گزارشی از معماری ساختمان میریدر در مادرید
تولد یک ناحیه دورافتاده
راهنمای روز- این روزها در خط آسمان مادرید، کار جدیدی را به عنوان «فرهنگ جمعی» می‌توان دید، ساختمان میریدر- برج دیدبان، جدیدترین بازتاب اندیشه‌های استودیومی هلندی mvrdv بر تراکم و زندگی مدرن است. ساختمان میریدر در یک محوطه خالی در حومه شمال‌شرقی مادرید که به «سن‌خینار» شهرت دارد بنا شده است.
این منطقه که به تازگی توسعه‌یافته، کاربری مسکونی برای آن در نظر گرفته شده است. البته این ساختمان قسمتی از یک برنامه برای توسعه و پیشرفت اطراف مادرشهر مادرید که دستخوش رشد بی‌ضابطه و غیرمنظمی قرار گرفته، است.
مادرید، سومین شهر بزرگ اروپا، در حقیقت تجربه‌ای تلخ از تسلط یافتن بر توسعه بی‌رویه شهری با زمین‌خواری املاک واقعی، بدون طرحی سازگار و بدتر از همه، اهمیت ندادن به کیفیت معماری و قابلیت زیست‌پذیری نواحی مذکور را می‌گذراند.
به این منظور در سال ۲۰۰۱ تعدادی از معماران مادرید به استودیوی بزرگ طراحی بین‌المللی دعوت شدند و در نهایت پیشنهاداتی برای ساخت آپارتمان‌هایی که جوابگوی رشد و تنوع افزاینده و در عین حال آیکون و شاخص برای تمام شهر باشد را ارائه دادند.
اولین بخش این طرح «سن‌خینار» بود که این طرح استادانه و عالی بالانکو لئوو mvrdv انتخاب شد.
این طرح، پیشنهاد ساختمان ۲۲ طبقه‌ای بود که منطق آسمانخراش را با برچسب عقلایی و با نقض وحدت سطوح کف، در بلوک‌های بسته ساختمان‌های بیش از شش طبقه حومه مادرید را رد کرد و با استفاده از راه‌حل مفصلی، در میان ردیف‌های یکنواخت و تکراری از واحدهای مسکونی متمایز شد.
این ساختمان براساس ارزش‌های غیرقابل بحث فضای زندگی شکل گرفت. بیشترین سطح لایه بیرونی و نور طبیعی، درجه قابل قبول از آسایش و چشم‌اندازی وسیع برای همه واحدها است.
۲۵هزار و ۳۹۳ متر مربع فضای مسکونی از موقعیت‌ها و توپولوژی‌های گوناگون و با تجمع گروه‌های مختلف اجتماعی و باسیک‌های مختلف یک زندگی در یک ساختمان واحد، شکل گرفته است.
یک هزار و ۶۵۰ آپارتمان مسکونی با شکل گرفتن در ۹ ساختمان کوچک‌تر سازماندهی شد و با ترکیب یکدیگر حول حفره مرکزی در تراسی وسیع به وسیله سیستم ارتباطی پیوسته شد.
فضای اتصال همانند یک سری از خیابان‌های افقی کوچک که در امتداد خط سیر، تغییر شکل می‌دادند طراحی شد که تاکیدی بر تنوع بلوک‌های مسکونی مختلف و سازماندهی آنها دارد.
سیستم مسکونی انعطاف‌پذیری که به وسیله معماران پیشنهاد شد، مطابق با سلایق مختلف و سازگار با تغییرات شخصی هر یک از ساکنین در آنها ارائه شده است و همین تیپولوژی ناهمگن در نماها نیز پدیدار گشت.
این نمای جذاب مرهون مدولاسیون دقیق و تثبیت موقعیت بازشوها، انتخاب دقیق مصالح، بافت، رنگ‌های روشن، صفحات سنگ و موزاییک و همچنین بتن با ترکیب رنگی سفید، خاکستری و سیاه است و برای تاکید بیشتر بر بلوک‌های مختلف از نوارهای روشن نارنجی در مرز بین سطوح بلوک‌ها استفاده شد.
برای ایجاد فضاهای عمومی دو راه‌حل وجود داشت: از یک طرف در زمان توسعه عمودی بنا که اجازه ایجاد آن را به عنوان بخش مهمی از نیاز این شهر مدرن بود را ممکن می‌ساخت و از طرفی دیگر ایجاد یک فضای مشترک بزرگ در طبقه دوازدهم که مکان مهم از رویارویی هر دو گروه از ساکنان ساختمان و بازدیدکنندگان را برای تماشای منظره وسیعی از کوه‌های گاداراما را تقدیم می‌کرد.
در نهایت یک پله بزرگ برقی ارتباط مستقیم به تراس بزرگ را از پلازای جلوی ساختمان ایجاد کرد.
بدین گونه معماری محلی در زمینه‌ای با یک عنصر جدید از جامعه گرایی به عنوان سمبلی برای تولد دوباره یک ناحیه دورافتاده از شهر توسعه پیدا کرد.
منبع: WWW.ARCHNOISE.COM
ارسال نظر