خیلی چیزها به ذهنم می‌آید

رضا سیدحسینی هم دوستم و هم استادم و هم خیلی بالاتر از این‌ها بود. از جمعه که این اتفاق افتاد، خیلی چیزها به ذهنم می‌آید؛ اما جمله‌ای که بیش‌تر تکرار می‌شود، جمله‌ای است که همیشه در آغاز سخنش می‌گفت: به نام حکیم سخن در زبان آفرین.

سید هم استاد زبان بود، هم زبان را تحول داد و هم مترجم بزرگی بود. مترجم‌ بودنش کافی بود تا جاودانه بماند. «مکتب‌های ادبی»‌اش کافی بود جاودانه باشد. او در مجله «سخن» چندین نسل را پرورش داد و این کافی بود تا جاودانه بماند.

اما « فرهنگ آثار» را هم منتشر کرد و همین بس بود که او را جاودانه سازد. اگر هم هیچ‌کدام از این کارها را نمی‌کرد، حضورش کافی بود تا جاودانه بماند.