دگردیسی صنعت ریلی انگلستان

شادی آذری: سیستم ریلی انگلستان یکی از قدیمی ترین سیستم‌های ریلی جهان است. نخستین لکوموتیو جهان در سال ۱۸۲۵ در انگلستان به راه افتاد. در آن ایام بخش اعظم مدیریت مسیرهای ریلی بر عهده شرکت «نتورک ریل» بود که در سال ۲۰۱۴ طول مسیرهای تحت مدیریت آن به ۱۵۷۵۳ کیلومتر رسید. روند رو‌به رشد استفاده از قطار در انگلستان هر روز بیش از پیش تقویت می‌شود.

امروز صنعت ریلی سالانه تا ۱/ ۱۰ میلیارد پوند از اقتصاد انگلستان را به خود اختصاص می‌‌دهد. این صنعت همچنین ۲۱۶۰۰۰ فرصت شغلی در کشور ایجاد می‌کند و ۴ میلیارد پوند درآمدهای مالیاتی برای این کشور به بار می‌آورد. از نظر زیست محیطی نیز این صنعت سالانه مقدار ۷/ ۷ میلیون تن از میزان آلاینده دی‌اکسید‌کربن در این کشور می‌کاهد. آمارها نشان می‌دهد که با توجه به ایمنی بیشتر سفرهای ریلی در مقایسه با سایر انواع سفرها، این صنعت از سالانه ۸۶۵ سانحه منجر به مرگ یا جراحت شدید جلوگیری می‌کند و به این ترتیب از ۳۰۸ میلیون پوند هدر روی هزینه‌های صنعتی، درمانی و اجتماعی پیشگیری می‌کند.

تعداد سفرهای مسافری که با قطار در این کشور انجام شد، بین سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۴ به حدود ۶/ ۱ میلیارد سفر رسید. از سوی دیگر در همین مدت وزن باری که با قطار جابه‌جا‌ شد، در معیار تن در هر کیلومتر تا نزدیک به ۶ درصد افزایش یافت. سفرهای مسافران قطار انگلیس هم بین سال ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۴ رکورد افزایش ۹/ ۲ درصدی را بر جا گذاشت و به یک میلیارد و ۶۵۴ میلیون سفر رسید. طی دوره ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۰ تعداد سفر‌های مسافربری قطار در انگلیس یک میلیارد و ۶۵ میلیون سفر بود که این رقم طی دوره ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۱ به یک میلیارد و ۱۰۷ میلیون سفر رسید و در دوره بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۲ به یک میلیارد و ۱۷۱ میلیون سفر افزایش یافت.

مقامات صنعت ریلی انگلستان برای تامین ظرفیت‌های لازم برای پاسخگویی به تقاضاهای موجود و تداوم رشد در آینده سیاست افزایش قابل توجه در سرمایه‌گذاری‌های ریلی را در پیش گرفته‌اند و این تصمیم فرصت‌های سرمایه‌گذاری خوبی را نیز در این بخش کلیدی اقتصاد انگلستان فراهم آورده است.

این در شرایطی است که سال‌ها سیستم ریلی انگلستان با معضل کمبود سرمایه‌ مواجه بود و طرح‌هایی تحت عنوان «مشارکت بخش خصوصی و دولتی» به اجرا درآمد تا مدرن‌سازی و به روزرسانی دراز مدت کل شبکه ریلی انگلستان را تحت پوشش قرار دهد. نخستین بار در سال ۲۰۰۳ طرح مشارکت بخش خصوصی و دولتی با هدف تعمیر و به روزرسانی سیستم ریلی توسط دو کنسرسیوم به نام‌های مترونت و تیوب لاینز به اجرا در آمد. هر یک از این دو کنسرسیوم مسوولیت بخشی از خطوط را بر عهده گرفتند.

پس از آن مالکیت هر دو کنسرسیوم به شرکت «تی اف ال» منتقل شد. این رویداد برای مترونت در سال ۲۰۰۸ و برای تیوب لاینز در سال ۲۰۱۰ به‌وقوع پیوست. برنامه زمان بندی نوسازی سیستم ریلی انگلستان کمی تغییر کرد و طرح جدید به روزرسانی سیستم‌های سیگنال دهی با فناوری «بمباردیر سیتی فلو۶۵۰» و نوسازی ۱۵۰ ایستگاه را شامل می‌شد. در این طرح ریل‌ها نیز تعویض شدند. تا سال ۲۰۱۳، خطوط مسیر متروپلیتن لاین با ۵۸ قطار جدید بمباردیر شامل ۴۶۴ واگن تجهیز شد و در سال ۲۰۱۴، تعداد ۵۳ قطار جدید در مسیر همراسمیت وسیتی لاین و سیرکل لاین با ۳۷۱ واگن به این سیستم افزوده شد. تاریخ به‌روز‌رسانی سایر مسیرها تا سال ۲۰۱۸ به مرحله تکمیل خواهد رسید.

هم‌اکنون انگلستان دارای هجدهمین شبکه ریلی بزرگ در جهان و پنجمین شبکه ریلی پر‌تقاضا در جهان است. گر چه بسیاری از خطوط ریلی این کشور در قرن بیستم بسته شدند، اما همچنان یکی از پر ازدحام ترین شبکه‌های ریلی جهان را داراست. تعداد خدمات ریلی انگلستان ۲۰ درصد بیش از خدمات ریلی فرانسه و ۶۰ درصد بیش از این خدمات در ایتالیا، اسپانیا و سوئیس است.

فرآیندهای خصوصی‌سازی و کاهش یارانه بلیت قطارها منجر به افزایش دو برابری تعداد سفرهای قطار شد و آن را از ۸۰۱ میلیون سفر در سال ۱۹۹۷ به ۶۵/ ۱ میلیارد سفر در سال گذشته رساند. اما برخی سوانح و تصادفاتی که در مسیرهای ریلی انگلستان به‌وقوع پیوست، تا حدود زیادی وجهه آن را خدشه دار کرد. از جمله این حوادث می‌توان به سانحه هتفیلد اشاره کرد که در آن ترک‌های میکروسکوپی ریل‌ها موجب انحراف قطار از مسیر شد. این باعث شد که شرکت ریل ترک بیش از ۱۲۰۰ مورد محدودیت سفر با قطار را به‌‌صورت اضطراری اعمال کند تا طرح جایگزینی زیرساخت‌ها را به اجرا درآورد. براساس اعلام آژانس قطارهای اروپا، با معیار تعداد حوادث مربوط به ایمنی، در سال ۲۰۱۳ بریتانیا دارای امن ترین شبکه ریلی اروپا بود.

قطارهای پر سرعت برای نخستین بار با سرعت بیش از ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت در دهه ۱۹۷۰ به سیستم ریلی انگلستان افزوده شدند و استفاده از آنها در قالب دو پروژه توسعه ریلی به‌طور موازی در دستور کار قرار گرفت. نسل جدید قطارهای پر سرعت در سال ۲۰۰۳ با سرعت ۳۰۰ کیلومتر در ساعت کار خود را در انگلستان آغاز کردند. توسعه مسیر این قطارها تا جایی ادامه یافت که اکنون قطارهای پر سرعت، انگلستان را به سایر کشورهای اروپایی در کوتاه‌ترین زمان ممکن متصل می‌کنند.