کلاسیکی ناآشنا

ناسوسینیور (۱۸۶۴-۱۷۹۰) اقتصاددانی نه چندان مهم ولی کاملا معتقد به اصول اقتصاد کلاسیک است که در دوره میان انتشار کتاب اصول ریکاردو (۱۸۱۷) و اصول استوارت میل (۱۸۴۸) زندگی می‌کرده است. کتاب درسی سینیور رئوس علم اقتصاد سیاسی نام داشت که در سال ۱۸۳۶ منتشر شد و در اصل، مجموعه سخنرانی‌های او در دانشگاه آکسفورد است، جایی که سینیور بر کرسی اقتصاد سیاسی تکیه می‌‌زد. سینیور در این سخنرانی‌ها و دیگر سخنرانی‌هایش کمک زیادی به پیشبرد نظریه ارزش، اجاره، جمعیت، پول و تجارت بین‌الملل کرده است. اما مهمترین اثر او نظریه امساک در مورد سود است که مدعی است سود نتیجه امساک سرمایه‌داران در مصرف دارایی خود در حال حاضر است. این نظریه باعث بعضی از شدیدترین انتقادات مارکس در مورد ماهیت تعذرآمیز «اقتصاد بورژوایی» شد. اما، بیان اصل نزولی بودن مطلوبیت نهایی، که البته با نظریه تقاضا ارتباطی نداشت، تعمیم نظریه اجاره ریکاردو به عوامل دیگر، وقتی که عرضه ثابت است و اثبات این که تعادل موازنه پرداخت‌ها به معنای وجود نابرابری قابل‌ پیش‌بینی در دستمزدها و قیمت‌های بین‌المللی است، کمک‌های مهمی است که سینیور به پیشبرد علم اقتصاد کرده است. سینیور همچنین کوشید تا روش‌های مورد استفاده طرفداران ریکاردو را از طریق استخراج همه فرضیه‌های اقتصاد سیاسی از چهار اصل درباره انگیزه‌های اقتصادی و پیشرفت‌های صنعتی و کشاورزی شرح و بسط دهد.

بالاخره سینیور سعی کرد تا تفاوت اساسی میان «علم» و «هنر» و یا به قول امروزی‌ها اقتصاد اثباتی و اقتصاد توصیفی را مشخص کند.

این تمایز از نظر شخص او اهمیت زیادی داشت، چرا که سینیور نخستین اقتصاددانی است که سال‌ها به عنوان مشاور سیاستمداران فعالیت کرد و در واقع با حزب «ویگ» انگلستان اعم از این که بر سر قدرت بود یا نبود مشاوره می‌کرد. سینیور روی قوانین مربوط به اتحادیه‌های صنفی، اصلاح شرکت‌های وابسته به شهرداری‌ها و اداره امور رفاهی فقرا در ایرلند کار کرده و در چهار کمیسیون سلطنتی انگلستان که قوانین تحقیق در مورد فقرا (۱۸۳۴)،‌ قانون کارگاه‌ها (۱۸۳۷)، رنج دست‌بافان (۱۸۴۱) و آموزش و پرورش مردمی (۱۸۵۷) را بررسی می‌کرده است، عضویت داشته و در هر مورد قسمت اعظم گزارش‌ها را او نوشته است. تلاش‌های او در مورد قانون تحقیق در مورد فقرا باعث شد که کمک مستقیم به افراد فقیر اما تندرست قطع شود و به جای آن کمک به بیماران، ضعفا و سالخوردگان برقرار گردد و این برای او به عنوان یک سیاستگذار دستاورد بزرگی بود. او نه فقط گزارش مربوط به این قانون را نوشت، بلکه برای تصویب و اجرای آن تلاش زیادی به خرج داد. لغو قانون سابق کمک به فقرا که در آن کمک به بیکاران نیز پیش‌بینی شده بود، یکی از استنتاجات مالتوس از نظریه جمعیت خود بود. سینیور از این بابت با مالتوس هم‌عقیده بود، ولی دیگر افکار مالتوس را رد می‌کرد.

در واقع، کتاب دو سخنرانی درباره جمعیت سینیور، که در سال ۱۸۲۹ منتشر شد، یکی از نخستین انتقاداتی است که به نظریه مالتوس شده و نظریه مالتوس با‌توجه به تجربیات عملی در مورد افزایش جمعیت، در عین حال که سطح زندگی نیز رو‌به بهبود بوده، مردود شناخته شده است.

سینیور در سال ۱۷۹۰ متولد شد و فرزند اول یک کشیش بود. او در ایتون، کالج مگدالن در آکسفورد و لینکلزاین در لندن تحصیل کرد. سینیور در سال ۱۸۱۷ سردفتردار رسمی و در سال ۱۸۱۹ به قضاوت برگزیده شد. در سراسر دهه ۱۸۲۰ علاوه‌بر کارهای حقوقی و تدریس، در اقتصاد نیز مطلب می‌نوشت و در دهه ۱۸۳۰ عنوان سیاستگذاری را نیز به مشغله‌های خود افزود: با کنار رفتن حزب «ویگ» در سال ۱۸۴۱، سینیور به اقتصاد نظری روی آورد. او در سال ۱۸۴۷ برای بار دوم به استادی دانشگاه آکسفورد رسید. سینیور سخنرانی‌های دیگری نیز منتشر کرد و بخش عمده‌ای از یک کتاب در مورد اقتصاد سیاسی را نیز به پایان برد ولی هیچ‌گاه توفیق نیافت آن را کامل کند.

سینیور سپس مسافرت‌های زیادی انجام داد که شرح آنها را نوشت و بخشی از آن منتشر شد و بقیه تنها پس از مرگ او در سال ۱۸۶۴، که در سن ۷۴سالگی رخ داد، منتشر شد.