ماکس فیشر/واشنگتن پست از زمان روی کار آمدن باراک اوباما در سال ۲۰۰۹، دولت وی به طرز قابل ملاحظه‌ای نسبت به ایران سخت‌گیر شد. حتی میزان تحریم‌ها از زمان بوش فراتر رفت از جمله تلاش برای کسب حمایت جهانی در جهت مهار اقتصاد ایران و تاکید مکرر بر‌گزینه نظامی در برابر برنامه هسته‌ای ایران. با این حال کنگره آمریکا این اقدامات را ناکافی می‌دانست و اغلب از مواضع سخت‌تری حمایت می‌کرد. برای مثال در اواخر سال ۲۰۰۹، کنگره طرح ضد ایرانی را پیشنهاد کرد که دولت آمریکا هشدار داد تصویب آن موجب حذف کلی گزینه دیپلماسی در رابطه با ایران خواهد کرد. همچنین در سال ۲۰۱۰ تعداد ۳۶۶ نفر از نمایندگان مجلس آمریکا در نامه‌ای به اوباما اعلام کردند تحریم های‌ ویرانگر علیه ایران کافی نیست و از وی خواستند تحریم‌ها را تشدید کند. اما به نظر می‌رسد طی هفته گذشته این انرژی ضد ایرانی در کنگره در حال تضعیف است. ابتدا ۱۳۱ نماینده کنگره با ارسال نامه‌ای به کاخ سفید، اوباما را به اتخاذ رویکرد دیپلماسی با ایران تشویق کردند. در این نامه که به خاطر اسامی دو تن از تهیه‌کنندگانش به نامه دنت-پرایس مشهور شده از اوباما خواسته شده است تا در پی انتخابات ریاست‌جمهوری ایران فرصت پیشبرد حل و فصل دیپلماتیک مسائل با ایران را مورد توجه قرار دهد. نامه با امضای ۱۳۱ نماینده از جمله ۱۷ نماینده جمهوریخواه به کاخ سفید روانه شده است، هر چند این تعداد اکثریت کنگره نیستند، اما در یک نهادی که به طور سنتی با ایران مخالف بوده است، بسیار مهم است. دومین موضوع مهم بحث تحریم‌ها است. معمولا، کنگره همه ساله در تابستان طرح تشدید تحریم‌ها علیه ایران را به کاخ سفید می‌فرستاد تا نظر دولت آمریکا را جویا شود. اما امسال، اعضای کنگره سنت شکنی‌کردند، کنگره اعلام کرده است طرح تحریم‌های علیه ایران تا ماه اکتبر به تعویق افتاده است. روحانی در ماه آگوست(مرداد) به صورت رسمی روی کار می‌آید و دور بعدی گفت‌وگوهای هسته‌ای با ایران برای یک ماه بعد (سپتامبر، شهریور) برنامه‌ریزی شده است. یکی از مهم ترین موانع پیشبرد گفت‌وگوهای دوجانبه میزان توافق ایران و آمریکا بر سر اختلافات و منافع دو کشور است. این منافع متفاوت و رقابت‌ها تنها با مذاکرات طولانی و دادن امتیازات دشوار از هر دو سو می‌تواند حل و فصل شود. مشکل بزرگ دیگر سیاست داخلی در هر دو کشور است. در هر دو کشور گروه‌های قدرتمند و بانفوذی وجود دارند که مخالف هرگونه مذاکره‌ای هستند. واقعیت این است که دیپلماسی ایران و آمریکا همان اندازه که به رابطه این دو کشور مربوط می‌شود به ساخت قدرت و نیروهای درونی این کشورها نیز مربوط می‌شود. برای کسانی که خواهان پایان دادن به چند دهه خصومت بین دو کشور هستند، نرم شدن ظاهری کنگره نسبت به ایران نشانه قابل توجهی به شمار می‌رود: یک گام کوچک، اما واقعی به سوی صلح. منبع:‌خبرگزاری تسنیم