شهری که در آن خودت باید کارها را انجام دهی

اکلس کلوگ و فابریتسیو کستانتینی

مترجم: فرشاد کیافر

منبع: وال استریت ژورنال

در شرایطی که شهر دیترویت اوضاع مالی مناسبی ندارد، ساکنان این شهر از جیب خود برای پاکیزه نگه داشتن پارک‌ها و زمین‌های بایر خرج می‌کنند. هاوارد کینگ ۶۰ سال دارد. او روز شنبه علف‌های هرز یکی از زمین‌های متروک شهر دیترویت را کوتاه می‌کند. کینگ یکی از افرادی است که به صورت داوطلبانه برای شهر دیترویت که از نظر مالی در مضیقه است، خدمات رایگان ارائه می‌دهند.

با وجود اینکه ادی ادواردز ساکن دیترویت سال‌ها پیش بازنشسته شده، ولی او کاری پیدا کرده که بیشتر اوقات سال، او را سرگرم می‌کند؛ او زنگ زدگی‌های حصارهای محله خودش را تمیز می‌کند.

تابستان امسال، آقای ادواردز ۶۳ ساله، علف‌های هرز زمین‌های بایر را می‌چیند و کوچه‌های پشت خانه خود را تمیز می‌کند. او همچنین به طور مرتب خیابان را تنها با استفاده از یک جارو و خاک‌انداز ساده، جارو می‌زند.

آقای ادواردز که عمر کاری خود را صرف قالب‌ریزی شیشه و آماده کردن شیشه جلوی اتومبیل و چراغ‌های پشت خودروهای شرکت کرایسلر کرده است، می‌گوید این کارها وقت گیر هستند؛ اما من کار دیگری برای انجام دادن ندارم.

در دیترویت، افرادی مثل آقای ادواردز آستین‌های خود را بالا زده‌اند و خود دست به کار شده‌اند. آنها از جیب خود کمک می‌کنند تا بتوانند خدمات اولیه‌ای را برای شهر دیترویت که شهرداری آن در بحران مالی به سر می‌برد و نمی‌تواند به تنهایی از عهده کارهای شهر برآید، مهیا‌سازند. این افراد از بازسازی خانه‌های متروک گرفته تا چیدن علف‌های هرز و نگهداری از پارک‌ها را خودشان انجام می‌دهند. در بعضی از مناطق هم، ساکنین شهر با مسوولان شهری همکاری می‌کنند یا به دنبال افراد نوع‌دوست برای کمک به شهر می‌گردند.

براد دیک، معاون بخش خدمات عمومی شهر دیترویت می‌گوید: تلفن همراه من پر از شماره افرادی است که کار نگهداری و تعمیرات را خودشان انجام می‌دهند. بعضی وقت‌ها افراد فکر می‌کنند فقط خودشان هستند که این کارها را داوطلبانه و رایگان انجام می‌دهند؛ ولی وقتی می‌بینند افراد زیادی هستند که به شهر کمک می‌کنند، واقعا هیجان زده می‌شوند.

برای چمن زنی و جدا کردن علف‌های هرز شهر که در مساحتی حدود ۱۴۰ مایل مربع قرار گرفته‌اند، شهر دیترویت ۱۰۶ چمن زن دارد؛ ولی سالانه دو بار از سه شرکت قراردادی دیگر، برای انجام این کار کمک می‌گیرد. آقای دیک می‌گوید اگر کمک شهروندان نبود، شهر جلوه بسیار بدتری از آنچه که اکنون هست، می‌داشت.

تابستان امسال، آقای ادواردز ۶۳ ساله، علف‌های هرز را در زمین‌های خالی جدا می‌کند و کوچه‌های پشت خانه خود و خیابان را تمیز می‌کند.

آقای ادواردز و همسایگانش می‌گویند زمان زیادی از آن موقعی که شهرداری، خدمات نگهداری شهری را برای بلوک شرقی شهر فراهم می‌کرد، می‌گذرد. در زمستان، آقای ادواردز از جیب خود برای برف‌روبی بیشتر مناطق محله خود می‌پردازد. یکی دیگر از همسایگان، برف‌روبی سایر نقاط محل را به عهده گرفته است. همسایگان می‌گویند اگر کار برف‌روبی در زمستان انجام نشود، برف خانه‌های آنها را می‌گیرد. آقای ادواردز می‌گوید: «پاداش من این است که آنها همیشه از من تشکر می‌کنند.»

جنوب غربی دیترویت، منطقه‌ای است که گروه‌های شهروندی فعال زیادی در آن زندگی می‌کنند. در یکی از محله‌های این منطقه از شهر، ساکنان کمک مالی دریافت کردند تا بتوانند خانه‌های خالی این منطقه را بازسازی کنند. علاوه بر این، یک گروه غیرانتفاعی، قرار است یکی از این خانه‌های خالی این منطقه را با هزینه خودش تخریب کرده و قرار است ساختمان جدیدی با اهداف متفاوتی از جمله هنرکده عمومی بسازد.

پارک کلارک که در جنوب غربی دیترویت واقع است و ۳۰ هکتار مساحت دارد، عمدتا توسط یک گروه غیرانتفاعی که با شهرداری دیترویت نیز همکاری دارد، نگهداری می‌شود. در نتیجه تلاش این گروه خیر، پارک کلارک، دارای نرده‌کشی، زمین بازی، زمین بیس‌بال و سافت‌بال (نوعی بازی بیس بال) و همچنین زمین ‌هاکی روی یخ است. از سال ۱۹۹۱، شهرداری خرید وسایل چمن زنی و جمع‌آوری زباله را به عهده دارد و این در حالی است که خیرین صدها ‌هزار ‌دلار به این پارک کمک کرده‌اند؛ از نگهداری پارک گرفته تا ایجاد کمپ‌های تابستانی، ایجاد امکانات تفریحی و برگزاری لیگ‌های ورزشی برای جوانان توسط شهروندان در این پارک صورت می‌گیرد. در شهر، گروه‌های مشابهی نیز برای پشتیبانی از سایر پارک‌های شهر وجود دارند.

در محله کورک تاون که در غرب بخش مرکزی شهر قرار دارد، ‌هاوارد کینگ کوچک، از دوازده زمین خالی نگهداری می‌کند که دو تا از این زمین‌ها با هزینه مادر ۸۷ ساله‌اش نگهداری می‌شوند.

یک مدافع حقوق جوانان که ۶۰ سال سن دارد و به طور نیمه وقت کار باغبانی انجام می‌دهد، به همسایگان نوجوان خود دستمزد می‌دهد تا علف‌های هرز را جدا کنند و به آنها هرس کردن را آموزش می‌دهد؛ او امیدوار است این کار از ایجاد مشکل برای جوانان و انحراف آنها جلوگیری کند.

او می‌گوید: «این برای من مثل یک درمان روانی است. من دوست دارم زمین‌های خالی را زیبا ببینم.»

با کم شدن جمعیت شهر دیترویت و تعداد کسانی که مالیات پرداخت می‌کنند، اوضاع مالی این شهر به هم ریخته و دیو بینگ (شهردار دیترویت)، تلاش می‌کند تا کسری بودجه چند صد‌میلیون‌دلاری این شهر را کنترل کند. بودجه این شهر نسبت به سال قبل، صد میلیون‌دلار کاهش داشته است؛ ولی او سعی می‌کند، بودجه خدمات شهری مثل چمن زنی و هرس کردن گیاهان و تمیز کردن خیابان‌ها را کاهش ندهد؛ او معتقد است برداشت مردم از کیفیت و امنیت، بیشتر به زیبایی شهر برمی‌گردد.

جدال برای گرفتن بودجه در سال مالی ۲۰۱۰-۲۰۱۱ که از اول جولای شروع شده، باعث شد شهردار و شورای شهر، برای نگهداری ۷۷ پارک از ۳۰۸ پارک شهر دیترویت با مشکل جدی مواجه شوند؛ ولی در نهایت تلاش‌ها باعث شد تا میلیون‌ها‌ دلار برای نگهداشتن حدود ۱۴۰۰ هکتار از پارک‌ها به بودجه این شهر برگردانده شود. اما هنوز نیاز است که شهروندان، بیشتر کارهای مربوط به نگهداری را بر عهده بگیرند. آقای دیک، یکی از ماموران خدمات عمومی می‌گوید: «بعضی اوقات واقعا کاری از دست ما بر نمی‌آید.»

یکی از این پارک‌ها، پارک ۳۰۰ هکتاری پالمر واقع در شمال غربی شهر بود. نگهداری از زمین‌های تنیس این پارک به عهده ویلیام مارتین، روانپزشک ۵۶ ساله بومی دیترویت است که در یکی از حومه‌های ثروتمند گراس پوینت زندگی می‌کند؛ اما هنوز با شهر دیترویت ارتباط تنگاتنگی دارد.

در سال‌های اخیر، دکتر مارتین ‌هزاران ‌دلار برای پر کردن ترک آسفالت خیابان‌های شهر، نصب بادگیر برای حصار پارک‌ها و همچنین خرید نیمکت برای پارک‌ها هزینه کرده است. حتی وقتی زنجیرهایی که او برای محافظت از نیمکت‌های پارک نصب کرده بود، آنها را از دست سارقان نجات نداد، او بارهای بعد زنجیرهای کلفت تری را به کار برد.

برای برگزاری تورنمنت آماتور تنیس که هر ساله برگزار می‌گردد، او کسی را مامور کرد تا چمن‌های اطراف زمین تنیس را کوتاه کند. او می‌گوید شهرداری هفته‌ها یا شاید هم ماه‌ها است که چمن‌ها را کوتاه نکرده است. او همچنین یک سرویس بهداشتی قابل حمل در آن منطقه نصب کرد؛ چون سرویس‌هایی که در آن حوالی قرار داشتند، هیچ یک قابل استفاده نبودند.

او می‌گوید: «اگر من برای انجام این کار نیاز به کسب اجازه از شهرداری داشتم، هرگز این کارها صورت نمی‌گرفت.» او به چراغ‌های شکسته شده اشاره می‌کند و می‌گوید: «من قادر به تعمیر آنها نیستم». او می‌گوید: «اینجا نماینده شهر است و جای تاسف است که این‌گونه از شهر نمایندگی می‌کند. اینجا باید مثل سنترال پارک در نیویورک می‌بود که نیست.»

آقای دیک از خدمات عمومی می‌گوید: شهروندان مشکلات شهرداری را می‌دانند و آنها را درک می‌کنند. وقتی شهروندان با ما تماس می‌گیرند، نمی‌گویند ۲۰ چمن زن برای ما بفرستید؛ آنها فقط می‌گویند ما به تعدادی کیسه زباله نیاز داریم.