صنعت پر رونق گدایی در هند
مترجم: نیلوفر قدیری- در کشور هند با همه تحولات و روندهای منحصر به فرد و گوناگون اقتصادی و اجتماعی‌اش، یک موضوع بیشتر از همیشه جلب توجه می‌کند و آن تجارت پررونق تکدی‌گری یا همان گدایی در این کشور است. این تجارت فقط در شهر بمبئی که از مراکز بازرگانی هند است بیش از ۲میلیارد روپیه یعنی ۵۰میلیون‌دلار در سال گردش مالی دارد. در دهلی این تجارت یا صنعت بیش از ۵/۱میلیارد روپیه گردش مالی دارد و بیش از ۵۰هزار نفر در آن مشغول به کارند.
اکثر تکدی‌گران هندی را ۲۰۰میلیون نفری تشکیل می‌دهند که در این کشور زیر خط فقر به سر می‌برند و با رقمی کمتر از یک‌دلار در روز روزگار می‌گذرانند. به یمن افزایش رشد اقتصادی در کشور هند در دو دهه گذشته بیش از ۲۰۰میلیون نفر در این کشور از خط فقر عبور کرده و به شرایط مساعدتری دست یافته‌اند. اما همچنان تعداد زیادی از مردم هند در فقر به سر می‌برند. بازدیدکنندگان از کشور هند بعد از بازگشت به کشورشان آنچه بیش از هر چیز دیگر در ذهن دارند و با خود به یادگار از هند می‌آورند تصاویر گدایان هندی است که کنار شیشه اتومبیل‌ها و کنار پیاده‌روها مشغول کار هستند. تعداد این گدایان در مناطق توریستی بیشتر از نقاط دیگر هند است. روی تاریک این تجارت پررونق در هند، سوء استفاده از کودکان و مجبور کردن افراد معلول به گدایی است. این صنعت در سال‌های اخیر به شیوه‌ای سازمان یافته تر پیشرفت کرده است.
به تازگی رسانه‌های هند ماجرای یک زن گدا به نام سارویتا دوی از ایالت فقیر نشین بیهار به چاپ رساندند که در سال فقط ۸۰۰دلار بیمه پرداخت می‌کند. این رقم بیمه در هند رقم شاهانه‌ای است. او در چند بانک حساب دارد. این زن گدا به نقاط مختلف کشور سفر کرده و نامش در فهرست بازدیدکنندگان از بسیاری از مکان‌های مذهبی دیده می‌شود. او در گفتگویی با یکی از این رسانه‌های هندی گفته است، سفر با قطار آن هم به طور رایگان و بدون پرداخت هزینه بسیار جالب است. من بدون بلیط سوار قطار می‌شوم و تا مقصد به گدایی مشغول هستم. ماجرای این زن شبیه ماجرای بسیاری از همکارانش در شهر بمبئی است. زنانی که به این کار مشغولند، شیوه تامین درآمد خود را بسیار شرافتمندانه‌تر از زنان هندی دیگر می‌دانند که مثلا در بارها مشغول به کارند. مردم هند و توریست‌های این کشور به ویژه در ایام مقدس و مذهبی، جشنواره‌ها و مراسم مذهبی، مراسم ازدواج و یا موفقیت‌های شغلی و تحصیلی بسیار بخشنده می‌شوند. خانواده‌های هندی در کمک به فقرا از سنت دیرینه و مربوط به چندین نسل گذشته خود پیروی می‌کنند. در خیابان‌های هند به گدایان به اندازه گاوها احترام گذاشته و حتی همچون موجودی مقدس نگریسته می‌شود.
بعضی گدایان شانسی بهتر از دیگران دارند. در دادگاه‌های هند با موارد و پرونده‌های زیادی روبه‌رو می‌شویم که در آن گدایان با استخدام وکیل مدافع از حق و حقوق خود برای گدایی بعد از دستگیری توسط پلیس دفاع می‌کنند. در بسیاری از این موارد پلیس مغلوب این دعواهای حقوقی می‌شود. چندی پیش جسد گدایی که به دلیل نامعلومی در گوشه خیابان در شهر بمبئی مرده بود پیدا شد در حالی که در زیر لباسش صدها‌هزار روپیه پنهان شده بود. یکی از فیلم سازان سینمای هند از یک سال پیش تا کنون مشغول تحقیق درباره موضوع‌گدایی در شهر بمبئی است و فیلم تازه او قرار است با همین موضوع ساخته شود. این فیلم‌ساز هندی گدایان را انسان‌هایی توصیف کرده که احساس دارند و از ویژگی‌هایی شبیه انسان‌های دیگر برخوردارند. در این فیلم به کانال‌های پشت پرده اداره این صنعت هم اشاره شده است. این صنعت را در هند یک مافیای قوی و نیرومند اداره می‌کند که سیاستمدارن، مقامات شهرداری و پلیس در آن حضور دارند. همین نیروها هستند که ادامه کار گدایان را تضمین می‌کنند و در واقع با حمایت از کار آنها حق‌الزحمه‌ای هم از درآمد گدایان دریافت می‌کنند. آنها این حق‌الزحمه را سهم خود از درآمد هنگفت گدایان می‌دانند.
در بخش دیگر این فیلم که بیشتر از موضوعات دیگر باعث نگرانی است، به کار گروه‌های تبهکاری اشاره شده که در کنار شبکه گدایان به کار مشغولند و با قطع عضو بزرگسالان و یا فلج کردن کودکان به کار خود رونق می‌بخشند.
پایه و اساس رونق این صنعت در هند وجود این عقیده محکم و با ریشه در میان هندی‌ها است که با کمک به یک فقیر مشکلات و اندوه و ناراحتی از خانواده رخت می‌بندد و خوشبختی به آنها رو می‌کند. این مردم از کانال‌هایی که شبکه‌های گدایان را هدایت می‌کنند و پول‌هایی که در این صنعت جا به جا می‌شود خبر ندارند. سیستم حاکم بر شبکه گدایی در کشور هند در واقع نه تنها در جهت ریشه کنی معضل فقر در این کشور گام برنمی‌دارد بلکه در جهت تقویت آن هم اقدام می‌کند. چندی پیش دادگاهی در دهلی پلیس را مامور کرد و به آن دستور داد تا گدایان را در مراکزی خاص نگهداری کند و به آنها آموزش شغلی بدهد تا بتوانند از پس کار و زندگی خود برآیند.
پلیس همچنین بر اساس این حکم مامور شد تا درباره سیستم مافیایی حاکم بر گدایان هندی و روندهای سازمان یافته آن تحقیق کند. قضات این دادگاه اعلام کردند که موضوعات و حواشی حقوقی و فرهنگی موجب می‌شود که به گدایی به عنوان یک مشکل اجتماعی نگریسته شود نه یک جرم و جنایت.
تحقیقی که به تازگی توسط یک سازمان برجسته غیر دولتی و اداره کننده بیمارستان‌های روانی کشور هند انجام شده نشان می‌دهد بیش از ۷۷درصد از زنان بی‌خانمان هندی ۱۶ تا ۴۵ ساله هستند. بیش از نیمی از این زنان برای تامین زندگی خود به فروش لوازم دست‌ساز اقدام می‌کنند و بیش از ۱۸درصد هم به کارهای عجیب و مردانه‌ای مانند ساخت و ساز ساختمان و کارگری مشغولند. ۱۸درصد بقیه هم گدایی می‌کنند. بیش از ۹۸درصد از این زنان مورد سوء‌استفاده جنسی واقع می‌شوند.
فعالان اجتماعی در هند این روزها مشغول تحقیق بر روی کاری هستند که محمد یونس بنگلادشی با انجام آن برنده جایزه صلح نوبل در سال ۲۰۰۶ شد. او با تاسیس موسسه‌ای به گدایان وام می‌داد تا محصولاتی همچون اسباب بازی، مواد غذایی و دیگر مواد مصرفی تولید کنند با این کار هم به اقتصاد کمک کنند و هم زندگی خود را سر و سامان بدهند. بسیاری از این افراد توانسته‌اند بعد از مدتی برای خود تجارتی راه بیاندازند و حتی مغازه و فروشگاه تاسیس کنند.
اما گدایی فقط یکی از جنبه‌های سوء استفاده از فقر و فقرا در هند است. به‌رغم ممنوعیت خرید و فروش اعضای بدن در هند، این تجارت همچنان تجارتی پررونق و چند میلیون‌دلاری در این کشور است. بعضی از این اعضا حتی بدون اطلاع قربانیان برداشته می‌شود و به فروش می‌رسد. کشور هند همچنان کشور با شکاف‌های عمیق اقتصادی و درآمدی است. ثروتمندان شهری در هند یک‌‌هزار برابر روستاییان وسیله نقلیه دارند و صد برابر آنها از تلویزیون رنگی برخوردارند. ارزش بازار ثروتمندان شهری در هند بیش از ۱۰۰میلیارد دلار است. از نظر سرمایه‌گذاران، هند بازاری است متشکل از ۳۰۰میلیون خانواده طبقه متوسط که بسیاری از آنها در بخش خدمات مشغول به کارند. این بخش ۵۰درصد از تولید ناخالص داخلی هند را تشکیل می‌دهد.
ارسال نظر