ریانووستی- روزنامه گازیتا نوشت: روسیه و ایران بازی ژئوپلیتیک بزرگی را آغاز می‌کنند. به گزارش این روزنامه روسی روز پنجشنبه منوچهر متکی، وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران به روسیه پیشنهاد داد که کمپانی گازی مشترکی تاسیس کنند. «گازپروم» یک چنین همکاری را چند سال قبل به تهران پیشنهاد داده بود، اما ایرانیان اکنون به فواید آن پی برده اند. در نتیجه یک چنین همکاری، ایران دیگر برای روسیه رقیبی نخواهد بود که بخواهد بدون در نظر گرفتن گازپروم به اروپا گاز صادر کند و ایران نیز می تواند صادرات گاز خود را به کشورهای شرقی توسعه دهد.

کنستانتین سیمونوف، مدیرکل بنیاد امنیت ملی انرژی می‌گوید: ایران راه خروجی به بازار بین‌المللی گاز ندارد. این یک پارادوکس است، اما کشوری که از نظر میزان ذخایر گازی در جهان در جایگاه دوم قرار دارد، خود وارد‌کننده گاز است.

اروپا و آمریکا مخصوصا برای اینکه خطوط گاز از روسیه نگذرند، پروژه خط لوله Nabucco را طراحی کردند که به طور حقوقی باید گاز ترکمنستان و آذربایجان را صادر کند، اما بالواقع روی معادن گاز ایران نیز حساب می‌کند. به‌عقیده کارشناسان، برای توسعه بخش نفت و گاز ایران باید حداقل ۱۶۰میلیارد دلار هزینه کرد؛ اما آمریکا با تهدیدهای خود مبنی بر احتمال حمله به ایران، سرمایه‌گذاران بالقوه را ترساند.

در تهران برنامه‌ریزی کردند که گاز خود را به همسایه‌های شرقی بفروشند و از جمله چندی پیش اجرای پروژه خط لوله ایران-پاکستان-هند فعالانه بررسی می‌شد. مسوولان ایرانی، استادی دیپلماتیک خود را نشان داده و هند و پاکستان که با هم دشمنی دارند را متقاعد کردند که در احداث خط لوله با هم همکاری کنند. در عین حال هر سه کشور حضور «گازپروم» در ساخت خطوط انتقال گاز را ممکن می‌دانستند؛ اما مهم‌ترین پروژه سوختی منطقه فعلا پیشرفتی نکرده است که از بسیای لحاظ به‌علت دخالت‌های آمریکا در اوضاع سیاسی کشورهای جنوب آسیا است. به‌عقیده سیمونوف، آمریکا بدین ترتیب سعی دارد چین را از منابع سوختی محروم کرده و رشد دیوانه وار اقتصادی این کشور را متوقف کند.

در نتیجه، ایران با سنجیدن تمامی دلایل موافق و مخالف، روسیه را به‌عنوان متفق استراتژیک انتخاب کرد. این دو کشور روی هم رفته نیمی از ذخایر ثابت شده گاز طبیعی در جهان را در اختیار دارند.

تهران به‌خوبی آگاه است که عرصه گازی (استخراج، حمل‌و‌نقل، فروش و نرخ‌گذاری)، یکی از مهم‌ترین برگ‌های برنده در شرایطی است که کشور مورد تحریم‌های متعدد قرار دارد.