دنیای اقتصاد: یک ساختمان خاکستری رنگ و بتنی از وسط پکن بر خیابان مشرف است. این ساختمان که ظاهرش گویی هیچ نام و نشانی بر خود ندارد و پلاکی هم روی آن نصب نشده، اما ورودی اش با موانع و حصارها و نیروهایی مورد محافظت قرار می‌گیرد. در درون این ساختمان مرموز سازمانی قرار دارد که لرزه بر اندام مردان قدرتمند چین می‌اندازد. در درون این ساختمان مرموز، یک سازمان مرموزتر قرار دارد که شبکه‌ای از زندان‌های مخفی را در خود دارد که به گفته متخصصان شکنجه و سوء استفاده در آن متداول است. «کمیسیون مرکزی برای بازرسی‌های انضباطی» (CCDI) نهادی است که وظیفه‌اش بازرسی و تحقیق از ۸۸ میلیون عضو حزب کمونیست چین به‌خاطر فساد است.

شکارچی فاسدان؟

مبارزه با فساد هدف اصلی «شی جین پینگ»، رئیس‌جمهوری چین، بوده است. وقتی او در سال ۲۰۱۲ به قدرت رسید اعلام کرد اولویت او مبارزه با فساد است و این مبارزه را ابتدا از سیاستمداران و رهبران و حلقه‌های نزدیک به قدرت شروع کرد. به گزارش سی‌ان‌ان، دوران زمامداری او شاهد کناره‌گیری، بازداشت و محاکمه چند سیاستمدار عالی‌رتبه و برجسته چینی بوده که از آن جمله می‌توان به «ژو یونگ کانگ» اشاره کرد که به «تزار امنیتی» معروف بود. همچنین می‌توان به «گو بوشیونگ»، ژنرال سابق ارتش آزادی‌بخش خلق، اشاره کرد که به دست کمیسیون مذکور سپرده شدند. «شی» از بازپرسان حزب خواست تا «ببرها و پرندگان» را مورد بازخواست قرار دهد. منظور کسانی بود که هم رده‌های بالای حکومتی داشتند و هم شهروندان معمولی. «وو یولیانگ»، قائم مقام «کمیسیون مرکزی برای بازرسی‌های انضباطی» سال گذشته اعلام کرد که حدود ۳۰۰ هزار نفر به اتهام اختلاس متهم و بازداشت شده‌اند. با این حال، سی‌ان‌ان می‌افزاید تردیدها نسبت به کارآمدی فشارهای «شی» رو به افزایش است. همچنین معلوم نیست آیا انگیزه‌ای در پس این بازداشت‌ها وجود دارد یا خیر. «اندرو ودمان»، رئیس بخش مطالعات چین در دانشگاه ایالتی جورجیا، می‌گوید: «این سوال مهمی است: آیا این تلاش‌ها واقعا ضدفساد است یا سیاسی؟ شاید هر دو باشد.»

بازداشتی‌های «شوانگویی»

کسانی که در راستای فساد حزبی مبارزه می‌کنند ابزارهای قدرتمندی در دست دارند. یکی از این ابزارهای قدرتمند توانایی احضار یک عضو حزبی به «مکان و زمان تعیین شده» یا «شوانگویی» برای تحقیقات مربوطه است. بازداشتی‌های «شوانگویی» طی دوران بازجویی در مکانی مخفی نگه داشته می‌شوند. براساس گزارش دیده‌بان حقوق بشر، طی این دوره، بازداشتی‌ها به شدیدترین وجه ممکن - و گاه به شکلی مرگبار- بازجویی می‌شوند. «سوفی ریچاردسون»، رئیس بخش چین دیده‌بان حقوق بشر، در بیانیه‌ای می‌گوید: «شی برنامه مبارزه با فساد خود را روی سیستمی سوءاستفاده‌گرانه و غیرقانونی از بازداشت‌ها قرار داده است. شکنجه افراد برای اقرار و اعتراف گرفتن موجب پایان فساد نمی‌شود اما موجب پایان اعتماد به سیستم قضایی چین می‌شود.»

ودمان می‌گوید چشم‌انداز گرفتار شدن در «شوانگویی» برای اعضای معمولی حزب «بسیار وحشت‌آور» است. او می‌افزاید: «داستان‌هایی از افرادی وجود دارد که به دروغ اعتراف کرده‌اند به این امید که از زیر چنگال بازجویان حزبی خارج و به دست ضابطان قانون سپرده شوند.» این سیستم در خفا عمل می‌کند. بسیاری از بازداشتی‌ها در اتاق‌های هتل‌ها و زندان‌های ناشناخته‌ای نگهداری می‌شوند که دیوارهایش تو خالی است و هرگز بالاتر از طبقه اول نیستند. «جکی شیهان»، متخصص چین در مدرسه مطالعات آسیایی کورک، می‌گوید آنها برای ممانعت از خودکشی یا دست زدن به اقدامات ناگهانی در چنین مکان‌هایی نگه‌داشته می‌شوند.

شکنجه

«مایا وانگ»، محقق دیده‌بان حقوق بشر با اشاره به سلول‌های انفرادی و قطع ارتباط زندانیان با خانواده و وکلایشان می‌گوید: «ماهیت وجود شوانگویی سوءاستفاده‌گرانه است.» دیده‌بان حقوق بشر تخمین می‌زند که ۶۶ هزار پرونده شوانگویی در سال ۲۰۱۵ وجود داشت. این سیستم در خارج از سیستم قضایی رسمی چین عمل می‌کند. اغلب شنیده شده که زندانیانی که به بازپرسان سپرده می‌شوند اسنادی را امضا می‌کنند که بر گناه خود معترف شده‌اند. وانگ می‌گوید بازجویی‌ها هم در خارج از سیستم رسمی قضایی صورت می‌گیرد تا «از اعتبار و شهرت حزب حمایت شود» و بحث‌ها پشت درهای بسته برگزار شود. شیهان می‌گوید: «این راهی است برای رسیدگی به آلودگی در خفا.» به گفته دو محقق به نام‌های «لی فن فی» و «دنگ جینگ تینگ» هیچ قانون یا قاعده منتشر شده‌ای برای نظارت بر عملکرد شوانگویی وجود ندارد. گزارش دیده‌بان حقوق بشر می‌گوید زندانیان در سلول‌های کوچک نگهداری می‌شوند و در معرض «انواع مختلفی از سوءاستفاده‌های فیزیکی و روانی هستند.» یکی از بازداشتی‌های سابق شوانگویی که از مقام‌های سابق چینی است به دیده‌بان حقوق بشر می‌گوید: «به من اجازه داده نمی‌شد بخوابم. نه آب داشتم و نه غذا. به هر کاری مجبور می‌شدم.» وکیلی به نام «ژو لی فنگ» به این دو محقق می‌گوید: «در معرض سرما و گرسنگی قرار گرفتن اقدامی معمول است. انواع دیگری از شکنجه هم هست مانند به میز بسته شدن، کتک خوردن، توهین شنیدن، محرومیت از خواب بسته به پرونده‌ای که داشتم شاهد درجات مختلفی از شکنجه بوده‌ام.»

آیا چنین روشی موثر است؟

ودمان می‌گوید شوانگویی دو دهه است که برقرار است و با وجود اینکه چشم اندازی وحشت آور برای بسیاری از اعضای حزبی به دست می‌دهد اما فساد در تمام سیستم فراگیر است. او هدف غایی سیستم برای بازدارندگی را شکست خورده می‌داند. ودمان می‌افزاید: «فرضیه چنین سیستم‌هایی این است که هر چه شما در مورد جرم خشن‌تر باشید، به نتایج بهتر و بیشتری خواهید رسید. واقعیت این است که استفاده از شکنجه و بازداشت خودسرانه اغلب منجر به نتیجه کاملا متضادی می‌شود. بازداشتی‌ها در شوانگویی به دیده‌بان حقوق بشر می‌گویند آنها برای فرار از این سیستم به هر چیزی اعتراف می‌کنند و این باعث شده که این ابزار تحقیقاتی بی استفاده شده و دیگر کارآیی نداشته باشد. سی‌ان‌ان به نقل از تحلیلگران می‌افزاید در حالی که تلاش‌های زیادی برای متمرکز کردن سیستم در جریان بوده اما بازپرسان حزبی اغلب به مقام‌های محلی وفادارند. این مساله باعث شده آنها کمتر دنبال روسای خود بروند و فضای کمتری برای سرکوب با انگیزه‌های سیاسی فراهم کنند. ودمان می‌گوید: «خیلی از آن چیزهایی که پکن به دنبال آن است، به آنها دست نمی‌یابد. آنها در حال مبارزه با دستگاهی هستند که خودشان برای مبارزه با فساد به وجود آورده‌اند. خود همین دستگاه می‌تواند عامل فساد شود.»