امیر نوری

از سال ۳۸ فعالیت خود را در رادیو زاهدان شروع کردم. اکنون در پنجاه سالگی خدمت خود به سر می‌برم. آن موقع رادیو زاهدان تازه تاسیس شده بود و داوود فخر رییس آن بود. در دوران دبیرستان از این نوع کارها خوشم می‌آمد و گویندگی را دوست داشتم. شعر می‌گفتم، ادبیاتم هم خوب بود، سر کلاس هم کتاب‌های فارسی را من می‌خواندم. حتی ادای گویندگان را نیز در می‌آوردم. یک سال و نیم بعد برای خدمت سربازی به تهران آمدم، زمانی که آماده به خدمت بودم رادیویی در باشگاه نیروی هوایی تاسیس شده بود که اول فقط موسیقی پخش می‌کرد و بعد برنامه‌های دیگری به آن اضافه شد. از آن جا بود که من به عنوان گوینده کار خود را شروع کردم.

مرحوم اسدالله پیمان، استاد مسلم گویندگی نیز از آن جا کارش را شروع کرده بود. آن روز که من برای تست رفتم حدود ۵۰۰ نفر به آن جا آمده بودند.

در گذشته رادیو با صدای افراد آن شناخته می‌شد و این برای رادیو ارزش بزرگی بود، اکنون باید ارزش‌ها را حفظ کرد و آنها را گسترش داد. در ذات موسیقایی زبان فارسی شادی وجود دارد، ولی در عین حال ادب نیز هست،‌ گاهی می‌بینیم که گویندگان در شوخی‌ها و شادی‌ها افراط می‌کنند و ارزش‌ها را زیر پا می‌گذارند.