روسای کارخانه‌ها اختیاری نداشتند

نتیجه اینکه اولا روسای کارخانه‌ها که هر کدام بیش از دو هزار کارگر و کارمند دارند و باید در فکر تولید مرغوب با کمترین هزینه باشند، اصلا اختیاری ندارند. هر عمل آنها باید توسط اداره مرکزی شرکت در تهران کنترل شود. ثانیا روشن است که به دلیل این بیماری کاغذبازی، روسای کارخانه‌ها فرصت ندارند که سری به قسمت‌های تولیدی در کارخانه بزنند. حتی در ماه یک نامه هم درباره مهم‌ترین کار یعنی میزان تولید کارخانه به تهران گزارش نمی‌شد. یا اگر ماشینی خوب کار نمی‌کند، ماه‌ها طول می‌کشد که رئیس کارخانه مطلع شود.