توافق در مورد شتاب‌بخشیدن به حفاظت از لایه اوزون جو زمین
حفره‌ای در لایه اوزون بر فراز منطقه شمالگان یا قطب شمال. گازهای موسوم به کلرو فلورو کربن‌ها عامل عمده تخریب لایه اوزون به شمار می‌روند.
وزیران محیط زیست و نمایندگان عالی‌رتبه از ۱۹۱ کشور جهان روز ۲۱ سپتامبر در کنفرانسی زیرنظر سازمان ملل، قراردادی را امضا کردند که براساس آن کشورهای توسعه‌یافته هافته و درحال توسعه، هر یک ۱۰ سال جلوتر از پیش‌بینی قبلی، از تولید گاز تخریب‌کننده لایه اوزون (کلرو فلورو کربن‌ها - FCKW) چشم‌پوشی می‌کنند.
کشورهای صنعتی قرار است استفاده از گاز تخریب‌کننده لایه اوزون را تا سال ۲۰۲۰ متوقف کنند. این موعد برای کشورهای در حال توسعه سال ۲۰۳۰ خواهد بود. در برنامه زمانبندی شده پروتکل مونترال که در سال ۱۹۸۷ به تصویب رسید، مهلت یادشده برای کشورهای توسعه‌یافته سال ۲۰۳۰ و برای کشورهای درحال توسعه سال ۲۰۴۰ در نظرگرفته شده بود.
«یک شب تاریخی»
در پی این توافق، «جان بیرد»، وزیر محیط زیست کانادا از یک «شب تاریخی» سخن گفت و خانم ماریانه وینگ، سرپرست هیات اتحادیه اروپا گفت: توافق به عمل آمده یک گام اساسی در حفاظت از لایه اوزون و در مبارزه با تغییرات جوی است.
یکی از کارشناسان برجسته برنامه محیط زیست سازمان ملل، بیش از همه، از قول دولت چین برای متعهد ماندن به این توافق استقبال کرد. به گفته این کارشناس، ۸۰درصد استفاده از گاز تخریب‌کننده لایه اوزون در کشورهای در حال توسعه، مربوط کشور چین است.
در شتاب بخشیدن به روند خودداری از تولید و استفاده از گاز «کلروفلورو کربن‌ها»، دولت آمریکا بیش از دیگران کنفرانس را زیر فشار قرار داده بود. دولت آمریکا این قرارداد را جایگزینی برای قرارداد کیوتو می‌بیند که خود آن را امضا نکرده است.
آمریکا بزرگترین تولیدکننده گازهای گلخانه‌ای در جهان است. گازهای «کلروفلورو کربن» که در یخچال‌ها و دستگاه‌های خنک‌کننده بکار می‌روند، یکی از عوامل اصلی تخریب لایه اوزون به شمار می‌روند.
این اثر تخریبی برای نخستین بار در سال‌های ۸۰ میلادی مورد توجه قرار گرفت.
لایه اوزون زمین را از گزند اشعه ماورای بنفش حفاظت می‌کند.
قطع کامل تولید و استفاده از گاز «کلروفلورو کربن‌ها» با کاهش سالانه ۳/۵درصد در تولید گازهای گلخانه‌ای متناسب است.
ارسال نظر