پائول پیلار، استاد دانشگاه جورج تاون منبع: نشنال اینترست دیپلماسی ایرانی: تمدید مذاکرات هسته‎ای با ایران با دیگر موضوعاتی که هم اکنون رئوس خبری رسانه‌های جهان را به خود اختصاص داده، رقابت می‏کند. توافق بر سر ادامه مذاکرات و تعهدات مربوط به برنامه اقدام مشترک ژنو، واکنش‎های متفاوتی را به همراه داشته است. اما پیش از هر چیز باید به پنج نکته کلیدی در مورد تمدید مذاکرات توجه کرد. اول، تمدید مذاکرات ادامه روند مذاکره‏ای را ممکن می‏کند. پیشرفتی که تاکنون صورت گرفته قابل توجه بوده است و شاید عده اندکی می‎توانستند سال گذشته این میزان پیشرفت را پیش‌بینی کنند. همان‌گونه که جان کری، وزیر خارجه آمریکا روز جمعه اعلام کرد، کمتر از یک سال پیش بود که وزرای خارجه ایران و آمریکا برای نخستین بار پس از سه دهه با یکدیگر ملاقات کردند. یکی از عمده ترین عواملی که موجب این تحول شد، روی کار آمدن دولت میانه‌رو حسن روحانی بود که تفاوت‎های آشکاری با دولت تندرو احمدی نژاد دارد. از سوی دیگر ایالات متحده نیز نشان داده است که می‎خواهد از این فرصت برای به نتیجه رسیدن مذاکرات استفاده کند. مذاکرات از مرحله‎ای که هیچ تفاهمی وجود نداشت به یک توافق مقدماتی رسید و سپس به تلاش برای دستیابی به توافق نهایی منجر شد. البته هنوز برخی اختلاف نظرها وجود دارد که باید در مورد آنها مذاکره کرد.

دوم، نیاز به تمدید مذاکرات تعجب‌برانگیز نیست. در واقع برنامه اقدام مشترک ژنو تمدید مذاکرات را پیش‌بینی کرده بود. اکنون نیز مذاکرات طبق همان جدول زمانی پیش‌بینی شده تمدید شده است.

سوم، هر دو طرف به طور جدی در حال مذاکره هستند. طرف ایرانی جدیت خود را از طریق پایبندی به تعهداتش نشان داده و تاکنون چنین سطحی از همکاری بی سابقه بوده است.

چهارم، ایران هم اکنون بزرگ‌ترین انگیزه را برای به نتیجه رسیدن مذاکرات دارد. زیرا حسن روحانی، رئیس‌جمهور ایران برای عمل به وعده‎های خود در زمینه بهبود وضعیت معیشتی مردم به لغو تحریم‎ها نیاز دارد و این تنها از طریق توافق هسته‎ای با جامعه بین‌المللی میسر است.

پنجم، دیپلماسی همچنان مطمئن ترین راه برای حذف خطر هسته‎ای شدن ایران به شمار می‎رود. تمدید مذاکرات نیز این واقعیت را تغییر نمی‎دهد. توافق مذاکره‏ای بر سر برنامه‎‌های هسته‎‌ای ایران امکان نظارت‏های گسترده‎تر بر فعالیت‏های هسته‎‌ای این کشور را فراهم می‎کند و در مقابل به ایران امتیازهایی ارائه می‏کند که انگیزه لازم برای پایبندی به توافق نهایی را به تهران می‎دهد. بدون توافق نهایی، میزان نظارت‎ها بر برنامه‎های هسته‎ای ایران به‌طور ملموسی کاهش می‌یابد و به این ترتیب اطمینان از ماهیت صلح آمیز فعالیت‎های هسته‎ای تهران که دغدغه اصلی جهان به شمار می‎رود، دشوار و دشوارتر خواهد شد.