این به معنای رویگردانی از جاه‌‌‌طلبی در خاورمیانه عربی و درعوض توسعه‌‌‌طلبی در آسیای میانه، قفقاز ومدیترانه شرقی با تاکید بر هویت ترکی و تکیه بر مثلث وطن آبی کریدور زنگزور و کمربند بایرام است. کمربند بایرام به عنوان ترکیب دو کریدور ترنس‌‌‌کاسپین و کریدور میانی بال شرقی قرن ترکیه برای همکاری ترانزیتی و انرژی با آسیای میانه است. ترکیه در قزاقستان ۵/ ۴ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری انجام داده، با ازبکستان مانور نظامی ترتیب ‌‌‌داده و ۳۶درصد از تسلیحات وارداتی ترکمنستان را تامین کرده است.

با پیروزی باکو بر ایروان با حمایت نظامی آنکارا، کریدور زنگزور دسترسی مستقیم میان باکو، نخجوان و ایگدیر را فراهم‌‌‌ می‌‌‌کند. این کریدور رابط میان کمربند بایرام و وطن آبی است و راه‌‌‌اندازی آن بر نفوذ ترکیه در قفقاز افزوده و گفتمان پان‌‌‌ترکیسم را در مرزهای شمال‌‌‌غربی ایران تقویت می‌کند.قرن ترکیه نشان‌‌‌دهنده رقابت میان دو بلوک آتلانتیک‌‌‌گرایی و اوراسیاگرایی است. با پاکسازی ارتش از جریان گولن پس از ۲۰۱۶ نظامیان طرفدار نزدیکی به پکن و مسکو وابستگی به ناتو را نکوهش می‌کنند.این امر اما به معنای چرخش از ناتو نیست چراکه بنیان امنیت‌‌‌ ملی ترکیه برعضویت در ناتو استوار است. چرخش آنکارا از نوعثمانی‌‌‌گری به قرن ترکیه بر ایران تاثیر ‌‌‌می گذارد: این دو در سوریه همکاری کرده اما در قفقازِ‌‌‌ پرتنش احتمال برخورد افزایش می‌‌‌یابد.ایران باید سیاست «رقابت در عین همکاری» را درپیش گیرد.