نویسندگان: مایکل دی سوین، ونیان دنگ و اوبه ری لسکور
ترجمه: محمدحسین باقی

در بخش قبل به دو محور دیگر در رقابت آمریکا و چین اشاره شد: یکی رقابت در ماورای جو و دیگر ISR (جاسوسی، ردیابی و شناسایی). بر همین اساس، به سیستم‌ها و قابلیت‌های دو طرف در زمینه رقابت در فضا به تفصیل اشاره شد. در این بخش به قابلیت‌های این دو رقیب در زمینه جنگ سایبری و الکترونیک اشاره می‌شود.

دفاع سایبری: تهدیدات سایبری در عرصه امنیت بین‌المللی نسبتا جدید است اما با این وجود طی سال‌های اخیر هم از جنبه پیچیدگی و هم از جنبه دامنه عمل به سرعت افزایش یافته است. به‌طور اخص، برای چین جاسوسی سایبری، نفوذ [intrusion] و خروج [exfiltration: به معنای خارج کردن نیروهای جاسوسی از تیررس دشمن] یک آلترناتیو نامتقارن به‌دست می‌دهد برای اعمال نفوذ بر زمین بازی در مواجهه با برتری نظامی متعارف آمریکا. عملیات تهاجمی سایبری چین از قابلیت‌های A2/ AD چین با هدف مختل کردن شبکه‌های خصم، سرقت اطلاعات حساس و ایجاد «برتری سایبری» در حمله به «گره های» دشمن و بازداشتن دشمنان حمایت می‌کند. سرمایه‌گذاری‌های کلان چین در قابلیت‌های مربوط به جاسوسی سایبری به تازگی از سوی «دفتر مدیریت تخلفات پرسنل» در سال 2015 نشان داده شد و ارزیابی‌های «اطلاعات ملی» چین در سال 2013 هم نتیجه می‌گیرد که چین در حال انجام عملیات سایبری برای تضعیف ایالات‌متحده است. از زمان نقض اطلاعات طبقه‌بندی شده نظامی آمریکا در سال 2008، وزارت دفاع آمریکا پیشرفت‌هایی در زمینه دفاع سایبری به‌دست آورده است. برای مثال، «فرماندهی سایبری» آمریکا در ژوئن 2009 تاسیس شد و مجموعه‌ای از تلاش‌ها برای بهبود دفاع سایبری آمریکا انجام گرفته است. با این حال، شکاف در این قابلیت‌ها همچنان باقی است.

ارتش آمریکا هنوز فاقد «هوشیاری موقعیتی» کافی در فضای سایبری برای شناسایی و درک تهدیدات بالقوه یا واقعی است. همچنین فاقد هوشیاری موقعیتی برای انجام هدف‌گیری فعال در برابر «گره های» دشمن است. افزون بر این، به اشتراک‌گذاری روزافزون اطلاعات سایبری و شاخص‌های تهدید میان متحدان برای بهبود هوشیاری موقعیتی کامل منطقه‌ای ضروری است. این مساله [هوشیاری موقعیتی] با تردید آشکار سئول در اشتراک‌گذاری اطلاعات با ژاپن محدود می‌شود. با وجود «توافق سه جانبه به اشتراک گذاری اطلاعات» در دسامبر 2014 میان آمریکا، ژاپن و جمهوری کره- که فرصت‌های بیشتری در اشتراک‌گذاری اطلاعات به‌دست می‌دهد- کره‌جنوبی «پای خود را از اجرای این توافق با ژاپن پس کشیده است» هرچند این کشور توافقات مشابهی با 24 دولت دیگر دارد. همه اینها نشان می‌دهد که تعیین تکلیف قطعی این مساله با قابلیت‌های سایبری نسبی آمریکا و چین در 25 سال آینده بی‌نهایت دشوار است. بیشترین چیزی که احتمالا می‌توان گفت این است که هر دو طرف بی‌تردید سیستم‌های پیچیده‌ای خواهند داشت که از قابلیت تهدید دیگری برخوردار است و بنابراین به‌طور روزافزونی سطح بی‌ثباتی بحران در آینده را افزایش می‌دهد.

جنگ الکترونیک: قابلیت‌های جنگ الکترونیک اخیر آمریکا (EW) شامل سرمایه‌گذاری در اختلال‌گرهای تلفنی [تلفن همراه] در عراق و افغانستان می‌شود اما در نبرد با رقیبی «همتا» یا «تقریبا همتا»، سیستم‌های ارتباطات نظامی مدرن احتمالا برای مقاومت در برابر اختلال‌گرها به‌ویژه در شبکه‌های A2/ AD با زیرساخت‌های ارتباطاتی پیشرفته در سطح نظامی طراحی می‌شود. نیروی دریایی آمریکا در حال جایگزینی «ئی/ آ 18جی گراولر» با «ئی‌/ آ-6 بی‌پراولر» است [یک هواپیمای دوموتوره جهت ماموریت‌های جنگ الکترونیک که از سال ۱۹۷۱ تاکنون در خدمت نیروهای مسلح ایالت متحده است] که باز هم از تجهیزات اختلالگر استفاده می‌کند. سال 2017 سال تکمیل و عملیاتی شدن گراولر خواهد بود و پراولر هم تا سال 2019 یعنی زمان جایگزینی کامل F-35 به‌جای آن به پرواز خود ادامه خواهد داد.

با این حال، کمبود بزرگ در هواپیماهای دارای قابلیت‌های جنگ الکترونیک (EW) به منزله شکافی مهم در قابلیت‌های جنگ الکترونیک (EW) آمریکا است. ایالات‌متحده در نظر دارد تا تمام پراولرهای خود را بازنشسته کند چراکه آنها 45 سال است در حال خدمت هستند و پس از آنکه نیروی هوایی ایالات‌متحده USAF)i) 8 فروند از هواپیماهای EC-130H Compass Call [این هواپیما با استفاده از سیستم‌های جنگی، فرماندهی و کنترل و ارتباطات دشمن را به هم می‌ریزد] را کاهش دهد، تعداد برنامه‌های جنگ الکترونیک نیروی دریایی و هوایی فقط 143 فروند خواهد بود. در حالی که F-22 و F-35 از برخی قابلیت‌های جنگ الکترونیک برخوردارند اما دارای قابلیت صرف جنگ الکترونیک نیستند و فاقد پوشش گسترده هستند. در میان مدت، این شکاف در قابلیت‌ها ممکن است با به‌کارگیری «ئی/ آ-18جی » کاسته شود. قابلیت‌های جنگ الکترونیک چین نسبت به ایالات‌متحده کمتر قابل‌توجه است اما سرمایه‌گذاری‌های چین در زمینه جنگ الکترونیک و جنگ اطلاعات [informationized warfare] به‌دلیل آرزوی چین برای جبران ضعف‌های متعارفش از طریق قابلیت‌های نامتقارن مانند جنگ الکترونیک و سایبری سنگین بوده است. برنامه‌های اخیر چین در زمینه جنگ الکترونیک عمدتا متشکل از دو هواپیمای ترابری Y-8 و Y-9 است. هواپیمای Y-8 به‌عنوان مبنایی برای به‌کارگیری طیفی از سیستم‌ها مانند هشدار اولیه، ISR (جاسوسی، ردیابی و شناسایی) و برنامه‌ها و ابزارهای جنگ الکترونیک مورد استفاده قرار گرفته شده است.

براساس پروژه توسعه «های تک» که «پروژه گائوکسین» نامیده می‌شود، نیروی هوایی ارتش آزادیبخش خلق چین «PLAAF» طیفی از مدل‌های Y-8 را توسعه داد که بر بهبود نقش هواپیماها برای شناسایی الکترونیک و جنگ الکترونیک متمرکز است. هواپیماهای Y-9 نیز به‌عنوان بخشی از این پروژه توسعه یافت که شکل توسعه‌یافته Y-8 است. چین همچنین در حال توسعه قابلیت‌های فرکانس رادیویی دیجیتال است که می‌تواند برای اختلال در «آنتن‌های جست‌وجوگر الکترونیکی فعال» (AESA) به‌کار گرفته شده و مشکل فزاینده‌ای برای آمریکا به‌وجود آورد. همچنین گزارش‌هایی وجود داشته مبنی بر اینکه چین در حال توسعه قابلیت‌های جنگ الکترونیک خود روی جنگنده‌های J-16 است که در مجموع با در نظر گرفتن توانمندی‌های جنگ الکترونیک چین در هوا و دفاع هوایی موجب نگرانی روزافزون آمریکا شده است. در حالی که توانمندی‌های جنگ الکترونیک چین در آمریکا هنوز خوب شناسایی نشده اما سیستم‌های کلیدی اطلاعاتی که عملیات مشترک آمریکا را محتمل می‌سازد مانند سیستم‌های GPS، ارتباطات ماهواره‌ای و پیوندهای داده‌ای تاکتیکی می‌تواند به شدت آسیب زده و حتی به‌خاطر قابلیت‌های جنگ الکترونیک و سایبری چین غیرقابل استفاده شود.