پیشنهاد گروگان سابق آمریکایی

جان لیمبرت، دیپلمات پیشین آمریکایی در مطلبی برای اندیشکده ریسپانسیبل استیت‌‌‌کرفت نوشت، برای چندمین بار، ایالات متحده و ایران به یک جنگ آشکار نزدیک شده‌‌‌اند که هیچ یک از طرفین آن را نمی‌‌‌خواهند. بر اساس این گزارش، اخیرا اسرائیلی‌‌‌ها به ساختمانی در محوطه کنسولگری ایران در دمشق حمله کردند که منجر به شهادت هفت مستشار نظامی ایران شد. در مقابل ایرانی‌‌‌ها به این نقض اماکن دیپلماتیک اعتراض کرده و با پرتاب صدها پهپاد و موشک جنگی به سمت اسرائیل به آن پاسخ دادند. در این بین آمریکا با هشدارهای فراوان به رهگیری آنها کمک کرد. اسرائیلی‌‌‌ها برای نشان دادن توانایی خود، دست به یک حمله متقابل زدند. به نظر می‌‌‌رسد که این مبادله تا دور بعدی فعلا پایان یافته است.

دیر یا زود، اگر آمریکا و جمهوری اسلامی می‌‌‌خواهند از این درگیری باخت-باخت اجتناب کنند، باید شروع به گفت‌وگو کنند. ۴۵سال اتهام و نکوهش از سمت دو طرف، دستاوردی برایشان به ارمغان نیاورده است. همچنین برای دولت‌‌‌های متوالی ایالات متحده، ایران همچنان معما است و معما باقی خواهد ماند. با الهام از تروتسکی می‌توان گفت «شما ممکن است کاری با ایران نداشته باشید. اما ایران با شما کار دارد.» برای ایران، آمریکا یک مشغله ذهنی باقی می‌‌‌ماند. جمهوری اسلامی ایران نیز نشان داده که بعد از چهل و پنج سال جایگاه خود را حفظ کرده است. حال این پرسش مطرح می‌‌‌شود که چرا باید با جمهوری اسلامی صحبت کنیم، در حالی که اصل سیاست جمهوری اسلامی به قول یکی از مقامات ایرانی «مخالفت با آمریکا» است؟ جان لیمبرت ادامه می‌‌‌دهد: «ما باید صحبت کنیم زیرا صحبت کردن (و گوش دادن) به دشمن به معنای تامین منافع ملی ما از طریق برقراری ارتباط است. حرف زدن هرگز به معنای تایید یا حمایت نیست.» تا امروز که دو طرف با هم صحبت‌‌‌ نکرده‌‌‌اند، چه اتفاقی افتاده است؟ یا به عنوان مثال وقتی نمایندگان جمهوری اسلامی در جلسات از ملاقات حضوری با همتایان آمریکایی خود اجتناب می‌‌‌کنند، چه اتفاقی می‌‌‌افتد؟

هر گاه دو طرف، همسایه‌‌‌ها، اقوام، کشورها به هر دلیلی نتوانند با هم صحبت کنند، هر یک از طرفین برای دیگری به طور همزمان تبدیل به مافوق بشر می‌‌‌شوند که قادر به هر کاری است. در این صورت، یک ایران مافوق بشر می‌‌‌تواند در عرض چند هفته سلاح هسته‌‌‌ای بسازد و تحویل دهد، نیروهای محور مقاومت را برای انجام ماموریت‌‌‌هایش در هر جایی تقویت  و امپراتوری‌‌‌های قدرتمند ایرانی دوران یونان و روم را بازسازی کند. از سوی دیگر، ایالات متحده مافوق بشر نیز می‌‌‌تواند سیاست مداخله در رویدادهای ایران را به شکل دیگری ادامه دهد. در یک سطح، سیاستمداران تهران و واشنگتن به دنبال اجتناب از جنگ ایران و آمریکا هستند. ایران نمی‌‌‌خواهد جنگ بزرگ، اوضاع را در این کشور به‌هم ریزد و در واشنگتن، هر دو رئیس جمهور دموکرات و جمهوری‌‌‌خواه می‌‌‌دانستند که  «جنگ احمقانه دیگر» در خاورمیانه یک بازنده سیاسی به همراه  دارد.

در سال ۲۰۱۶، ترامپ در برابر چنین جنگ‌‌‌هایی مقاومت کرد و پیام او قدرتمند بود. اگرچه او به طرز احمقانه‌‌‌ای توافق هسته‌‌‌ای ایران را رها کرد و تهدیدی عجیب برای زدن «۵۲ مکان تاریخی» در ایران مطرح کرد، اما به وضوح شکی برای پرهیز از جنگ نداشت. زمانی که مشاور امنیت ملی‌اش او را به سمت رویارویی سوق داد، وی را اخراج کرد. آیا نخست‌‌‌وزیر بنیامین نتانیاهو می‌‌‌خواهد ایالات متحده را وارد جنگ با ایران کند؟ به نظر می‌‌‌رسد که او در پی حفظ خود در قدرت است. جنگ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها اغلب با بیان اینکه هر دو طرف خواهان صلح هستند، آغاز می‌‌‌شود. اما محاسبات نادرست یا دست کم گرفتن طرف مقابل و اقدامات شخص ثالث می‌‌‌تواند کشوری را به سمتی سوق دهد که خود می‌‌‌داند ویرانگر است. لیمبرت در نهایت تاکید کرد که صحبت با جمهوری اسلامی سخت خواهد بود، اما اگر بتواند هر دو طرف را از مسیر فاجعه دور نگه دارد، ارزش دارد.