ناقوس‌ها برای رفتن او به صدا درآمده بودند

بهروز غریب‌پور کارگردان تئاتر ایران در متن یادداشتی درباره اکبر رادی گفت: مرگ رادی قابل پیش‌بینی بود. ناقوس‌ها برای رفتن او به صدا درآمده بودند و تلخی مرگ «رادی» این است که ما انتظار رفتنش را می‌کشیدیم: هر بار که بستری می‌شد، هر بار که خبری از کسالت او می‌شنیدیم، مرگ رادی را بچشم می‌دیدیم ... شبی که در شورای بررسی آثار اجرایی تئاتر شهر قرار شد که «لبخند با شکوه آقای گیل» به روی صحنه برود، همه ما نگران بودیم که استاد پیش از اجرا، یا در روزهای اجرا تسلیم مرگ بشود. اما مرگ به ما و به او اجازه داد که آخرین لبخند را بر لبان اکبر رادی نظاره کنیم. لبخندی تلخ که بیش از همه ما خود رادی بدان واقف بود.