روایت هاشمی از 8 سال جنگ ایران و عراق و چگونگی پذیرش قطعنامه

رییس مجلس خبرگان گفت: باید اعتراف کنم که ایران اسلامی در آن سال‌ها با تمام توان در خدمت جنگ بود و اگر کوتاهی‌هایی احساس می‌شد، به خاطر اختلاف سلایق در نوع جنگیدن و چگونگی هزینه کردن‌ها بود که فکر می‌کنم برای کاری وسیع در آن سطح طبیعی بوده است. به گزارش ایسنا، آیت‌الله هاشمی رفسنجانی در سخنانی به مناسبت ۲۷ تیر؛ روز اعلام پذیرش قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت از سوی ایران یادآور شد: مقاومت ۳۲ روزه در برابر مجهزترین لشکر عراق برای اشغال خرمشهر درس و الهام امکان مقاومت داد و شکستن حصرآبادان نمونه روشنی از امکان در هم شکستن دشمن در مهم‌ترین نقطه هدف و آمادگی‌اش شد. اگرچه حمله دشمن به خاطر عدم‌آمادگی ارتش و بعضی ندانم‌کاری‌ها و مشکلات سیاسی در مرکز و غافلگیری در قدم اول موفقیت‌های سریعی به دست آورد، ولی همان فرهنگ ایثار، فداکاری و شهادت‌طلبی که ریشه در فرهنگ تشیع و کربلا دارد، اقیانوس ژرف نیروهای داوطلب مردمی را به جبهه کشاند و نیروهای مسلح را با تقویت روحیه امیدوار کرد.

وی افزود: شورای امنیت سازمان ملل ـ که متاسفانه سایه شوم «وتو» را هنوز نیز بر سر خویش دارد ـ در طول ۸ سال دفاع مقدس کارنامه نه چندان موفقی از خویش بر جای گذاشت و همیشه سعی می‌کرد منافع عراق را که با منافع بعضی از کشورها گره خورده بود، حفظ نماید. قطعنامه‌هایش به‌گونه‌ای بود که اگر اجرا می‌شد، ننگی بر دامان تاریخ ایران می‌نشست و معلوم نبود نسل‌های بعدی چه قضاوتی درباره مسوولان جمهوری اسلامی می‌کردند. وی ادامه داد: هجوم سراسری مردم به خطوط مقدم و وادار کردن ارتش بعث به عقب‌نشینی و در هم شکستن منافقین در عملیات مرصاد همه دشمنان را برانگیخت تا هر چه سریع‌تر دست به کار شوند و نگذارند این روزنه رهایی بسته شود. حضور کارشناسان سازمان ملل برای برآورد خسارات ما در جنگ- هرچند خیلی کمتر از خسارت‌های واقعی برآورد شد- و متجاوز شناختن صدام و سرانجام برگشت پیروزمندانه فرزندان این آب و خاک ـ که سال‌ها در سیاه‌چال‌های حزب بعث بودند ـ برگ زرینی دیگر بود که علاوه بر پیروزی‌های نظامی در کارنامه سیاسی دفاع مقدس ثبت شده است. هاشمی‌رفسنجانی گفت: بر خویش فرض می‌دانم به‌عنوان فرمانده جنگ و جانشین فرمانده کل قوا، خدمت همه رزمندگان عرصه‌های دفاع مقدس، خانواده‌های مکرم و معزز شهدا، جانبازان، رزمندگان و به‌ویژه خانواده‌های مظلوم مفقودان عرض کنم که اولا به خاطر آن سوابق درخشان هیچ احساس غبن نکنید و ثانیا قصورات را ببخشند.