بخش بیست و هفتم
نه «صلح آمریکایی» نه«صلح چینی» - ۱۸ خرداد ۹۶
نویسندگان: مایکل دی سوین، ونیان دنگ و اوبه ری لسکور
ترجمه: محمدحسین باقی
در بخش قبل به رقابت آمریکا و چین در زمینه قابلیتهای نظامی در دریاها اشاره شد. هر دو کشور سرمایهگذاریهای کلانی در زمینه قابلیتهای نظامی دریایی انجام دادهاند به این امید که تا سال ۲۰۴۰ برتری خود را اثبات کنند. اگرچه چین ممکن است در سال ۲۰۴۰ باز هم از توانمندی آمریکا عقب باشد اما دستکم از بسیاری از متحدان و دوستان آمریکا در آسیا- پاسیفیک پیشی خواهد گرفت.
ارزیابیهای کمی
در سالهای اخیر، پکن از سطوحی از برتری چشمگیر و روزافزون در برابر تمام متحدان و دوستان آمریکا (به استثنای نسبی ژاپن) در تمام حوزههای نظامی مربوطه برخوردار شده است.
نویسندگان: مایکل دی سوین، ونیان دنگ و اوبه ری لسکور
ترجمه: محمدحسین باقی
در بخش قبل به رقابت آمریکا و چین در زمینه قابلیتهای نظامی در دریاها اشاره شد. هر دو کشور سرمایهگذاریهای کلانی در زمینه قابلیتهای نظامی دریایی انجام دادهاند به این امید که تا سال 2040 برتری خود را اثبات کنند. اگرچه چین ممکن است در سال 2040 باز هم از توانمندی آمریکا عقب باشد اما دستکم از بسیاری از متحدان و دوستان آمریکا در آسیا- پاسیفیک پیشی خواهد گرفت.
ارزیابیهای کمی
در سالهای اخیر، پکن از سطوحی از برتری چشمگیر و روزافزون در برابر تمام متحدان و دوستان آمریکا (به استثنای نسبی ژاپن) در تمام حوزههای نظامی مربوطه برخوردار شده است. حتی زمانی که افزایش در سیستمهای آمریکایی مشابهی که در منطقه آسیا- پاسیفیک بهکار گرفته میشوند «در مجموع» در نظر گرفته شوند، پکن باز هم در برخی حوزههای قابل ذکر برتریهایی دارد.
زیردریاییها: در مقایسه با حدود 49 تا 74 زیردریاییای که تا سال 2040 چین از آنها برخوردار خواهد شد، تعداد زیردریاییهای ژاپنی بر اساس تعداد سفارشهای گذشته حدود 19 تا 28 فروند خواهد بود. تعداد کل زیردریاییهای استرالیا، کرهجنوبی و هند احتمالا تا سال 2040 حدود 10 تا 20 فروند خواهد بود. تعداد کل زیردریاییهای ویتنامی، فیلیپینی و اندونزیایی هم در مقایسه بسیار کمتر از ارقام مذکور خواهند بود. تنها در مورد ژاپن با توجه به مزیتی که زیردریاییهای ترکیبی «هستهای» و «متعارف» [غیرهستهای] برای اتحاد ژاپن- آمریکا دارند، این تعداد ممکن است تفاوت قابل ملاحظهای داشته باشد.
ناوشکنها: در مقایسه با حدود 40 (یا بیشتر) ناوشکنی که چین تا سال 2040 خواهد داشت، ناوشکنهای ژاپنی تا سال 2040 تعدادشان به 31 فروند خواهد رسید. در نتیجه، ممکن است آمریکا به یاری این کشور بیاید (هرچند توکیو ممکن است فاقد مبنای قانونی برای بهکارگیری آنها یا تسلیحات دیگر در وضعیتهای رزمی در فراسوی جزایر خود - حتی تا آن تاریخ- باشد). نیروهای ناوشکن استرالیا (البته این کشور هم اکنون فاقد ناوشکن است اما برنامه دارد که تا سال 2020 به آن دست یابد)، کرهجنوبی و هند هر کدام حدودا دارای 10 تا 20 فروند ناوشکن هستند در حالی که ویتنام، فیلیپین و اندونزی هم اکنون فاقد ناوشکن هستند اگرچه ژاپن و فیلیپین در حال بحث برای انتقال دو ناوشکن دارای موشکهای هدایت شونده دریایی به فیلیپین هستند.
ناوچه: در مقایسه با پتانسیل چین برای بهکارگیری و استقرار بیش از 50 ناوچه تا سال 2040، تنها ناوچه کلاس ژاپنی - با نام Abukuma FFGM/ DE- از سال 1993 هیچ سفارشی دریافت نکرده است. در سال 2040، ناوچههای ژاپنی همان سطح 6 فروندی را حفظ خواهند کرد تا FFGهای قدیمی در دهه آینده از رده خارج شوند. ناوچههای کلاس آدلاید استرالیا و قوای ناوچهای کرهجنوبی تا سال 2040 هر یک 10 فروند ناوچه خواهند داشت. باز هم قوای ویتنامی، فیلیپینی و اندونزیایی در مقایسه بسیار ضعیفتر هستند. با این حال، قوای احتمالی و ترکیبی ناوشکن- ناوچهای چین که تا سال 2040 حدود 100 فروند خواهند شد تقریبا برابر میشوند با کل فهرست ناوشکن- ناوچهای آمریکا و ژاپن. در نتیجه، تعداد به خدمت گرفته شده در غرب پاسیفیک احتمالا دست برتر را به چین خواهد داد.
ناوهای هواپیمابر و هلیکوپتربر: در مقایسه با ناوهای هواپیمابر چین، ناو هلیکوپتربر ژاپنی کلاس Hyuga بسیار کوچکتر بوده و کل بار قابل جابهجایی آن فقط 18 هزار و 289 تن است و نمیتواند هواپیما را حمل کند. هند- علاوه بر ناو ارتقا یافته کلاس Kiev که در سال 2013 سفارش داده بود- ناوی در کلاس هرمس هم دارد که در سال 1959 سفارش داده بود و اکنون در حال ساخت ناوی دیگر است با نام «ناو هواپیمابر بومی» (پروژه 71). کرهجنوبی به تازگی کشتی تهاجمی هلیکوپتربر کلاس Dokdo را عملیاتی کرده و برنامههایی دارد تا دو ناو هواپیمابر سبک با تناژ 30 هزار تن را در فاصله 2028 تا 2036 بهکار گیرد. در مقایسه، ناو «لیائونینگ» چین قابلیت جابهجایی 46 هزار و 637 تن را دارد که باری استاندارد است - که نوعی جابهجایی با ارقام بالاست- و توانایی حمل حدود 15 فروند J-15 را نیز دارد.
جنگندههای تاکتیکی زمین پایه: در مقایسه با پتانسیل 2 تا 3 هزار فروندی جنگندههای چین و هواپیماهای تهاجمی این کشور، نیروهای دفاع هوایی ژاپن دارای 60 فروند F-4 است که عمر آنها 40 ساله است؛ 201 فروند F-15 دارد که عمر آنها 25 ساله است و فقط 92 فروند F-2 بومی جدیدتر دارد. کرهجنوبی 448 جنگنده و جنگنده تهاجمی زمین پایه دارد اما هیچ جنگنده فعال در مناطق دریایی ندارد. در مقایسه، نیروی هوایی سلطنتی استرالیا بسیار ضعیفتر است اما در نظر دارد تا به 72 فروند از جنگندههای نسل پنجم F-35A دست یابد و آنها را جایگزین هواپیماهای جنگی موجود کند که از نوع F-18 هستند. نیروی هوایی هند هم چندان یکپارچه نیست و جنگندههایش خریداری شده از چند کشور مختلف است. سایر شرکای امنیتی منطقهای و متحدان مانند فیلیپین، اندونزی و ویتنام هم قابلیتهای هوایی ضعیفی دارند. در مجموع، نیروی هوایی متحدان آینده بعید است که بتوانند به توازن با هواپیماهای پیشرفته چینی برسند.
نیروهای مبارز گارد ساحلی: کشتیهای گارد ساحلی چین امروز تعدادشان به 394 فروند میرسد. چین احتمالا حدود 240 تا 280 فروند کشتی گارد ساحلی بزرگتر و مجهزتر تا سال 2040 خواهد داشت. نیروهای گارد ساحلی کشورهای دیگر تا حد زیادی کماهمیتتر هستند به استثنای ژاپن. تا سال 2040، ژاپن حدود 530 تا 630 کشتی گارد ساحلی خواهد داشت. با این حال، خواه ژاپن بتواند سطح فعلی نرخ سفارشهای سالانه که حدود 11-10 کشتی است را حفظ کند یا نکند، سوالبرانگیز است. افزون بر این، نرخ سفارشهای چین در بازه زمانی 5 ساله بسیار بیش از این میزان است البته اگر این کشور برای تقویت جایگاه و دست برترش احساس نیاز بکند. در مقایسه، 13 قایق کشتی کلاس آرمیدال استرالیا - تنها تعدادی که نیروی دریایی سلطنتی استرالیا به شکل عملیاتی دارد- احتمالا با آغاز سال 2018 از رده خارج شده و 20 کشتی در کلاس فراساحلی با طراحی هستهای جایگزین آن خواهد شد. دادههای مربوط به سفارش کرهجنوبی برای 12 کشتی در کلاس گارد ساحلی نشان میدهد که این کشور تا سال 2040 میتواند88 تا 150 فروند کشتی گارد ساحلی داشته باشد.
ارسال نظر