از عدم همکاری دولت استقبال می‌کنم

سهیل محمودی ـ‌ شاعر

جمعه شب مهمان نگارخانه ساعتچی بودم، در واقع در افتتاحیه این گنج‌خانه خوشنویسی شرکت داشتم. همیشه وقتی وارد چنین مکان‌هایی می‌شوم احساس می‌کنم که از دروازه‌ هنر گذشته‌ و پا در دیاری می‌گذارم که سراسر حیرت است و جذبه.

سراسر جوش است و خروش ناله سفرناک قلم. آوازی از نی‌نامه‌های تودرتوی دلسوختگانی است که کلام و شعر را در سماع خود به خلسه وا می‌دارند.

من در کتاب‌های تاریخی، سیر حکمت و ادبیات، سیر هنر خوشنویسی را دیدم.

کشف زیبایی این خط‌ها یعنی کشف ادبیات، کشف عشق، کشف وحی و تاثیرات کتاب آسمانی و شعر بی‌بدیل فارسی که در آنها موج می‌زند.

جمع‌آوری و حفظ آثار خطی کاری است دشوار و غیر ممکن، چون هم عشق می‌خواهد و هم دانش تشخیص اصل تا بدل، این کارها فقط از دست آدم های عاشق بر می‌آید فقط آنها هستند که مسیر تاریخ هنر یک ملت را دنبال می‌کنند تا این میراث گرانقدر را به نسل‌های آینده برسانند.

اگر این عشاق فرهنگ و هنر انسانی نبودند بی‌شک هیچ اثری از این مجموعه‌های نفیس به دستمان نمی‌‌رسید.

از دولت‌ها هم نمی‌شود انتظار داشت که گامی‌در مسیر حفظ و نگهداری این میراث جاویدان بردارند. همان بهتر که حرکتی از سوی آنها صورت نمی‌گیرد و من از این عدم همکاری دولت استقبال می‌کنم. چون هر وقت سازمان‌های دولتی در این موارد دست به کار می‌شوند کار را خراب می‌کنند حالا درست کردن پیشکششان.