار هوابرد (AWAC) دست یافته است و در حال انجام سرمایه‌گذاری‌های چشمگیر در زمینه موشک‌های کوتاه و میان برد بالستیک، دفاع موشکی و پهپاد (UAV) است. این کشور همچنین برنامه‌هایی برای جایگزینی جنگنده‌های قدیمی خود با نمونه‌های پیشرفته‌تر دارد و همان‌طور که در بالا ذکر شد، برنامه‌هایی برای دستیابی به دو ناو هواپیمابر سبک دیگر تا سال 2036 را دارد.