گروه اقتصاد بین‌الملل: در «نبرد اقتصادی» بین چین و آمریکا، نتیجه یک بر صفر به نفع چین است. رابرت بلک‌ویل و جنیفر هریس، کارشناسان سیاست خارجی، معتقدند در شرایطی که چین به دومین اقتصاد بزرگ جهان تبدیل شده است، بارها برای رسیدن به خواسته‌هایش در عرصه جهانی از نفوذ و قدرت تجاری و مالی خود استفاده کرده است. به گزارش سی‌ان‌ان، هنگامی که نروژ به لیو شیائوبو، فعال حقوق بشر و از مخالفان دولت چین، جایزه صلح نوبل ۲۰۱۰ را اعطا کرد، چین به‌طور چشمگیری خرید ماهی سالمون از نروژ را کاهش داد و مذاکرات تجاری با این کشور را متوقف کرد. هنگامی که تنش‌ها بر سر منطقه مورد مناقشه دریای جنوب چین بین فیلیپین و چین افزایش یافت، چین موزهای فیلیپین را در بنادر خود رها کرد تا فاسد شوند.

طی سال‌ها، پکن کشورهایی را که تایوان را به رسمیت می‌شناسند با قطع روابط تجاری (یا تهدید به قطع این روابط) تنبیه کرده است، اما تنها ۲۲ کشور همچنان تایوان را با نام رسمی آن یعنی«جمهوری چین» خطاب می‌کنند. اینها چند نمونه از مثال‌هایی هستند که بلک‌ویل و هریس در کتاب جدید خود با عنوان«جنگ با ابزار دیگر» بیان می‌کنند. تز آنها ساده است: آمریکا باید تاکتیک‌هایی مشابه تاکتیک‌های چین به‌کار بگیرد و این کار را بهتر از چین انجام دهد. هم‌اکنون، آمریکا درحال شکست خوردن از چین است. بلک‌ویل و هریس در کتاب خود می‌نویسند: «ایالات‌متحده به‌رغم داشتن قدرتمندترین اقتصاد جهان، به‌جای استفاده از این قدرت در امور بین‌المللی، برای اهداف نظامی از آن استفاده می‌کند.» چین برای رسیدن به خواسته‌های خود فقط از اقدامات تنبیهی استفاده نمی‌کند. این کشور به‌طور مکرر به کشورهایی مانند ونزوئلا که مخالف آمریکا هستند، وام و کمک‌های مالی اعطا می‌کند.

پکن همچنین به‌طور تاکتیکی از صندوق سرمایه‌گذاری دولت برای سرمایه‌‌گذاری در مناطقی از جهان استفاده می‌کند که خواهان ایجاد ارتباط سیاسی با آنها است. چین حتی در«دیپلماسی استادیوم فوتبال» مشارکت دارد به این معنی که استادیوم‌های مدرنی در کشورهای آفریقایی که به منابع طبیعی آنها احتیاج دارد، می‌سازد. آمریکا زمانی در این زمینه برتری داشت. آن‌گونه که در کتاب‌های تاریخ آمده است، توماس جفرسون،رئیس‌جمهوری سابق آمریکا، با قرارداد «خرید لوئیزیانا» مساحت این کشور را دو برابر کرد. او برای بستن این قرارداد با ارتش به پاریس نرفت، بلکه با دسته‌چک راهی این شهر شد. او با ۱۵ میلیون دلار لوئیزیانا را از فرانسه خریداری کرد که نتیجه این اقدام بسیار مفید بود. به‌طور مشابه، آبراهام لینکلن بریتانیا را تهدید کرد اگر در جنگ داخلی آمریکا از ایالات‌موتلفه حمایت کند، میلیاردها دلاری را که در دارایی‌های آمریکا سرمایه‌گذاری کرده است، از دست خواهد داد. هنگامی که بریتانیا در سال ۱۹۵۶ به کانال سوئز حمله کرد، دوایت آیزنهاور(که در جنگ جهانی دوم ژنرال ارتش بود) تهدید کرد اگر بریتانیا عقب‌نشینی نکند باعث فروپاشی پوند انگلستان می‌شود. بلک‌ویل و هریس در کتاب«جنگ با ابزار دیگر» می‌نویسند: «ژئواکونومیک ساده‌تر و کم‌هزینه‌تر از درگیری‌های نظامی است. به همین دلیل است که چین، روسیه و دیگر کشورها از این ابزار استفاده می‌کنند.» بلک‌ویل و هریس معتقدند در ۳۰ سال گذشته، آمریکا استفاده از ابزار ژئواکونومیک را متوقف کرده و به جای آن استفاده از نیروی نظامی را ترجیح داده است. تنها استثنای این موضع، وضع تحریم‌هایی مانند تحریم‌های ایران است. آنها می‌گویند اکنون یک زمان بحرانی ویژه است که این رویکرد باید تغییر کند، زیرا بازارها به شدت جهانی شده‌اند و کشورها این مساله را بررسی می‌کنند که کدام رابطه اقتصادی برای آنها مهم‌تر است: رابطه با آمریکا یا چین؟ این دو نویسنده معتقدند این نظرات حزبی و متعلق به دموکرات‌ها یا جمهوری‌خواهان نیستند و بلک‌ویل در دوران ریاست‌جمهوی جورش دبلیو بوش در کاخ سفید یکی از مقامات ارشد بود. هریس در دولت اوباما در (زمان وزارت هیلاری کلینتون) در وزارت امور خارجه کار می‌کرد و هم در شورای ملی اطلاعات آمریکا کار می‌کند. البته همچون بسیاری از مبارزات نظامی، نبردهای اقتصادی نیز همیشه موثر نیستند. چین این مساله را در آمریکای جنوبی تجربه می‌کند. برنامه این کشور برای ساخت راه‌آهن بین اقیانوسی در این قاره درحال متوقف شدن است، زیرا اقتصاد برزیل دچار بحران شده و سیستم سیاسی آن پس از رسوایی‌ فسادهای گسترده گرفتار اغتشاش شده است. همچنین سرنوشت پول‌هایی که چین به ونزوئلا تزریق کرده در هاله‌ای از ابهام قرار گرفته است، زیرا این کشور نیز به آشفتگی اقتصادی مبتلا شده است.

با این وجود اعتبار چین به‌عنوان یک وام‌دهنده ناجی رو به افزایش است. این مساله در عرصه جهانی قدرت بسیاری به چین می‌بخشد. لسلی گلب، پیش‌تر گفته بود: «کشورها از توانایی‌های نظامی چین ترسی ندارند، بلکه آنها از توانایی این کشور در برقراری یا قطع روابط تجاری و سرمایه‌گذاری هراس دارند.»