انسان‌ها در جامعه فارغ از میزان ثروت و دارایی، مدارک علمی، پست‌های سازمانی و قدرت جسمی از حقوق مساوی در برابر یکدیگر برخوردارند و قانون نیز برای افراد در بخش‌های مختلف جایگاه روشنی مشخص کرده است.

این امر انسان‌ها را بر آن می‌دارد تا در حد و مرزی که برای آنها تعیین کرده در جامعه گام بردارند.

آشنایی شهروندان با حقوق اجتماعی خود موجب می‌شود حقوق آنها پایمال نشود و بتوانند مطابق حق قانونی خود در جامعه زندگی کنند.

ما نیز بر آن شدیم تا با اطلاع‌رسانی در زمینه حقوق اجتماعی، بستر زندگی مطلوب‌تر شهروندان را فراهم کنیم. از امروز با ما باشید:

قانون تملک آپارتمان‌ها (۱)

سکونت و برخورداری از بخش‌های مختلف یک آپارتمان مشمول مقرراتی است که آشنایی شهروندان نسبت به این حقوق می‌تواند آنها را در استفاده بهتر از آپارتمان و حق مشروع خود یاری رساند.

موارد زیر مواد مختلف قانون آپارتمان نشینی است که به زبانی ساده نوشته شده است:

به موجب قانون تملک آپارتمان‌ها مالکیت در آپارتمان‌های مختلف و محل‌های پیشه و سکنای یک ساختمان شامل دو قسمت است.

مالکیت بخش‌های اختصاصی و مالکیت بخش‌های مشترک. منظور از بخش‌های مشترک مذکور بخش‌هایی است که حق استفاده از آن منحصر به یک یا چند آپارتمان یا محل پیشه مخصوص نبوده و به همه مالکان به نسبت بخش اختصاصی آنها تعلق می‌گیرد و به طور کلی قسمت‌هایی که برای استفاده اختصاصی تشخیص داده نشده است در اسناد مالکیت، ملک اختصاصی یک یا چند نفر از مالکان تلقی نشده و از قسمت‌های مشترک محسوب می‌شود. مگر آن که تعلق آن به بخش معینی بر طبق عرف و عادت محل مورد تردید نباشد.

حقوق هر مالک در بخش اختصاصی و بهره او در بخش‌های مشترک غیرقابل تفکیک بوده و در صورت انتقال بخش اختصاصی به هر شکلی که باشد انتقال بخش مشترک الزامی خواهد بود.

حقوق و تعهدات و نیز سهم هر یک از مالکان بخش‌های اختصاصی از مخارج بخش‌های مشترک متناسب با مساحت بخش اختصاصی به مجموع مساحت بخش‌های اختصاصی تمام ساختمان است.

البته هزینه‌هایی را که به دلیل نبود ارتباط با مساحت زیربنا به طور مساوی یا هر روشی که مالکان برای ترتیب حقوق و تعهدات و مخارج تعیین کرده‌اند شامل نخواهد شد.

در این میان مدیران مجموعه با رعایت مفاد این قانون میزان سهم هر یک از مالکان یا استفاده‌کنندگان را تعیین می‌کنند. در صورت موافقت مالکانی که دارای بیشترین مساحت زیربنای اختصاصی ساختمان هستند، هزینه‌های مشترک بر اساس نرخ معینی که به تصویب مجمع‌عمومی ساختمان می‌رسد، حسب زیربنای اختصاصی هر واحد محاسبه می‌شود.

چنانچه چگونگی استقرار حیات ساختمان یا بالکن یا تراس مجموعه به گونه‌ای باشد که تنها از یک یا چند واحد مسکونی، امکان دسترسی به آن باشد، هزینه حفظ و نگهداری آن بخش بر عهده استفاده‌کننده یا استفاده‌کنندگان است.

چنانچه قراردادی میان مالکان یا ساختمان وجود نداشته باشد تمام تصمیمات مربوط به اداره و امور مربوط به بخش‌های مشترک بر عهده بیشترین آرای مالکانی است که بیش از نصف مساحت تمام بخش‌های اختصاصی را مالک باشند.