حزب کارگر

گوردون براون(Gordon Brown)
نخست وزیر

او را با جوزف استالین و همچنین مستربین، شخصیت کمدی بیچاره، مقایسه کرده‌اند. دوستانش او را به عنوان فردی جدی، خوش فکر و ناشکیبا در مواجهه با امور بی اهمیت می‌شناسند. اما از نظر دشمنانش وی فردی مردد و عصبی است که در ارتباط برقرار کردن ناموفق است. او در سال 2007 بعد از تونی‌بلر به رهبری حزب کارگر رسید و از آن زمان در مقابل مشکلات زیادی مقاومت کرده است.

پیتر مندلسون (Peter Mandelson)
وزیر بازرگانی
وی دوبار از دولت آقای بلر استعفا داد و در سال ۲۰۰۸ پس از ماموریت خود در بروکسل به دولت بازگشت.
استعدادهای حقیقی لرد مندلسون به عنوان یکی از بنیان‌گذاران حزب کارگر جدید، در حوزه روابط عمومی و دیسیپلین داخلی حزب قرار دارد.

اد میلیبند (Ed Miliband)
وزیر انرژی
اد میلیبند فردی باهوش و خوش مشرب و از طرفداران گوردون براون است. وی به راحتی در قالب یک رهبر بالقوه می‌گنجد (البته برادر بزرگ‌ترش دیوید که اکنون وزارت خارجه را بر عهده دارد و از طرفداران بلر است بیشتر از او در این قالب تصویر می‌شود). وظیفه خطیر نوشتن مانیفست انتخاباتی حزب کارگر بر عهده او گذاشته شده است.

حزب محافظه‌کار

دیوید کامرون (David Cameron)
رهبر اپوزیسیون
تقریبا 5 سال است که آقای کامرون رهبری توری‌ها را بر عهده دارد. وی با تمام قوا تلاش کرده که تصویر حزب محافظه‌کار که مدت‌ها به عنوان «حزب کثیف» (nasty party) شناخته شده است را بهبود بخشد. زمینه اشرافی او باعث شده که به طور مداوم هدف مبارزان نبردهای طبقاتی قرار گیرد. اما او فردی بسیار توانا است. حزب او که زمانی محبوبیت بسیار کمی داشت اکنون امیدوار است به قدرت برسد و در نظرسنجی‌ها نیز رتبه اول را دارد.

جورج اسبورن (George Osborne)
نخست‌وزیر در سایه
او یکی از متحدان صمیمی دیوید کامرون است. وی اصرار داشت که سیاست‌های ریاضت اقتصادی باید در پیش‌گرفته شود، اما حزب به این نتیجه رسید که این مباحث، رای‌دهندگان، که نسبت به توری‌های جدید همچنان نامطمئنند را فراری خواهد داد. بسیاری از افراد به خصوص صاحبان کسب و کار به قابلیت‌های اسبورن مشکوکند هر چند تلاش‌های بسیاری برای تغییر این دید صورت‌گرفته است.

مایکل گُو(Micheal Gove)
وزیر مدارس در سایه
او الگوی بسیاری از محافظه‌کاران است. اما شخصیت‌هایی که به عنوان الگو شناخته می‌شوند هم خودشان یک الگو دارند و مایکل گو می‌گوید که ادموند بوزک الگوی او است. گو از دخالت در کشورها با هدف گسترش دموکراسی دفاع می‌کند و از این نظر همتای تونی بلر حزب کارگر است. وی اجازه داد که‌گروه‌های متشکل از والدین، خیریه‌ها و افراد دیگر خودشان مدرسه تاسیس کنند.‌ این سیاست که از سوئد اقتباس شده بود توجه زیادی را به خود جلب کرد.

حزب لیبرال دموکرات

نیک کلگ (Nick Clegg)
رهبر حزب لیبرال دموکرات
وی را با آقای کامرون مقایسه می‌کنند. کامرون نیز جوان است و عقاید جدید دارد، اما بودجه بیشتری را در اختیار دارد. به همین دلیل هم هست که این مقایسه به ضرر نیک کلگ تمام می‌شود. او طرفدار بازار آزاد و بسیار لیبرال‌تر از دموکرات‌ها است. وی معتقد است که در مشکلات مالی پیش رو باید با رای‌دهندگان مانند «افراد بالغ» رفتار کرد.

وینس کیبل (Vince Cable)
سخنگوی خزانه
او سیاستمداری است که در بحران به بهترین نحو عمل کرد. وینس کیبل که زمانی اقتصاددان ارشد شل بود به خاطر تحلیل‌های دقیقش بسیار مورد تحسین قرار‌گرفته است. حتی می‌توان گفت وی به حزبی که اصولا وزن چندانی برایش در نظر‌گرفته نمی‌شود اعتبار داده است. اگر لیبرال دموکرات‌ها بتوانند با حزب برنده، ائتلاف تشکیل دهند احتمالا وینس کیبل به ریاست بانک مرکزی بریتانیا می‌رسد.

کریس‌هان(Chris Huhne)
سخنگوی امور مسکن
او در سال ۲۰۰۷ از رهبری حزب بازماند تا کلگ به این مقام برسد.‌هان سابقا روزنامه نگار بود و فعالیت به عنوان اقتصاددان شهری را نیز در کارنامه خود دارد. وی که به عضویت پارلمان اروپا نیز رسیده است، نسبت به بسیاری از سیاستمداران سابقه بهتری دارد. وی در کل طرفدار محیط زیست‌گرایی است و به طور خاص از مالیات سبز حمایت می‌کند. هر دوی این سیاست‌ها با دیگر بنیان‌های حزب به خوبی هماهنگی دارد.