داود احمدزاده کارشناس مسائل مصر نزدیک به یک سال پس از برکناری محمد مرسی از قدرت توسط نظامیان، قرار است تا چند روز دیگر انتخابات ریاست‌جمهوری در مصر برگزار شود؛ انتخاباتی که رقبای اصلی آن عبدالفتاح السیسی و حمدین صباحی هستند. السیسی که یک ارتشی تمام عیار است پیش از کاندیداتوری، وزیر دفاع مصر بود. او محبوب برخی از نخبگان ملی و نظامیان مصری است و عده‎ای، السیسی را ناجی مصر و طراح بازگشت صلح و ثبات به کشور توفان زده خود قلمداد می‏کنند؛ ‌بنابراین پیروزی این شخص نظامی در انتخابات دور از انتظار نیست. همچنین باید توجه داشت حکومت مصر طی ۶۰ سال اخیر توسط ژنرال‎های ارتش اداره می‏شده و نگاه مردم مصر به ارتش یک نگاه ملی است. با این تفاسیر انتخابات مصر می‎تواند نقطه عطفی در تاریخ این کشور و همچنین منطقه خاورمیانه باشد. این در شرایطی است که اخیرا نامزد نهاد نظامی در جدیدترین اظهارات خود در مورد روابط با کشورهای منطقه از جمله ایران، اعلام کرده است امنیت خلیج فارس جزئی از امنیت لاینفک مصر محسوب می‎شود. این صحبت‎های کاندیدای ریاست‌جمهوری مصر نشان می‎دهد نوع نگاه نظامیان به امنیت منطقه خلیج فارس هیچ گونه تغییر اساسی با دوره حسنی مبارک نکرده است. در ریشه‌یابی رویکرد السیسی نسبت به ایران این نکته را باید یادآور شد که کمک‎های مالی و نظامی عربستان در کمک به نظامیان برای سرکوب گسترده طرفداران اخوان‏المسلمین بی‌تاثیر نبوده است. درواقع زمانی که آمریکایی‏ها با ژست حقوق بشری و داعیه دموکراسی‎خواهی بحث قطع کمک‎های سالانه به ارتش مصر را پیش کشیدند، این عربستان سعودی بود که از رهگذر کمک‎های مالی توانست سیاست خارجی قاهره را به نوعی تحت‌کنترل خود درآورد؛ ‌بنابراین به نظر می‎رسد با پیروزی احتمالی السیسی تغییر چندانی در روابط ایران و مصر به وجود نیاید. همچنین کاندیدای نظامیان همواره تلاش کرده که به‌نوعی رضایت عربستان سعودی را به دست بیاورد. پیش‌تر، در زمان به قدرت رسیدن اخوان المسلمین تصور بر این بود که مشکلات ساختاری روابط تهران و قاهره در مدت کوتاهی به نوعی برطرف شود و دو کشور با تمدن بسیار کهن در منطقه خاورمیانه تبدیل به متحدانی نزدیک شوند، اما سیاست‎های اشتباه رهبران اخوان‌المسلمین، تشخیص ندادن دوست از دشمن و همچنین تلاش گسترده‎شان برای دخالت در امور داخلی سوریه مانع از هرگونه همگرایی در روابط ایران و مصر شد. از دیگر سو حرکت شتابزده دستگاه دیپلماسی ایران برای رایزنی با مقامات اسلامگرای مصری نیز منجر به نتیجه‎ای مشخص نشد و حتی بُعد اختلافات به مسائل دینی و ایدئولوژیک نیز گسترش یافت. در نتیجه در قیاس روابط ایران و مصر در دو دوره متفاوت قدرت گرفتن اخوانی‎ها و نظامیان تغییرات محسوسی دیده نمی‌‎شود، البته باید منتظر نتیجه انتخابات و روی کار آمدن احتمالی السیسی باشیم تا ببینیم نگاه واقعی او به امنیت خلیج فارس و ایران چگونه شکل خواهد گرفت. در این رابطه دستگاه دیپلماسی ایران نیز باید با رصد دقیق تحولات مصر و بر اساس منافع ملی نسبت به تنظیم مجدد مناسبات دو کشور اقدام کند.