۵/۶ میلیون نفر از جمعیت کشور در فاصله سال‌های ۸۴ تا ۹۲ بر تعداد افراد غیرفعال کشور افزوده شد و در حال حاضر ۵/۳۹ میلیون نفر از جمعیت کشور نه شاغلند و نه بیکار و با اینکه در سن کار قرار دارند، اما در توسعه کشور نقشی ندارند و صرفا مصرف‌کننده‌ هستند. به گزارش خبرگزاری مهر، بررسی آمارهای ارائه شده از سوی مرکز آمارایران در سال‌های گذشته نتایج عجیب و در عین حال تامل برانگیزی از وضعیت فعالیت اقتصادی و اشتغال در ایران ارائه می‌دهد به نحوی که تا پایان سال گذشته (آخرین آمار ارائه شده توسط مرکز آمار ایران) چیزی بیشتر از ۳۹ میلیون و ۵۰۰ هزارنفر از جمعیت کشور اساسا در محاسبات و آمارهای تخصصی وارد نشده‌اند و به عبارتی نه شاغل هستند و نه بیکار. این گروه بزرگ از جامعه قدرت کوچک‌ترین اثرگذاری را در تولید، توسعه و پیشرفت کشور براساس آمارهای ارائه شده ندارند و کاملا متکی به حدود ۲۴ میلیون نفری هستند که امروز جزو جمعیت فعال اقتصادی کشور محسوب می‌شوند.

تامل برانگیزتر اینکه طبق تعریف مرکز آمار ایران، بخشی از جمعیت فعال کشور نیز ممکن است، بیکار باشند و تنها به دلیل قرار داشتن در سن کار جمعیت فعال خوانده می‌شوند.

در عین حال که دولت‌ها در سال های گذشته از اشتغال‌زایی میلیونی سخن گفته‌اند و همواره آمارهای گوناگونی نیز در این زمینه ارائه شده است، اما گزارش‌های مرکز آمار ایران نشان می‌دهد که نرخ مشارکت اقتصادی در سال ۹۲ نسبت به سال ۸۴ به میزان ۴/۳ درصد کاهش یافته است. کاهش نرخ مشارکت اقتصادی نشان‌دهنده افزایش تعداد انصراف‌دهندگان از ورود به بازار کار؛ همچنین افزایش تعداد زنانی است که از پیداکردن شغل ناامید شده‌اند یا نشان دهنده انصراف موقتی گروه‌هایی از جامعه است که به جای ورود به بازار کار ترجیح داده‌اند، دوباره به دانشگاه بروند.

از سوی دیگر، در جمعیت حدود ۲۴ میلیون نفری فعال اقتصادی کشور در سال گذشته زنان خانه‌دار، سربازان، دانشجویان و دانش‌آموزان نیز وجود دارند که جزو جمعیت فعال اقتصادی کشور محسوب شده‌اند. در فاصله سال‌های ۸۴ تا ۹۲، بر تعداد جمعیت غیرفعال کشور (نه شاغل و نه بیکار) ۶ میلیون و ۵۰۰ هزارنفر افزوده شده است و این موضوع به این معنی است که در هشت سال گذشته به جای افزایش تعداد گروه‌های شاغل و فعال اقتصادی، ۵/۶ میلیون نفر به جمعیت غیرفعال پیوسته‌اند! کارشناسان بازار کار می‌گویند، از دلایل کاهش نرخ مشارکت اقتصادی، ناامیدی و مایوس‌شدن بخشی از جوانان از یافتن یک شغل مناسب است که طی آن بخشی از زنان و مردان دست‌کم به صورت موقتی قید یافتن شغل را زده‌اند که این مساله به صورت بالقوه به زیان کشور خواهد بود؛ چون بخشی از جمعیت و توان میلیونی کشور به جای مشارکت در تولید و توسعه، در سرگردانی به سر می‌برند و امکان هیچ‌گونه استفاده‌ای از توان و انرژی آنها وجود ندارد. طبق آمارهای ارائه شده، بر جمعیت فعال کشور (اعم از شاغل و بیکار) در فاصله سال‌های ۸۴ تا ۹۲ تنها ۶۰۰ هزار نفر افزوده شده که شامل گروه‌‌های بیکار و شاغل می‌شود.