نویسنده در ادامه به این موضوع اشاره می‌‌‌کند که در این توافق جدید، دیگر امارات روی کلیشه تکراری «تهدید ایران» مانور نداد، بلکه حتی برعکس، این‌‌‌بار اخباری از نزدیک شدن امضاکنندگان توافقنامه‌‌‌های آبراهام به ایران از یکسو و به همپیمانانش از سوی دیگر، فاش شد.  بنابراین یادداشت، توافقنامه‌‌‌های آبراهام به عنوان یک اتحاد امنیتی در برابر نفوذ و خطر ایران نشان داده شده و سپس عربستان سعودی ابتدا با دولت سابق ایران و سپس با دولت فعلی وارد مذاکره مستقیم شده و امارات امروز و چه بسا حتی قبل‌‌‌تر به این رویکرد پیوسته است.  نویسنده با اشاره به این امور، تصریح می‌‌‌کند چیزی که سوال برانگیز است، اهداف حقیقی امارات از عادی‌‌‌سازی روابط و همپیمانی با اشغالگر صهیونیست است به‌ویژه اگر نزدیکی اماراتی - ایرانی به تشکیل یک ائتلاف بین‌‌‌ آنها یا دست‌‌‌کم همکاری دوجانبه منجر شود. این امر، مستلزم بررسی دقیق استراتژی امارات متحده عربی در قبال کل منطقه است.  به اعتقاد نگارنده راهبرد امارات در قبال منطقه که مدعی آن است با هدف مقابله با نفوذ ایران، اتخاذ می‌‌‌کند، دارای تضادهایی است به‌ویژه در خصوص پرونده سوریه و یمن. در سطح سوریه، امارات در ابتدا در حمایت از «جنبش انقلابی» ظاهرا موضعی اتخاذ کرد، یعنی موضع ظاهری آن خصمانه در قبال نظام اسد بود که با مواضع امارات در قبال همه رویدادهای منطقه در تضاد است، زیرا امارات اغلب از رژیم‌های امنیتی، استبدادی و نظامی حمایت کرده است و اگر چنین برچسبی به نظام اسد می‌‌‌زند، طبق سیاست همیشگی‌‌‌اش باید از دمشق حمایت می‌کرد. اما ابوظبی این سیاست خود را نیز با ادعای ضرورت مقابله با نفوذ ایران در سوریه، توجیه می‌‌‌کند.  اما در خصوص یمن، امارات در ائتلاف حمایت از دولت مستعفی و فراری «عبدربه منصور هادی» شرکت کرد تا به ادعای خود با انصارالله و نفوذ ایران در یمن مقابله کند. اما این امر با حمایت امارات از شبه‌‌‌نظامیان «المجلس الانتقالی الجنوبی» (شورای انتقالی جنوب) نیز دچار تضاد شد. زیرا با حمایت از این گروه، در تضعیف اردوگاه دولت هادی سهیم بود و این به نفع انصارالله و اردوگاه ایران در یمن تمام می‌‌‌شد.  در پایان این یادداشت، آمده که امارات به اندازه‌‌‌ای که به دنبال مهار احتمالات ایجاد تغییرات مردمی است، به دنبال مقابله با ایران و نفوذ آن در منطقه نیست و به همین دلیل اغلب در اردوگاه نیروهای اقتدارگرا و امنیتی منطقه دیده می‌شود. نویسنده معتقد است که امارات مصمم به تشکیل یک اتحاد و ائتلاف منطقه‌‌‌ای و عبور از اختلافات با نظام‌‌‌های حاکم در آن، از ترکیه و ایران گرفته تا مغرب و کشورهای محور مخالف و البته رژیم اشغالگر صهیونیستی است. اما ملت‌‌‌های منطقه با این ائتلاف چگونه برخورد خواهند کرد؟