به گزارش سایت دیپلماسی ایرانی در ادامه این مطلب آمده است: دولت‌های آمریکا نیز رویکردی را اتخاذ کردند که رئوس کلی آن با نصیحت‌های برژینسکی در انسجام بود. اوج این رویکرد در دوره باراک اوباما بود که چرخش به سمت آسیا و توافق با ایران دو رکن اصلی سیاست خارجی او بود. اما این چرخش در دوره دونالد ترامپ برعکس بود. به این ترتیب که او سیاستی خصمانه در قبال ایران و چین اتخاذ کرد و با ساده‌لوحی باور داشت که می‌تواند روسیه را جذب کند.

بیشتر دولت‌ها امید داشتند که دوره ترامپ تنها یک دوره استثنایی در روند سیاست خارجی آمریکا باشد و پس از خروج او از کاخ سفید واشنگتن به رویکرد همیشگی خود بازگردد. اما جو بایدن کسانی را ناامید کرد که آرزو داشتند او آمریکا را به رویکرد اوباما بازگرداند. بایدن تاکنون عملا در پرونده‌های مختلف در راستای خط مشی ترامپ حرکت کرده است. در اینجا ما شاهد مرحله جدید و مهمی در این روند هستیم. روندی که نزدیک است همه هرگونه امیدی به بازگشت آمریکا به سیاست الهام گرفته از نصیحت برژینسکی را از دست دهند. این مرحله جدید طبیعتا اعلام برپایی ائتلاف سه‌جانبه به نام «آکوس» میان آمریکا، انگلیس و استرالیاست که  شامل تجهیز استرالیا به زیردریایی‌های هسته‌ای است. در این راستا رسانه‌ها روی خشم پاریس نسبت به آمریکا تمرکز کردند. تصمیم یکجانبه برای خروج سریع آمریکا از افغانستان نیز در این میان خشم اروپایی‌ها را بیشتر کرد.

اما خطرناک ترین واکنش نسبت به برپایی ائتلاف آکوس از سوی چین صورت گرفت که باور دارد این ائتلاف علیه این کشور است و مجهز کردن استرالیا را نوعی نقض معاهده منع گسترش سلاح هسته‌ای می‌داند؛ یعنی همان معاهده‌ای که واشنگتن تلاش می‌کند پایبندی شدید به آن را بر ایران تحمیل کند. پایبندی‌ای که فراتر از الزامات معمول است.

پاسخ چین پذیرش عضویت کامل ایران در سازمان همکاری‌های شانگهای بود. مساله قابل توجه این است که ایران ۲۰ سال بود که تمایل خود را برای دستیابی به عضویت کامل در این سازمان ابراز کرده بود و تنها زمانی چراغ سبز آن را دریافت کرد که شخصیتی منتسب به جناح محافظه‌کار ریاست جمهوری آن را برعهده گرفت.  درست است که سازمان همکاری‌های شانگهای هم‌ردیف ائتلاف ناتو نیست بلکه به سازمان امنیت و همکاری اروپا نزدیک‌تر است؛ اما گشودن درهای پیمان شانگهای به روی عضویت ایران در این زمان، آشکارا در چارچوب پاسخ چین به برپایی ائتلاف آکوس به عنوان مرحله جدیدی از روند دشمنی آمریکا علیه پکن قرار می‌گیرد و از آنجا که این اقدام پس از امضای توافق‌نامه شراکت راهبردی گسترده میان چین و ایران صورت می‌گیرد، نسبت به گام‌های بیشتر در راستای نزدیکی میان پکن و چین در پاسخ به مواضع دولت بایدن هشدار می‌دهد. این‌گونه آنچه برژینسکی نسبت به آن ۲۵ سال پیش هشدار داد، در حال محقق شدن است.