فرید زکریا در یادداشتی در مجله تایم با اشاره به اقدامات فرانسه در مذاکرات ژنو2 نوشت: «در دیپلماسی، شفافیت مانع پیشرفت است.
بهترین وضعیت مذاکرات این است که تا زمان حصول توافق، جزئیات محرمانه باقی بمانند. زمانی که جزئیات مذاکره فاش شود، مخالفان مجال آن را می‌یابند تا به هر امتیازی که بین دو طرف رد و بدل می‌شود، حمله کنند. حتی امتیازهای خیالی نیز می‌تواند مورد تهاجم باشد. بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، با توافق احتمالی مخالفت می‌کند؛ در حالی که کری می‌گوید: او در واقع نمی‌داند محتوای این توافق چیست.
زکریا در ادامه نوشت: «یکی از طرف‌هایی که می‌دانست در روند توافق با ایران چه می‌گذرد، فرانسه بود. فرانسوی‌ها گامی غیرمعمول برداشتند و در برابر انظار عمومی همکاران غربی خود را به دلیل توافقی که روی میز گذاشته‌اند، مورد انتقاد قرار دادند. این اقدام غافلگیرکننده فرانسه این پرسش را مطرح کرد که آیا پاریس موضعی سرسختانه و مشابه عربستان سعودی، علیه ایران اتخاذ می‌کند؟ (پاریس قرارداد چندین میلیارد دلاری در زمینه امور دفاعی با ریاض امضا کرده است). البته روشن است که ضدآمریکایی بودن، ویژگی دولت سوسیالست فرانسوا اولاند است.»
زکریا ادامه داد: «انگیزه‌های فرانسه هرچه باشد، نگرانی‌های‌اش قابل درک است. یکی از مواردی که پاریس بر آن تاکید دارد، پروژه رآکتور آب سنگین اراک است. در صورت به بهره‌برداری رسیدن این رآکتور، ایران می‌تواند پلوتونیوم تولید کند که یکی از مواد مورد نیاز برای تولید سلاح هسته‌ای به شمار می‌رود. از سوی دیگر در صورت وارد چرخه تولید شدن این رآکتور، دیگر حمله به آن امکان‌پذیر نیست؛ چرا که پیامدهای زیست محیطی و انسانی آن فاجعه بار خواهد بود. به همین دلیل غرب از ایران می‌خواهد ساخت این رآکتور را متوقف کند و همین نکته یکی از موضوعات مورد اختلاف در نشست اخیر ژنو بود.»