دیپلماسی ایرانی: اضافه شدن دو فیزیکدان هسته‌ای به میز مذاکره دیپلمات‌ها که هر دوی آنها در دهه ۱۹۷۰ میلادی در دانشگاه ام‌آی‌تی آمریکا مشغول تحقیق روی پروژه‌های فیزیک هسته‌ای بودند، جانی تازه به مذاکرات ژنو بخشیده است و امیدها به حصول توافق هسته‌ای را جدی‌تر کرده است. ارنست مونیز، وزیر انرژی ایالات‌متحده به همراه جان کری، وزیر خارجه در دور جدید مذاکرات هسته‌ای با ایران حضور دارد. قرار است مونیز با علی اکبر صالحی، رئیس سازمان انرژی اتمی ایران بر سر مسائل فنی پرونده هسته ای مذاکره کند. اما مونیز کیست؟ او در سال ۱۹۴۴ در فال ریور ماساچوست به دنیا آمد. پدر و مادر وی مهاجران پرتغالی بودند که از جزایر سائو میگوئل در آزروس به آمریکا آمده بودند. مونیز تحصیلات متوسطه را در دبیرستان دارفی در فال ریور به اتمام رساند و در دبیرستان رئیس باشگاه ریاضی بود. او در سال ۱۹۶۲ از کالج بوستون با درجه ممتاز لیسانس فیزیک را اخذ کرد و در سال ۱۹۷۲ از دانشگاه استنفورد، در رشته فیزیک نظری مدرک دکترایش را کسب کرد. در سال ۱۹۷۳ به دانشگاه ام‌آی‌تی رفت و در سال‌های ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۵ رئیس دپارتمان فیزیک بود و مدیر مرکز شتاب دهنده خطی بیتس بود و همچنین یکی از روسای شورای پژوهشی دانشگاه ام‌آی‌تی هم بوده است. مونیز در دانشگاه ام‌آی‌تی، استاد فیزیک و سیستم‌های مهندسی است. وی در سال‌های ۱۹۹۵ تا ۱۹۹۷، مدیر دفتر علم و تکنولوژی رئیس‌جمهور در دوران بیل کلینتون بود. سپس در سال‌های ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۱ و اواخر دولت کلینتون معاون وزیر انرژی شد. در این سمت وی مسوول نظارت بر برنامه‌های علمی بود و یک بررسی جامع بر ذخایر سلاح‌های هسته‌ای را مدیریت کرد. در این زمان وی مذاکره‌کننده ویژه وزیر در رابطه با وضعیت مواد هسته‌ای با روسیه بود. مونیز در این سال‌ها نقش عمده‌ای در تعیین سیاست‌های انرژی داشت. وی در سال ۱۹۹۸ از نشت نزدیک به یک میلیون گالن مواد رادیواکتیو جلوگیری کرد و یک سال بعد توانست با اصلاح یک اشتباه ۱۶ ساله در زمینه هزینه‌ها، نیم میلیارد دلار صرفه‌جویی کند. در سال ۲۰۰۹ با شروع به فعالیت دولت باراک اوباما وی به عضویت شورای مشاوران علم و تکنولوژی دفتر اوباما درآمد. پس از استعفای استیون چو از وزارت انرژی، اوباما، مونیز را برای این سمت معرفی کرد و سنا در ۱۶ می‌۲۰۱۳ با ۹۷ رای موافق و بدون رای مخالف صلاحیت وی را برای تصدی این پست تایید کرد. مونیز حامی استفاده از انرژی هسته‌ای به جای سوخت‌های فسیلی است. بعد از حادثه نیروگاه هسته‌ای فوکوشیمای ژاپن در اوایل سال ۲۰۱۱، مونیز گفت این اشتباه است که این حادثه را به معنای پایان انرژی هسته‌ای بدانیم. مونیز در این باره می‌نویسد: «امنیت و هزینه باید در ساخت نیروگاه‌های بزرگ درنظر گرفته شود، چون آنها ارزان‌تر، امن‌تر و با کارآیی بیشتری هستند. اگر هم‌اکنون کشور، تکنولوژی‌های جدید را اختراع نکند، آمریکایی‌ها در آینده افسوس خواهند خورد.» وی در ادامه می‌گوید: «واشینگتن باید یک طرح داشته باشد تا در این دهه تعدادی از تاسیسات رآکتورها را بازسازی کند و همچنین باید از تکنولوژی‌های جدید حمایت شود.»