سرنوشت شش ماه آینده ترزا می

دنیای اقتصاد- شادی آذری: هفته نامه اکونومیست در شماره این هفته خود دو سرمقاله دارد که یکی از آنها به فناوری رایانه‌ای صدا اختصاص دارد و سرمقاله دیگر که مختص بریتانیا به رشته تحریر درآمده است به پیش‌بینی آینده ترزا می، نخست‌وزیر جدید انگلستان، در ۶ماه آینده پرداخته است. در این سرمقاله با اشاره به کناره‌گیری دیوید کامرون از نخست‌وزیری انگلستان پس از مشخص شدن نتایج رفراندوم برگزیت آمده است، ظرف تنها سه هفته ترزا می ‌به‌عنوان نخست‌وزیر بریتانیا جانشین دیوید کامرون شد.

نخست‌وزیر جدید خیلی زود ابعاد جاه‌طلبی‌های خود برای بریتانیا را به‌وضوح روشن کرد. او نه تنها می‌خواهد برگزیت را به موفقیت برساند، بلکه می‌خواهد تغییراتی گسترده در پویایی جامعه ایجاد کند تا «بی‌عدالتی‌های سوزاننده» را اصلاح کند و «نیروهای لیبرالیسم و جهانی‌سازی را که در نوسان هستند، در کل جهان غرب » دستخوش دگرگونی کند. او از این رفراندوم به‌عنوان «انقلاب خاموش‌« مردم یاد کرد، مردمی که «دیگر نمی‌توانند نادیده انگاشته شوند.» مذاکرات برگزیت اما دشوارترین وظیفه‌ای است که یک نخست‌وزیر انگلیسی از دوران جنگ جهانی دوم تا کنون با آن مواجه شده است. نیمی از کشور مخالف ایده برگزیت هستند و سایرین هم ممکن است در صورت تحقق تبعات آن، نظرشان عوض شود. اغلب کارکنان دولت که باید اجرای آن را به‌دست گیرند آن را یک اشتباه می‌دانند. بنابراین دشوار است که نام حتی یک سیاست را بیاوریم که پس از ۶ ماه در این راستا به امضا رسد؛ در حالی‌که به آسانی می‌توان یک دوربرگردان را برای برگزیت تصور کرد.

نخست‌وزیر باید یک هیات داشته باشد به‌ویژه زمانی‌که فرآیند برگزیت تا به این حد نزدیک است. توسل به نیروهای قدیمی و کهنه‌کار، سیاستی فرسایشی خواهد بود. بخش بهداشت ملی بی‌پول مانده است. معضل کمبود مسکن در حال وخیم‌تر شدن است. اسکاتلند و شمال ایرلند پرسش‌های عجیبی را در زمینه قانون اساسی مطرح کرده‌اند و به‌دلیل آنکه هر طرحی باید توسط نخست‌وزیر مورد بررسی قرار گیرد، تصمیمات متحول‌کننده‌ای که باید برای حل این مشکلات اتخاذ شود، مشاهده نمی‌شوند. ترزا می‌ برای آنکه کنترل بریتانیا را به‌دست گیرد، ابتدا باید بیاموزد که خود را کنترل کند. بنا به همه این دلایل ترزا می‌ باید تصمیم بگیرد که وعده‌های بزرگ دولت او چه میزان باید باشند. لزوم دشمنی با هر سیاستی، پنهانی بودن توافقات برگزیت و سکوت در برابر طرح‌های بزرگ‌تر دولت همه به یک مشکل مربوط هستند و آن اینکه ترزا می‌ به‌درستی نمی‌داند چه می‌خواهد.