احتمال تعلیق مذاکرات هستهای پس از نوامبر
وی ادامه داد: «حتی ممکن است آمریکاییها مذاکرات برجامی را بعد از انتخابات کنگره هم در تعلیق نگه دارند؛ چرا که اظهارات مقاماتشان نشان میدهد دولت آمریکا تحت فشار خاصی برای امتیاز دادن به ایران یا توافق با ایران نیست.» قهرمانپور در پاسخ به اینکه آیا با وجود مواضع اخیر کشورهای اروپایی عضو برجام و مواضعشان درباره تحولات سیاسی ایران، آنها به دنبال لغو مذاکرات و تعطیلی برجام هستند توضیح داد: «برای اعتبار بایدن مهم است که مذاکرات برجامی و برجام بماند. آنها تجربه اوباما را دارند و باور دارند که تجربه و رویکرد اوباما با ایران بهتر از آن چیزی بود که در دوره ترامپ دنبال شد. ارزیابی بایدن این است که بر دیپلماسی بینالمللی برای اعمال فشار دیپلماتیک به ایران تاکید کنند.» این کارشناس مسائل بینالملل در پاسخ به این پرسش که تحریمهای حقوق بشری آمریکا میتواند مانع مذاکرات احتمالی برجامی در آینده نزدیک باشد؟ گفت: «توافقی که ایران و آمریکا در چند سال اخیر داشتند این است که خط تحریمهای حقوق بشری را از تحریمهای هستهای جدا کنند و تبادل زندانیها و مسائل حقوق بشر جدا از موضوع هستهای و تحریمهای هستهای پیش میرود، هر چند بیربط به هم نیستند. در کل ملاحظات و تحریمهای حقوق بشری اخیر آمریکا و اروپا مانع جدی در برابر برجام نخواهد بود ضمن اینکه تسهیلکننده هم نیست.»
وی درباره رفتار اروپا و آمریکا در حمایت از اعتراضات و لزوم برداشتن تحریمهایی که اینترنت و فضای باز اطلاعات و ارتباطات را تحت تاثیر قرار داده است در حالی که تلاشها برای برداشته شدن تحریم دارویی به ویژه داروی برخی بیماران خاص از جمله بیماران پروانهای تاکنون بینتیجه بوده است، گفت: «بالاخره نظامهای دموکراتیک همیشه تحت فشار افکار عمومی هستند و از طرفی مساله قدرت و منافعشان وجود دارد و این منحصر به اروپا هم نیست، در رفتار و سیاست روسیه و چین و کشورهای دیگر هم این پارادوکس و استاندارد دوگانه را میبینید. جایی که منافعشان ایجاب کند وارد میشوند و جایی که ضرورت نباشد، وارد نمیشوند. اینکه چرا کشورهای اروپایی این طور رفتار میکنند اما در بین کشورهای روسیه و چین و ... این رفتار را نمیبینیم برای این است که در این کشورها یک متغیر اضافهتری وجود دارد و آن مساله افکار عمومی است. اساسا دولتمردان این کشورها به چیزی که برای افکار عمومی مهم میشود، سریع باید واکنش نشان دهند. تا زمانی که مسائل حقوق بشری در افکار عمومی مهم نیست اهمیتی نمیدهند اما وقتی مردم به خیابان میآیند سعی میکنند برای انتخابات هم شده کاری انجام دهند و این همان پارادوکس قدیمی «افکار عمومی» است که سیاستمداران تا چه اندازه باید تابع افکار عمومی باشند؟»