شهرام شریف

سینما تفریح گران‌قیمتی است، این را همه کسانی که به سینما نمی‌روند می‌دانند. گفتن این دو جمله طبیعتا به مذاق تهیه‌کنندگان و سینماداران خوش نمی‌آید. آنها معتقدند هزینه دستمزد و تولید در سینمای ایران با پول بلیت بازگشت داده نمی‌شود و قیمت بلیت طی سال‌های اخیر تغییر چندانی نکرده و قیمت فعلی نیز به هیچ وجه پاسخگوی سرمایه‌گذاری در این عرصه نیست. اما اجازه دهید موضوع را به جای بررسی از منظر تهیه‌کننده و سینماگر از منظر تماشاگر بررسی کنیم. گفتم سینما تفریح گران‌قیمتی است، یک خانوار پنج نفره برای رفتن به سینما حداقل باید ۱۰هزار تومان پول بلیت، ۲۰ - ۱۵ هزار تومان (کم و بیش) پول تنقلات و غذا و یکی دو هزار تومان (کم و بیش) هزینه رفت و آمد و بنزین و ... بدهد. به این‌ترتیب یک تفریح چند ساعته برای یک خانواده بیش از ۳۰هزار تومان هزینه در بردارد. به جز اینها اضافه کنید مشکلات جای پارک،‌‌ترافیک، صندلی نامناسب،‌ کیفیت پایین فیلم و... اینگونه به نظر می‌رسد اگر یک خانواده که در این خشکسالی فیلم خوب بخواهد هفته‌ای یکبار از این محصولات فرهنگی بهره ببرد،‌ باید ماهانه چیزی در حدود ۱۲۰هزار تومان هزینه کند. در مقابل اما گزینه‌های سینمایی دیگری چون خرید فیلم از بازار سیاه یا فروشگاه‌های مواد غذایی،‌ سریال‌های تلویزیونی و شبکه‌های ماهواره‌ای هم وجود دارند که برای یک خانواده که بخواهد حتی هر شب هم فیلم ببیند، هزینه‌ای کمتر از چند هزار تومان ماه را دارد و مشکلات رفت و آمد و... هم نیست. در این فضای فشرده رقابتی سینمای ایران با سالن‌های سینمای بی‌کیفیت‌اش که نه فیلم را خوب نشان می‌دهد و نه صدای‌ آن را مناسب پخش می‌کند،‌ نه جای پارک هست و نه جای کافی برای نشستن در سالن انتظار. حال به همه اینها اضافه کنید موضوع فیلم‌های ایرانی و کیفیت ساخت ‌آنها را که بی‌تفاوت‌ترین تماشاگران را هم به واکنش منفی وامی‌دارد.

حال باید از سینماگران، تهیه‌کنندگان، ‌صاحبان سینماها پرسید،‌چرا تماشاگر باید این سینما را دوست داشته باشد و حاضر باشد برای آن هر قیمتی را بپردازد؟

حتی در مقایسه با سایر کشورها نیز می‌توان دریافت که ارزان‌ترین تفریح در سراسر جهان، سینما است. قیمت پایین بلیت در بسیاری از کشورهای جهان به همراه امکانات فوق‌العاده سالن‌های سینما و کیفیت فیلم‌ها این امکان را برای ضعیف‌ترین تا متمول‌ترین افراد فراهم می‌کند که همه قشرها از این تفریح استفاده کنند. حتی اگر در مقایسه نیز بلیت سینما در آن کشورها گران‌تر از بلیت سینمای ایران به نظر برسد، اما در مقایسه با سطح درآمد و متوسط هزینه تفریح در هر کشور می‌‌توان دریافت که قیمت سینما در ایران تا چه اندازه گران است.

فعالان صنعت سینما می‌توانند تصمیم بگیرند،‌ به این قیمت گران بلیت ادامه دهند و تنها تعداد اندکی از افراد واقعا علاقه‌مند را به سمت خود جلب کنند یا مسیری را در پیش بگیرند که سطح وسیع‌تری از مردم را تحت پوشش قرار دهد. ای کاش این گروه فعالان می‌دانستند که سود این صنعت در جذب تعداد بیشتر تماشاگر است نه در افزایش قیمت بلیت.