مهدیس فرقانی

قطار مترو در دالانی به آن درازی مانند جانوری به داخل لانه‌اش یا بهتر است بگوییم در سوراخش می‌خزد و هر روزه میلیون‌ها نفر را جابه‌جا می‌کند.

همان قدر که در پهنای سنگ‌فرش پیاده‌روها جمعیت موج می‌زند، در زیر زمین هم شاید بیش از این‌ها جمعیت، در رفت‌و‌آمد باشند.

چه کسی فکرش را می‌کرد که روزی یک قطار برقی برای اهداف مثبتی مانند جابه‌جایی افراد به نقاط مختلف شهر، برطرف کردن مشکل ترافیکی در سطح شهر، رفت‌و‌آمد سریع و خیلی از مسائل دیگر ساخته شود.شاید اکنون دیگر این محاسن زیاد به چشم نیاید و آن همه به‌به‌ و چه‌چه برای ابتدای کار بود، اما حالا مترو، معایب‌اش بیشتر چشمگیر شده است.

معایب آن را نبود تهویه مناسب، نبود مقررات برای تعداد ظرفیت نفرات در هر واگن و جالب‌تر از همه که می‌توان آن را آخرین دستاورد جدید مترو دانست، وجود دستفروش‌هایی است که در راهروهای تنگ و باریک قطارها به فروش اجناس خود مشغول هستند.

فقط کافی است هنگامی که سوار قطار می‌شوید چند لحظه‌ای حواستان را جمع کنید و به عمق ماجرا بروید، اینجا است که در اطراف خود افرادی را نظاره‌گر هستید که هر کدام یک پلاستیک زباله به چه بزرگی به دنبال خود می‌کشند، همین طور نمونه‌ای از اجناس فروشی خود را در دستشان گرفته‌اند. هر لحظه شعاری بعد از شعار دیگری سر می‌دهند و تبلیغ کیفیت و قیمت جنس‌شان را می‌کنند.گاهی اوقات تبلیغات آنقدر جالب هستند که آدم را مجبور یا حریص برای بررسی آن جنس می‌کنند.این افراد مانند دستفروش‌‌های خیابانی باعث سد معبر افراد می‌شوند و پذیرای هیچ نوع انتقاد و سرزنشی هم نیستند؛ چراکه اظهار می‌کنند «این مکان، محل کسب و درآمدشان است و خدا خواسته که روزیشان از این طریق به دست آید.» حتی گاهی اوقات در مقابل انتقادات مسافران بیان می‌کنند که «اگر من کار نکنم، تو خرجی من را می‌دهی؟»

تنها مشکل این نیست، زیرا افرادی که قرار است در چند ایستگاه بعد پیاده شوند با دلی خوش و درک نکردن مسافرانی که قرار است به محض ایستادن قطار پیاده شوند گرد دستفروش‌ها جمع می‌شوند و گاهی اوقات همین مساله سبب می‌شود تا بعضی از افراد که قصد خارج شدن از قطار را دارند جا بمانند، اینجا است که مشکل اصلی شروع می‌شود.

برای فروشندگان اصلا این موضوع مهم نیست که باعث ایجاد اختلال در رفت‌و‌آمدها می‌شوند. آنها تنها به خودشان فکر می‌کنند و اهمیتی برای دیگران قائل نمی‌شوند. به خاطر همین مساله بیشتر افراد تصمیم می‌گیرند هنگام ورود به داخل قطار در همان نزدیکی درهای خروجی می‌ایستند تا مبادا از مقصد موردنظرشان جا بمانند.هم‌همه جلوی در هم به طریقی دیگر مشکل‌ساز است زیرا افرادی که در داخل ایستگاه‌ها قصد ورود به قطار را دارند با هجوم افرادی که از قطار خارج می‌شوند مواجه می‌شوند و تا به خود بجنبند قطار به راه می‌افتد و موفق نمی‌شوند که سوار شوند.