علیرضا مجمع- چند شب قبل در برنامه دو قدم مانده به صبح فریدون جیرانی در دفاع سرسختانه از فیلم فارسی‌های روی پرده و امیر پوریا در واکنش علیه این فیلم‌ها که در چهار سال گذشته به وفور روح تماشاگر ایرانی را به بازی گرفته و شعور او را ملعبه دست خود قرار داده، داشت کارشان به جدال لفظی کشید که وقت برنامه تمام شد و آقای «بینندگان جان» آمد وسط و ختم غائله را اعلام کرد. در این جدال لفظی نکته‌ای که پوریا به درستی بر آن اشاره کرد و اهمیت داشت وفور بی‌قیدی در سینمای ایران از همه نوعش بود. چند روز بعد از آن بیانیه ۴۶ سینماگر در مظلومیت سینمای مستقل ایران در صدر اخبار سینمای ایران قرار گرفت. جرقه این بیانیه را هم اکران من‌درآوردی فیلم‌های فرهنگی زد که شنیده‌ام یکی از تهیه‌کنندگان همین فیلم‌های بی‌قید و بند گفته است ایشان واضع این نوع اکران بوده‌اند. پس بالاخره صدایی از میان «صداها» در آمد تا جلوی این «لجنزار فرهنگی» روی پرده تلاشی باشد برای مقابله با جریانی که شعور تماشاگر ایرانی را به بازی گرفته است. همین فیلم‌های حال حاضر روی پرده و میزان فروششان نشانگر مناسبی از قمار بعضی از تهیه‌کنندگان با سطح سلیقه تماشاگر ما است. در این میان البته فیلمی هست به نام صداها که قربانی این بی فرهنگی شده است، کمااینکه در ساعت‌هایی که نمایش دارد خوب می‌فروشد و تماشاگرانش را راضی از سالن بیرون می‌فرستد.

در این مجال فعلا به آمار فروش و توضیحات فیلم‌های اکران نگاه کنید تا در فرصت بعدی به بحث اکران فرهنگی برسیم.